Alcesamina

Andrzej Wajda robił filmy, które były jego spojrzeniem na świat. To była perspektywa Polaka, który nie wstydzi się swojej polskości
O sile Wajdy i jego filmów mówią m.in.: Alicja Bachleda-Curuś, Agnieszka Grochowska. Agnieszka Holland, Isabelle Huppert, Krystyna Janda, Maria Janion. Hanna Krall, Roman Polański, Andrzej Seweryn, Rober Więckiewicz.
Album zawiera galerię zdjęć prezentującą ważne momenty z życia Andrzeja Wajdy a także Widmotekę - spis wybranych filmów niezrealizowanych.

Roman Graczyk, pisząc biografię profesora Wiesława Chrzanowskiego,  wykorzystał bogaty i różnorodny materiał źródłowy: teksty pisane przez samego bohatera książki  – od młodzieńczych pism ideowych po ostatnie publikacje, znajdujące się w IPN-ie materiały  ze śledztw,  procesów, inwigilacji, przesłuchań, procesu lustracyjnego  Profesora, jak również zeznań jego kolegów i znajomych, a także wspomnienia i relacje.

 Autor tak charakteryzuje swego bohatera:  „był człowiekiem nieschematycznym. Narodowiec, ale silnie akcentujący znaczenie pierwiastka (…) Przeciwny partyjnej dyscyplinie i myśleniu stadnemu. Katolik przekonany o prawie katolicyzmu do publicznej obecności, ale nie afiszujący się ze swoją wiarą i nie poddający się katolickiej modzie (...). Przeciwnik Powstania przed pierwszym sierpnia 1944 roku, ale następnie jego uczestnik, ranny w walkach”.

W 1980 roku był jednym z doradców rodzącej się „Solidarności”. W roku 1989  tworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, partię mająca być syntezą tradycji narodowej i tradycji chadeckiej.  W wyborach 1991 roku wszedł do Sejmu z listy AWS i został marszałkiem izby.

Dla Wiesława Chrzanowskiego przez całe życie najważniejsze było poczucie, że ma pewne zadanie do spełnienia -  wypełnienie testamentu tych, którzy nie dożyli wolnej Polski. Temu zadaniu służył wiernie.     

W nowym tomie – przekraczającym granice poezji i prozy – Kacper Bartczak po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najbardziej osobnych i radykalnych poetów piszących dziś w Polsce. „Czas kompost” ukazuje przygody ponowoczesnego podmiotu, który w sposób bezwzględny wystawia się – czy raczej jest wystawiany? – na zanieczyszczające, wytrawiające i rozpuszczające bodźce, który przymierza się do ról i całkiem w nich zatraca. Autor w każdym tekście z żarliwością rozprawia się z uroszczeniami poezji konfesyjnej, z pomnikowością „wielkiej Filologii”, niestrudzenie bada wyporność wiersza, wnika w tkankę poetyckiego „organizmu mówiącego”, który jest dla niego narządem, zmysłem czy nawet regulatorem pracy zmysłów. Eksperymentuje z prywatnością i autobiografią, z przestrzenią Psychopolis, a także z „czasem kompostem”, na którym wykwita – kwiatem, chwastem? – kolejny świetny wiersz.

Dal to „prequel” do wydanej w 2016 roku Bieli. Opowiada o Afryce minionej. Pretekstem do tych opowieści stają się dawne fotografie, pocztówki, listy, mapy, ryciny – wszystkie z bogatych zbiorów autora.

„Kolekcjonuję spojrzenia i milczenie, kolejne nadzieje na trwanie, na ponowne spotkanie po wieku, na lichą, jaką bądź nieśmiertelność, choćby na kartach książki. W naszych oczach, póki my jeszcze trwamy. Te karty są dziś jedynym świadectwem, że gdzieś, kiedyś byli. (…) Biel to nieustanne wołanie: ja, ja, ja, Dal oddaje głos świadkom tamtych czasów”.

Jest jednak Dal czymś więcej niż tylko wędrówką ścieżkami historii. Jest dyskusją o istocie sztuki fotografii. O jej związkach z malarstwem. Jest podróżą po świecie literatury. Jest wnikliwym i erudycyjnym spojrzeniem na kwestie zmysłowości, erotyzmu, jest dyskusją o okrucieństwie.

