Architektki

Siódmy tom z serii „Architektura jest najważniejsza”, traktujący o złożonych relacjach ludzi i zwierząt w przestrzeni architektury i urbanistyki, to kolejna (po m.in. „Architektach”, „Pionierkach” i „Drzewach”) syntetyczna próba opisu zjawisk trapiących naszą współczesność w kontekście materialnej aktywności człowieka. Książka „Architektura i zwierzęta” podejmuje i referuje rozmowę o współzależności kreowania przestrzeni przez człowieka, w której architektura może być definiowana jako „coś, czego wcześniej nie było”, z „istniejącym od zawsze” światem przyrody. Joanna Gellner i Mateusz Boczar opowiadają w znakomity sposób o relacji zwierząt z architekturą i urbanistyką, tworząc pionierską pracę popularnonaukową. W przystępnej i różnorodnie ilustrowanej formie z jednej strony ukazują swoisty „dług”,
jaki ludzie zaciągnęli u zwierząt, budując przestrzeń materialną wokół siebie, czerpiąc doświadczenia na przykład z praktyki organizacji i budowy zwierzęcych siedzib, z drugiej – co dziś zdaje się znacznie bardziej istotne – opisują z wielu perspektyw, jak bardzo nadużyliśmy zaufania natury, i przedstawiają naglącą potrzebę tworzenia rozwiązań architektonicznych oraz urbanistycznych pozwalających zwierzętom funkcjonować w „betonowym świecie człowieka”.

„W tej książce przeplatają się rozmaite wątki łączące zwierzęta i architekturę. Obok fascynującej opowieści o zwierzętach-architektach znajdziemy tu historię budynków projektowanych specjalnie dla zwierząt – zarówno tych «dla chleba» (hodowlanych), jak i «dla igrzysk». Najważniejsza jest jednak opowieść o dzisiejszej sytuacji zwierząt w wielkich miastach i ich przystosowywaniu się do nowych warunków, a także o działaniach człowieka próbującego otworzyć przestrzeń miejską na ich potrzeby. I choć książka znakomicie wpisuje się w tok badań posthumanistycznych, to napisana została tak przystępnie, że wciągnie w lekturę również czytelników nieobeznanych z tajnikami współczesnych trendów i teorii badawczych” – Małgorzata Omilanowska

„Architektura jest najważniejsza” to seria poświęcona najróżniejszym zagadnieniom związanym z architekturą. W poprzednich tomach rozważano pytania dotyczące współczesnego krajobrazu, chaosu urbanistycznego, degeneracji krajobrazu, kondycji zawodu architekta, jego roli kulturotwórczej i społecznej, ekologii w projektowaniu, ciągłości i jakości uprawiania profesji architektonicznej oraz jej przyszłości. Zwracano też uwagę na rolę kobiet w tworzeniu polskiej kultury architektonicznej i urbanistycznej. Jeden z tomów w całości poświęcony jest drzewom i ich roli w kontekście działalności architektonicznej i urbanistycznej. Teraz nadeszła pora na zwierzęta. Seria jest dedykowana pamięci zmarłego w 2012 roku prof. Tomasza Mańkowskiego, architekta.

Osiedlowe place zabaw, szkoły, sklepy, ławeczki i trzepaki to wspomnienia dziesiątek tysięcy radomian, którzy często na nierównych chodnikach stawiali swoje pierwsze kroki. Książka Marka Ziółkowskiego przeniesie nas do lat, gdy blokowiska dopiero powstawały, mamy nie mogły doprać zabłoconych ubrań, a ojcowie groźnie marszczyli brwi, widząc bandy dzieciaków bawiących się wśród fundamentów kolejnych bloków. To będzie spotkanie współczesności z historią, obecnych blokowisk z tymi, które możemy zobaczyć już jedynie na zdjęciach w domowych albumach. Jak budowano największy radomski blok na Ustroniu, kto zdecydował o wykorzystaniu po raz pierwszy w Polsce technologii W-70, które miejsca są najbardziej kultowe, a które cieszą się złą sławą i lepiej je omijać? Akademickie, Borki, Gołębiów I, Gołębiów II, Michałów, Młodzianów, Nad Potokiem, Obozisko, Planty, Południe, Prędocinek, Śródmieście, Ustronie, Wośniki, XV-lecia, Zamłynie – każde z nich jest inne, ma swoją historię, której jej część opowiadają sami mieszkańcy, dzieląc się z autorem osobistymi przeżyciami i… tęsknotą za beztroskimi latami na blokowisku.

