Antologia niemieckiej poezji klasycznej od średniowiecza do Celana

„Cicha Ręka. Dziesięć elegii” to obszerna, wieloczęściowa kompozycja poetycka, kontynuująca wielką, elegijną tradycję poezji europejskiej. Elegie Štrpki diagnozują kondycję człowieczeństwa epoki ponowoczesnej. Niemal mityczne wizjonerstwo, pseudonarracje zbudowane z okruchów tradycyjnych dyskursów, generowanie nowych wymiarów tekstu służą tu reorientacji duchowości współczesnego człowieka, otwarciu jej na nieznaną transcendencję.

Czterdzieści dni to wiersz lament, poetycka kronika krzywd (doznanych przez matkę i syna ze strony sadystycznego ojca), która przekształca się w przejmujące świadectwo przepracowywania traum, w zapis bolesnej wędrówki z piekielnych czeluści pamięci, ze środka ropiejącej rany, ku niezmierzonym wodom litości i przebaczenia. Z nieufnością zwykle traktuje się sztukę, która nosi znamiona autoterapii. Cassar nic sobie z tych uprzedzeń nie robi, bo skala cierpienia, z jakim musi się zmierzyć, przewyższa literackie kalkulacje. Efektem jest swoisty poemat drogi: od nienawiści (również wobec samego siebie) do miłosierdzia, drogi w sensie metafizycznym i czysto dosłownym, ponieważ bohater codziennie uporczywie pokonuje pieszo kolejne kilometry. Wędruje przez życie i przez tekst, przez krajobrazy i historię literatury, cierpi jak Hiob i narażony jest na pokusy jak Chrystus podczas czterdziestu dni postu. Romantyczny patos i barokowa metaforyka są jego orężem przeciwko szaleństwu.

Zbiór wierszy albańskiego poety i powieściopisarza – Fatos Arapi.

Przełożył Andrzej Lam.

Miłość nie jest jedna, wymyka się definicjom i słowom. Czym więc jest? Książka Hélene Delforge i Quentina Grébana, duetu znanego już z cenionej książki „Mama”, to wielobarwna, czasem radosna, czasem nostalgiczna, innym razem zasmucająca próba zebrania emocji, wrażeń, kolorów i odcieni najważniejszego uczucia na ziemi. Jaka jest miłość, gdzie ją spotkać, jakie ma odcienie w młodości i gdy lat przybywa? Uczucia, które znajdziesz w każdym okruchu dnia, codziennych gestach, słowach, w powietrzu i w piasku. Książka dla wszystkich absolutnie obowiązkowa.

„Nasza apokalipsa jest podobna do nas” to wybór wierszy jednego z najbardziej intrygujących poetów słowackich XX wieku - Štefana Strážaya. Słowacki poeta kończy w tym roku 82 lata, a od 30 lat uparcie milczy: nie tylko nie pisze i nie publikuje, ale też nie występuje publicznie. Od 1966 roku, kiedy zadebiutował zbiorem wierszy „Rzeczom na stole”, ceniono jego lirykę za radykalny, nowoczesny, niemal minimalistyczny realizm. Poeta koncentrował się na sprawach prywatnych, intymnych, codziennych. Jego poetyka wiele zawdzięcza filmowym środkom wyrazu, zwłaszcza różnym technikom montażu i interpunkcji filmowej. W swoim nieustannym dążeniu do weryfikacji rzeczywistości społecznej poprzez ukazywanie poszczególnych losów i charakterów ludzkich przypominał Kieślowskiego. Byli, zresztą, rówieśnikami, o podobnej wrażliwości i podobnych doświadczeniach pokoleniowych. W latach 70 i 80 poprzedniego wieku, jego liryka ewoluowała w stronę antyliryki, prozy, nieraz eseizującej, pisanej wolnym wierszem.
„Nasza apokalipsa jest podobna do nas” zawiera wiersze z lat 1966 – 1992. Z wybór wierszy i ich przekład odpowiedzialny jest Zbigniew Machej.