Dopowiedzenia

Uwielbiam tę poezję.
Ale muszę podkreślić: moja przyjaźń z Broniem jest wysoko ponad literaturą.

Jerzy Pilch

Piąty tomik poezji terapeutycznej pt. "Apocalyptica" Tomasza Piaseckiego ponownie powstał w duecie wraz z humanistką Panią Grażyną Dreżewską - muzą pisarza. Wierni czytelnicy twórczości obu autorów zapewne znajdą w obecnym dziele literackim bogate, ciekawe, pełne duchowości i miłości ponadczasowe treści, wielką troskę o zdrowie ludzi oraz pełnię swoistej odpowiedzialności za ich los.

Informuję, że zdiagnozowałem nieopisane dotąd schorzenie. Choroba charakteryzuje się zaburzeniami wrażliwości i bezpośrednio wpływa na zmiany w układzie nerwowym. Chory wykazuje nienaturalną wrażliwość na wszelkie bodźce emocjonalne, co skutkuje rozszarpaniem w układzie zwanym duszą. Pacjent czuje zbyt mocno, co wywołuje cierpienie i sprawia, że balansuje na krawędzi tych dwudziestu jeden gram. Szczególnie narażone są osoby wartościowe. Chemioterapia, naświetlania i leki psychotropowe okazują się nieskuteczne.

Zostało podjęte samoleczenie - pisanie.

Nazywam się Michał Kellen. W dniu 6 stycznia roku 2015 zdiagnozowałem emocjaka złośliwego.

Tytułowe biel i czerń nie istnieją samoistnie. Przemieszczają się i relatywizują nasze doznania, uczucia czy postawy. Ale w ujęciu autora, to właśnie ten brak odróżnienia dobra od zła, jest największym zagrożeniem. Dlatego należy oddzielić ziarno od plew, pokazać, że takie działanie jest konieczne, bo ocala nasze nadzieje, niweluje lęki, pozwala żyć godnie i sprawiedliwie. Tomik jest w większości poświęcony takim właśnie zmaganiom. Ta swoista psychomachia znajduje odbicie w buntowniczych lirykach autora, takich choćby jak Wszędzie upadek, Widok trupów czy Lament Stańczyka. Ciekawe są w tej poezji nuty patriotyczne, dialog z historią. Interesujący i udany debiut.

Urzeka mnie i zastanawia pogodny rytm tego tomu, niewyzbyty oczywiście kpiącej, metakulturowej ironii. „Cała nasza historia / była i jest spisywana przez Homerów”, jak oznajmia poeta w przewrotnym wierszu o metodologii nauk. Rozgłasza całe swe odkrycie triumfatorsko? Ależ nie. Bo Andrzej Ballo nie uprawia „poezji w fazie krytycznej” i chwała mu za to. Dzięki jego pokorze nieoczekiwanie zyskujemy przyczółek, w którym można się schronić i wypracować (w wolnym czasie!) sposoby na przyszłe zasadzki literackich architektów i pseudodemiurgów.
Może Bodajże to jeszcze nie mapa pogody, ale wróżba rozpogodzeń – już tak...
Karol Samsel

Włodzimierz Przegaliński (1956) o sobie mówi „wnuk leśnika i partyzanta, wychowanek Lasów Nieborowskich”. Zamiłowanie do słowa wyniósł z rodzinnego domu. Miłośnik historii literatury i muzyki, filozofii Herberta i profetyzmu Norwida, mrocznej prozy Chandlera i egzystencjalnych utworów Hłaski, monumentalnych strof Pink Floyd i posępnych Szekspira, z którymi tak nierozerwalnie wiąże się fenomen Wysockiego. Wieloletni reporter miesięcznika społeczno-historycznego. Autor wielu wywiadów z interesującymi ludźmi – pasjonatami i podróżnikami, pisarzami i poetami, żołnierzami II wojny światowej i członkami Szarych Szeregów. Był działaczem opozycji antykomunistycznej, represjonowanym w czasie stanu wojennego.

Wiersze pisał dla siebie, czytał w wąskim gronie wybranych. Jestem niezmiernie szczęśliwy, że udało się przekonać Włodka do ich publikacji, a ja mogę uczestniczyć w realizacji projektu propagowania jego twórczości dla szerszego grona. Dziękuję ci, że stanąłeś na mojej drodze w Mrągowie podczas niezapomnianych dni Pikników Country oraz wieczorów z Twoją poezją.