Andrzej Sadzio Sadowski. Scenograf

Antologia na 40 lecie RSTK w Rzeszowie – jubileuszowe zbiorowe wydanie twórczości autorów skupionych w szeregach RSTK w Rzeszowie. Wstęp do książki napisali: Barbara Śnieżek, Stefan Michał Żarów. Pośród 17 autorów są takie nazwiska jak: Jadwiga Buczak, Stanisława Bylica, Czyż-Wysokińska, Stanisław Dworak, Teresa Glazar, Anna Kocór, Ewelina Agnieszka Łopuszańska, Jerzy Stefan Nawrocki, Agnieszka Niemiec, Maria Rudnicka, Grażyna Sordyl, Zdzisław Stokłosa, Małgorzata Szepelak, Iwona Szetela, Barbara Śnieżek, Władysław Waltoś, Stefan Michał Żarów. Całość została podzielona na trzy rozdziały: Przegląd twórczości niektórych literatów RSTK, Biogramy literackie autorów RSTK, Galeria zdjęć z udziałem członków RSTK. D z i a ł a l n o ś ć Trwałe ślady (fragment) Rzeszowskie Regionalne Stowarzyszenie Twórców Kultury ma w swojej czterdziestoletniej historii długą i bogatą kartę działalności. Niniejsze opracowanie przedstawia ogólny zarys jego funkcjonowania aktualnego i z ostatnich kilkunastu lat, kiedy Stowarzyszenie zaznaczyło swoją obecność w nowej rzeczywistości na niwie kulturalnej województwa Podkarpackiego. Regionalne Stowarzyszenie Twórców Kultury w Rzeszowie (wcześniej, do 2008 roku, pod nazwą Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury) powstało w 1980 roku, w czasach podpisania porozumień sierpniowych w Stoczni Gdańskiej i tworzenia Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność”. Rzeszowskie RSTK jest jedną z pięciu organizacji, obok Warszawy, Gorzowa Wielkopolskiego, Bydgoszczy i Wodzisławia Śląskiego, które uzyskały osobowość prawną przed ogłoszeniem stanu wojennego. Wzorem funkcjonowania była formuła i statut Warszawskiego RSTK, pierwszego takiego stowarzyszenia, powstałego na podłożu działającego już od 1974 r. Warszawskiego Robotniczego Klubu Literackiego. Zdynamizowanie działalności robotniczego ruchu kulturalnego spowodowało zarejestrowanie w 1988 r. Rady Krajowej RSTK, do której również przynależy rzeszowskie Stowarzyszenie. Od czasu powołania do dzisiaj Radzie Krajowej przewodniczy dr hab. Paweł Soroka. Również delegaci z Rzeszowa, na Zjazdach Krajowych RSTK, są wybierani w skład Zarządu Rady Krajowej, gdzie w poprzedniej kadencji był Stefan M. Żarów, a w obecnej Stanisław Dworak. W okresie czterdziestolecia prezesami rzeszowskiego RSTK byli: Zbigniew Okoń (1980 – 2000) i wiceprezes Ludmiła Pietruszkowa, Zofia Antonina Migała (2000 – 2007) i wiceprezes Zbigniew Okoń, Józef Kawałek (2007 – 2016) i wiceprezes Stefan M. Żarów. Od 2016 roku Stowarzyszeniem kieruje Stanisław Dworak z wiceprezes Stanisławą Bylicą. Siedzibą Stowarzyszenia od początku działalności jest Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie… Barbara Śnieżek i Stefan Michał Żarów