„Dal – konkluduje autor – jest też nieuchronnie historią o śmierci. Ale i o rzuconym jej wyzwaniu”.

***

Marcin Kydryński

Radiowiec, wędrowiec, fotograf. Rocznik 1968.

Od 1992 roku podróżuje po Afryce. Publikował m.in. w National Geographic, będąc pierwszym autorem i fotografem, któremu Waszyngton zezwolił na okładkowy materiał w lokalnej edycji.

Chwilami piosenkopisarz, producent płytowy, laureat Fryderyka za produkcję albumu Anny Marii Jopek i Pata Metheny’ego Upojenie, organizator koncertów i autorskiego Siesta Festiwalu w Gdańsku. Od 1989 roku współtworzy wizerunek radiowej Trójki, a jego audycja Siesta została wybrana jedną z najpopularniejszych w historii stacji.

Autor książek: Upadek jest Formą Lotu: Metro Na Broadwayu (1993), Chwila Przed Zmierzchem (1996) i uhonorowanej nagrodą im. Arkadego Fiedlera Pod Słońce (1999). W Edipresse ukazały się: Muzyka Moich Ulic. Lizbona (2017) i podsumowująca 25 lat afrykańskich podróży Biel. Notatki z Afryki (2016).

Prezydent Portugalii uhonorował go medalem Ordem do Mérito za promocję muzyki tego kraju. Mieszka w Warszawie, Lizbonie i na farmie nad Liwcem.

Publikacja ta pozwoli spojrzeć na twórczość Herberta z perspektywy mniej oczywistych jej aspektów. Byłby to bowiem Herbert bardziej osobisty, prywatny i bezpośredni. Nawet jeżeli list nie jest bynajmniej gatunkiem, który zrywałby zasłonę konwencji, to stwarza on szansę ujawnienia się człowieka, a nie tylko nadawcy komunikatu. Herbert nie zawsze z tej szansy korzysta, ale odmowy owego ujawnienia się zawsze okazują się interesujące - w ich aspekcie zarówno biograficznym, jak i artystycznym. dr hab. Tomasz Garbol Herbert potrafi zaskakiwać swoich czytelników: za życia znany i ceniony jako poeta, eseista i dramaturg, po śmierci, w wyniku systematycznego opracowywania materiałów archiwalnych, objawia się jako felietonista, krytyk sztuki, rysownik, ale przede wszystkim jako oryginalny i intrygujący epistolograf. Autorzy niniejszego zbioru szkiców przekonują, że korespondencja poety stanowi nieocenione, a przy tym frapujące, źródło informacji na temat jego biografii i twórczości. dr hab. Tomasz Tomasik prof. AP

Bergman-reżyser i Bergman-człowiek. Czytelnik sam oceni, który z nich jest mu bliższy.

Ingmar Bergman miał pięć żon, dziewięcioro dzieci i niezliczone kochanki. Swoich aktorów traktował przedmiotowo – najważniejszy był film. Jako nastolatek fascynował się niemieckim nazizmem. Nie znosił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał. Był prawdziwym tytanem pracy, konsekwentnym, zdyscyplinowanym i punktualnym, i tego samego wymagał od innych.

Większość wielbicieli twórczości Ingmara Bergmana potrafi wymienić z pamięci wiele jego znakomitych filmów. Siódma pieczęć, Jajo węża, Źródło, Persona czy Wieczór kuglarzy znane są wszystkim miłośnikom kina. Niewiele wiemy o Bergmanie jako o człowieku – o jego słabościach, wadach i ułomnościach. Jeszcze mniej wiadomo o jego prywatnym życiu i grzechach młodości. Thomas Sjöberg postanowił uzupełnić naszą wiedzę na ten temat i zdjąć z piedestału postać światowej sławy reżysera.

Książka ukaże się w setną rocznicę urodzin Ingmara Bergmana – szwedzkiego reżysera filmowego i teatralnego, uważanego za jednego z największych artystów w historii kina.

Biografia Bergmana zagłębia się w prywatne życie reżysera. Opowiada o jego dzieciństwie, pięciu małżeństwach, w których urodziło się dziewięcioro dzieci, oraz licznych związkach.
Anna Nowacka-Isaksson, „Rzeczpospolita”