Becoming Moja Historia Michelle Obama

Rymkiewicz, we właściwy sobie sposób, wybiera tematy nieoczywiste, wydawałoby się błahe, żeby swą opowieścią poprowadzić czytelnika do rzeczy najważniejszych, nierzadko ostatecznych. Razem z nim zaglądamy do paryskich mieszkań, chodzimy po paryskich ulicach i cmentarzach pierwszej połowy XIX wieku, śledzimy Mickiewicza w jego podróżach, podglądamy przy pracy i przez drzwi szpitala dla obłąkanych...
Mickiewicz, któremu poeta zadaje wiele pytań, pozostaje tajemnicą, chociaż dzięki Rymkiewiczowi, wiemy o nim znacznie więcej.

Agatha Christie’s ‘most absorbing mystery’ – her own autobiography.
Over the three decades since her death on 12 January 1976, many of Agatha Christie’s readers and reviewers have maintained that her most compelling book is probably still her least well-known. Her candid Autobiography, written mainly in the 1960s, modestly ignores the fact that Agatha had become the best-selling novelist in history and concentrates on her fascinating private life. From early childhood at the end of the 19th century, through two marriages and two World Wars, and her experiences both as a writer and on archaeological expeditions with her second husband, Max Mallowan, Agatha shares the details of her varied and sometimes complex life with real passion and openness.

Korespondencja Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów oraz Jerzego Lisowskiego, obejmująca lata 1947–1979, liczy ponad tysiąca stron i składa się łącznie z 412 pozycji (oprócz listów są też karty pocztowe, telegramy, krótkie komunikaty skreślone na luźnych kartach i jedno zaproszenie). Listy poprzedzone są wstępem Roberta Papieskiego. Bez wątpienia jest to jedna z najważniejszych korespondencji Iwaszkiewiczowskich, a zarazem jedna z najistotniejszych w całej polskiej powojennej epistolografii.
W chwili rozpoczęcia wymiany listów z Iwaszkiewiczem Jerzy Lisowski był studentem uniwersytetu w Lille. Urodził się 10 kwietnia 1928 roku w Épinay-sur-Seine, na północnych przedmieściach Paryża, w rodzinie polsko-francuskiej. Dzieciństwo spędził na Wołyniu, gdzie jego ojciec był księgowym w folwarku Młynów, należącym do rodziny Chodkiewiczów. W 1938 roku rozpoczął naukę w VI klasie tzw. ćwiczeniówki przy Liceum Krzemienieckim, a w 1939 zdał egzamin do tegoż Liceum. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał z matką do Francji. Wysłany do schroniska polskiego na południu Francji, uczęszczał do polskiego Gimnazjum i Liceum im. Cypriana Norwida w Villard de Lans, gdzie w 1945 roku zdał maturę. Następnie podjął studia romanistyczne i polonistyczne na uniwersytecie w Lille.
Polsko-francuska genealogia Lisowskiego była dla pochodzącego z Ukrainy Iwaszkiewicza nader ważna. Skamandryta postrzegał Lisowskiego jako kogoś bliskiego mu duchowo, z kim łączyła go młodość spędzona na ukraińskiej ziemi, a kto potem zanurzył się w żywioł mowy francuskiej, będąc zarazem najsilniej przywiązanym do kultury polskiej. Lisowski był więc po trosze ucieleśnieniem marzenia pisarza: cieszyć się przyjaźnią człowieka, który miałby głęboko przyswojone różnorodne kody kulturowe, w tym tak różne jak francuski i ukraiński. Odwzorowana w listach historia ich znajomości potwierdza, że Iwaszkiewicz nie zawiódł się w swoich oczekiwaniach względem Lisowskiego. Po pewnym czasie uczynił go sekretarzem miesięcznika „Twórczość”, a potem wyznaczył go na swego następcę na stanowisku redaktora naczelnego.
Po lekturze całości widać wyraźnie, że listy Iwaszkiewicza i Lisowskiego – z racji ważnych funkcji pełnionych przez korespondentów – dają doskonały wgląd w polskie życie literackie, kulturalne i polityczne na przestrzeni lat 1947–1979. Bohaterami listów jest wiele wybitnych postaci tego czasu, zarówno twórców, jak i polityków, działaczy społecznych, polskich i międzynarodowych. Listy w znacznym stopniu uzupełniają wiedzę na temat aktywności literackiej i społecznej Iwaszkiewicza w kraju i na arenie międzynarodowej (Francja, Włochy i wiele innych krajów), którą znamy już z jego dzienników i innych korespondencji.
Łącząca ich przyjaźń nadawała listom walor głębokiej szczerości, otwartości i śmiałości sądów o wydarzeniach i ludziach – niespotykany w innych ich wypowiedziach, zwłaszcza tych oficjalnych. Poza tym listy Iwaszkiewicza i Lisowskiego – jako że obydwaj byli przez długie lata redaktorami miesięcznika „Twórczość” – kreślą historię tego najlepszego w tamtym czasie periodyku literackiego w Europie Środkowo-Wschodniej, a jednego z najlepszych w całej Europie. Prezentują ponadto silne związki obydwu korespondentów z kulturą francuską, gdyż Lisowski – świetny romanista – był tłumaczem utworów Iwaszkiewicza na język francuski i jego ambasadorem na gruncie kultury francuskiej; toteż ukazana jest w listach niemała część historii literatury francuskiej. Najdobitniejszym tego dowodem jest tzw. francuski numer „Twórczości” (1957, nr 4), przynoszący znakomite teksty francuskich pisarzy współczesnych, niektóre pisane specjalnie dla polskiego miesięcznika, m.in. przez Sartre’a, co Francuzi skomentowali z przekąsem, że aby wiedzieć, co teraz myśli Sartre, trzeba poznać język polski.
Listy opracowali i przygotowali do wydania oraz opatrzyli bardzo obszernymi przypisami i komentarzami Agnieszka i Robert Papiescy, edytorzy dzienników Jarosława Iwaszkiewicza i innych jego korespondencji.