Wydana po raz pierwszy w 1933 roku Autobiografia Alice B. Toklas przyniosła Gertrude Stein natychmiastowy rozgłos i uczyniła z niej postać kultową. Autorka głosem swojej wieloletniej partnerki opowiada nie tylko o ich wspólnym życiu, ale też o zaprzyjaźnionych artystach, wśród których znajdowali się między innymi Pablo Picasso, Paul Cézanne, Guillaume Apollinaire i Francis Scott Fitzgerald. Książka – oprócz sławy – przysporzyła autorce również wielu wrogów. Nie wszyscy dawni znajomi przewijający się latami przez salon przy rue de Fleurus byli zadowoleni ze sposobu, w jaki ich przedstawiła. Niektórzy, jak choćby Henri Matisse czy Georges Braque, podpisali list otwarty – Świadectwo przeciw Gertrudzie Stein – wyrażając swoje oburzenie, a Ernest Hemingway, jeszcze do niedawna przynoszący mentorce wszystkie swoje teksty do oceny, stał się z dnia na dzień jej najzacieklejszym wrogiem i pozostał nim już do końca życia. Jednak bez względu na liczne kontrowersje – a może dzięki nim – Autobiografia odniosła ogromny sukces. Przepełniona zaskakującymi anegdotami opowieść to przede wszystkim wgląd w fascynujące życie paryskiej bohemy na początku XX wieku i bogata galeria literackich portretów artystów tamtego okresu, przedstawiająca ich jako ludzi z krwi i kości, a nie odległe i niedostępne pomniki.
Ta fascynująca książka została uznana przez Modern Library za jedną z 20 najważniejszych powieści XX wieku. Gertrude Stein – amerykańska pisarka żydowskiego pochodzenia, poetka, mecenaska i krytyczka sztuki. Miała wpływ na rozwój modernistycznej sztuki i literatury. Zyskała opinię najwybitniejszej emigrantki amerykańskiej w Paryżu i paryskiej legendy. W Polsce poza Autobiografią Alice B. Toklas ukazała się jej Autobiografia każdego z nas oraz Picasso. Większość życia spędziła we Francji. Zmarła w 1946 roku w Prowansji.

Ta książka daje wspaniały wgląd w życie jednego z najbardziej niezwykłych mistyków w historii świata. Wypowiedzi Osho są pełne humoru, a równocześnie z wielką powagą traktują kwestię indywidualnego rozwoju wewnętrznego i poszukiwań duchowych. Możesz dzięki temu poznać tło różnych zdarzeń związanych z życiem Osho i jego nauczaniem, często odbiegające od wizerunku Osho, jaki malowany był przez media.

Wiele niezrozumienia wiąże się z pracą Osho nad rozwojem świadomości człowieka, najczęściej wynikającego z wypowiedzi ludzi, którzy sami nie doświadczyli jego metod. Poznanie tego tła ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia motywów postępowania Osho w różnych sytuacjach.Głębokie psychologiczne wglądy, tworzące treść znacznej części wykładów Osho, pozwalają zrozumieć mechanizmy naszych zachowań, odkrywają także pokłady ukrytych emocji, potrzeb i potencjałów. Odniósłszy te ogólne mechanizmy do swego życia, możemy łatwiej uzyskać efekty działania rozmaitych technik medytacyjnych oferowanych przez Osho.

Osho jest jednym z najlepiej znanych i najbardziej prowokacyjnych nauczycieli duchowych XX wieku. Przesłanie Osho dociera dziś do ludzi w każdym wieku, w każdym zakątku świata.
Początkowo Osho znany był jako profesor filozofii, wykładowca debatujący z przywódcami tradycyjnych nurtów religijnych na terenie całych Indii. Od 1974 roku Osho prowadził swe nauczanie w stacjonarnym ośrodku medytacji w Punie niedaleko Bombaju. Dziś miejsce to jest zapewne największym ośrodkiem medytacyjnym w świecie, prowadzonym przez profesjonalistów umiejętnie łączących terapie Zachodu i duchowe nauki Wschodu.

Ostatnie słowa Osho wypowiedziane publicznie brzmiały:

W tej chwili jesteście najbardziej błogosławionymi ludźmi na Ziemi.
Pamiętanie, że jesteś buddą, jest doznaniem najcenniejszym,ponieważ jest to twoja wieczność, twoja nieśmiertelność.
To nie ty - to twoja egzystencja.
Jesteś jednością z gwiazdami, drzewami, niebem i oceanem.
Nie jesteś czymś oddzielnym.
Ostatnim słowem Buddy było sammasati.
Pamiętaj, że jesteś buddą sammasati.