Mamy zaszczyt poinformować, że w 10. rocznicę śmierci profesora Tomasza Mańkowskiego – architekta i pedagoga, ukazała się poświęcona mu monografia. Premiera odbędzie się 20 czerwca w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie, a następnego dnia zapraszamy na otwarcie wystawy poświęconej profesorowi w Muzeum Architektury we Wrocławiu.Michał Wiśniewski w książce „Budowanie świata. Wokół twórczości Tomasza Mańkowskiego” nakreślił niezwykłe dzieje bohatera na tle losów polskiej architektury, wyjątkowo skomplikowanych ze względu na polityczną historię naszego kraju.Wstępem zatytułowanym „Architekt w poszukiwaniu wolności” opatrzył tę pozycję profesor Jacek Purchla, a zamyka ją posłowie „Ostatni Mohikanin” napisane przez Ewę Mańkowską-Grin, córkę architekta, oraz Irka Grina.Historia Tomasza Mańkowskiego to alternatywna historia polskiej architektury, która zdarzyła się naprawdę. Zaczynał w Krakowie w epoce Nowej Huty, ale ominął go socrealizm. Uczył architektury mieszkaniowej, lecz nie budował blokowisk, ale wręcz promował domki jednorodzinne. Był zza żelaznej kurtyny, ale studiował u Louisa Kahna. Wcześnie odkrył postmodernizm, ale nigdy nie wyrzekł się modernizmu. A kiedy upadł PRL i wszyscy rzucili się w biznes, zaprosił przyjaciół z Polski i zagranicy do projektu eksperymentalnego ośrodka opiekuńczego – Wioski Dziecięcej. Fascynujący dorobek i postawa twórcy, który w każdych okolicznościach tworzył architekturę głęboko humanistyczną i najlepszą możliwą w danych warunkach.Grzegorz Piątek[…] wkład [Tomasza Mańkowskiego] w wychowanie pokoleń architektów i znacząca dla polskiej architektury twórczość od lat domagały się podsumowania i rzetelnej prezentacji. Ponadto ja i wielu współpracowników oraz wychowanków Profesora nie wiedzieliśmy o Nim wszystkiego. Tę lukę wypełnia znakomita książka pióra Michała Wiśniewskiego, systematyzująca zawodowe dokonania Tomasza Mańkowskiego, uzupełniona doskonałym wstępem prof. Jacka Purchli oraz przejmującą relacją córki Profesora Ewy Mańkowskiej-Grin i jej męża Irka Grina, odsłaniającą tragiczne losy rodziny Eibenschützów. W czasie II wojny światowej uległ bowiem całkowitej zagładzie świat młodości Profesora, a on sam, cudem przeżywszy, stracił większość swojej rodziny i szkolnych przyjaciół.Gorąco polecam tę ważną historycznie i poruszającą publikację.Krzysztof IngardenMichał Wiśniewski – historyk architektury, absolwent historii sztuki (Uniwersytet Jagielloński) i architektury (Politechnika Krakowska). Stypendysta Fulbrighta (Graduate School of Architecture Planning and Preservation, Uniwersytet Columbia). Pracownik Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie (Katedra Historii Gospodarczej i Społecznej) oraz Międzynarodowego Centrum Kultury (Ośrodek Edukacji – Akademia Dziedzictwa). Autor wielu publikacji naukowych i popularyzatorskich poświęconych architekturze Krakowa oraz Polski XIX i XX wieku, m.in. monografii krakowskich architektów Ludwika Wojtyczki i Adolfa Szyszko-Bohusza. Członek zarządu Fundacji Instytut Architektury. Współautor wystawy i publikacji tworzonych przez zespół Instytutu Architektury.

Japan's contemporary architecture has long been among the most inventive in the world, recognized for sustainability and infinite creativity. No fewer than eight Japanese architects have won the Pritzker Prize.Since Osaka World Expo ’70 highlighted contemporary forms, Japan has been a key player in global architecture. Tadao Ando's geometry put Japanese building on the map, bridging East and West. After his concrete buildings, figures like Kengo Kuma, Shigeru Ban, and Kazuyo Sejima pioneered a more sustainable approach. Younger generations have taken new directions, in harmony with nature, traditional building, and an endless search for forms.Presenting the latest in Japanese building, this book links this unique creativity to Japan's high population density, modern economy, long history, and continual disasters in the form of earthquakes. Accepting ambiguity, constant change, and catastrophe is a key to understanding how Japanese architecture differs from that of Europe or America.Derived from the XL-sized book, this affordable edition highlights 39 architects and 55 exceptional projects by Japanese masters—from Tadao Ando’s Shanghai Poly Theater, Shigeru Ban’s concert hall La Seine Musical, SANAA’s Grace Farms, Fumihiko Maki’s 4 World Trade Center to Takashi Suo’s much smaller sustainable dental clinic. An elaborate essay traces the building scene from the Metabolists to today, showing how the interaction of past, present, and future has earned contemporary Japanese architecture worldwide recognition.

Michał Rembas - szczeciński dziennikarz, historyk i przewodnik. Pasjonat historii Szczecina i Pomorza, starych cmentarzy, architektury i wojskowości oraz podziemi. Współpracował między innymi z magazynem National Geographic, gazetą Wyborczą i Wędrowcem Zachodniopomorskim.
Autor książki Zachodniopomorskie tajemnice. Pomysłodawca i współautor poświęconej zdobyciu Szczecina w 1945 roku książki Bitwa o Szczecin. W 2015 roku jego album Cuda na fasadach. Detale szczecińskich budynków otrzymał II nagrodę w kategorii Albumy krajoznawcze podczas XXIV Ogólnopolskiego Przeglądu Książki Krajoznawczej i Turystycznej.
W uzasadnieniu jury, czytamy: Za intrygujące i wysoce wartościowe fotograficzne ukazanie detali architektonicznych, pozostających na ogół poza zasięgiem zainteresowania turystów, a świadczące o podjęciu oryginalnej tematyki, przy zastosowaniu lapidarnych, ale trafnych podpisów informacyjnych.

O FUNDACJI Działalność Fundacji im. Stefana Kuryłowicza ma na celu wspieranie i promocję odważnej i odpowiedzialnej twórczości architektonicznej. Patron Fundacji wierzył, że ład architektoniczno - urbanistyczny można osiągnąć dzięki mądrej współpracy profesjonalistów z różnych dziedzin.