Wiesław Budzyński. Pisarz. Biograf Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i Brunona Schulza. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autor kilkunastu książek o tematyce historyczno-literackiej, m.in.: „Miłości i śmierci Krzysztofa Kamila”, „Schulza pod kluczem”, „Świątyni przodków” i „Miasta Lwowa”. Trzykrotnie nagradzany przez ministra kultury, w tym Nagrodą Specjalną za całokształt twórczości. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.

Monografia wydana w setną rocznicę urodzin Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i w związku z ogłoszeniem przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej roku 2021 rokiem poety pokolenia Kolumbów, Monografia przybliża czytelnikom twórczość i postać K.K. Baczyńskiego.

Mówili na niego „Daylight” – czyli Światło – ale jego życie było nocnym koszmaremKiedy Dimas „Daylight” Salaberrios zaczął handlować narkotykami w wieku jedenastu lat, gangi sprawowały niepodzielne rządy na ulicach Nowego Jorku. Dimas miał zaledwie szesnaście lat, gdy po raz pierwszy trafił do więzienia. Młody czarnoskóry chłopak z Bronxu widział tylko jeden sposób, by przetrwać – zdobyć władzę. Zdecydował, że zostanie najpotężniejszym bossem narkotykowym w dzielnicy, i z determinacją zaczął wspinać się po szczeblach hierarchii nowojorskiego narkobiznesu. Szybko zdobył pozycję, o której marzył, ale nie spodziewał się tego, jak wysoką cenę będzie musiał za to zapłacić. W ciągu kilku lat trafił na samo dno brutalnego świata pełnego uzależnienia, strachu, przemocy i śmierci.

Bóg ulicy to poruszająca spowiedź skruszonego gangstera, którego życie potoczyło się w zupełnie niespodziewanym kierunku. Autor odkrywa w tej książce historię swojego ocalenia, które znalazł w spotkaniu z Bogiem. Nawrócenie pozwoliło mu zerwać z przestępczą przeszłością, ale postawiło też przed nim nowe wyzwania. Dimas wrócił do swojej dawnej dzielnicy, gdzie pracuje dziś z trudną młodzieżą, odwiedza więzienia i dociera do dilerów i bossów gangów. Po ukończeniu seminarium został pastorem kościoła Infinity Bible Church w Nowym Jorku – dzięki prężnej działalności tej wspólnoty znacząco zmniejszyła się skala miejscowej przestępczości i handlu narkotykami. Pastor Salaberrios angażuje się także w działania na arenie międzynarodowej – jako kaznodzieja i misjonarz głosił Ewangelię w wielu krajach na kilku kontynentach.

Kontrowersyjna zbeletryzowana biografia prezydenta Bronisława Komorowskiego. Pełna soczystych opisów z życia jego rodziny. Zobacz też kontrowersyjną książkę \"Anna Komorowska. Kobieta pełna tajemnic\".