Kira Banasińska z domu Ćwirko-Godycka (Witebsk 1899 – Hajdarabad 2002) była malarką,fotografką, zajmowała się filmem, projektowała i wytwarzała zabawki i pomoce szkolne.
Przeżyła długie, fascynujące, pełne niebezpieczeństw życie, rozpięte między Syberią wprzedrewolucyjnej i rewolucyjnej Rosji, Mandżurią, Japonią i Indiami, spędzając wodrodzonej Polsce zaledwie kilka lat. Jako żona polskiego konsula EugeniuszaBanasińskiego w Bombaju i przedstawicielka Czerwonego Krzyża odegrała wybitną rolę wniesieniu pomocy tysiącom polskich uchodźców, którzy przybyli ze Związku Radzieckiegodo Indii, w tym zwłaszcza dzieciom, organizując transporty z Aszchabadu do Bombaju.
Stąd jej Autobiografia jest jednym z ważniejszych świadectw polskich losów i historiiXX wieku. Jest też przyczynkiem do dziejów sztuki polskiej, przywołując mało znanefakty dotyczące wystaw Kiry w Polsce międzywojennej, recepcji jej twórczościmalarskiej i życia artystycznego.

Wielki fotograf, prekursor fotografii portretowej, daje tutaj, tym razem słowami, portret jednego z największych poetów europejskich wszystkich czasów i języków, poety progu nowoczesności. Dalej: ta książka – jako sylwa – wyprzedza dzisiejsze serie, gdy pisarze opowiadają o samych sobie („par lui-meme” – niedawno czytaliśmy tak po polsku Rolanda Barthes‘a). Bo tu Baudelaire mówi sam o sobie, na przykład w listach do Nadara. Właściwie mówią o sobie wzajemnie, i choć głównym bohaterem zebranych na ledwie stu stronach (ale jak bogatych w treść!) dokumentów, notatek, anegdot, listów, podobizn, rysunków – jest autor Kwiatów zła, drugą najważniejszą osobą pozostaje autor wspomnień. Nadar, który na chwilę zawiesza swą pierwszą profesję, by sposobem Baudelaire’a opowiedzieć o Baudelairze. Już sam tytuł streszcza smaki, zawarte w dziełku, tyleż niewielkim rozmiarami, co istotnym dla dzisiejszych czytelników francuskiego poety i wielbicieli fotografa, który wymyślił ujęcie z lotu ptaka. Zatem: dzieło do przeczytania w jeden wieczór, korzyść intelektualna na całe życie!

Katarzyna Kuczyńska-Koschany

Walter Benjamin (1892-1940) przez ostatnie lata życia intensywnie pracował nad wspomnieniami z dzieciństwa. Było to dzieciństwo dostatnie i zapewne szczęśliwe, jako że rodzice należeli do grupy zamożnych mieszczan żydowskich w Berlinie. Krótkie "migawki" oświetlające okres ostatnich lat XIX i pierwszych XX wieku stanowią arcydziełka literatury wysokiej, liryczne i filozoficzne obrazy epoki widzianej oczami dziecka. Benjamin, rówieśnik telefonu, ale i obserwator mitu założycielskiego Rzeszy, stał na progu między dwoma stuleciami, czemu później, opracowując wspomnienia, dał filozoficzny wyraz. Obecna, wczesna wersja z początku lat trzydziestych (tak zwana wersja z Gießen) jest jedną z kilku, jakie powstały do czasu tragicznej śmierci autora podczas próby ucieczki z Francji w 1940 roku. Uchodzi za najświeższą, spontaniczną, niepoddaną jeszcze późniejszej intelektualnej obróbce. W świetle losów dorosłego Benjamina-emigranta tułającego się po Europie berlińskie wspomnienia nabierają charakteru poszukiwań zakorzenienia i bezpieczeństwa - o których z góry wiadomo, że mogą być tylko drogą w przeszłość nie do odzyskania.