Dzień w którym umarł Belmondo / Forma

Czasem poezja pozwala na przejście niebezpiecznej drogi i odkrycie swoich głęboko schowanych lęków oraz myśli. Zbiór wierszy o zastanawiającym i lekko prowokującym tytule “A co jeśli Jezus miał depresję?” to nie tylko opis tej trudnej, egzystencjalnej eskapady, ale także przykurzona mapa. Odczytają ją ci, dla których kosmos jest groźną i mruczącą materią – możliwą jednak do przeniknięcia poprzez sprytnie dobraną wiązkę słów. A co jest wewnątrz? Pewnie drobny przebłysk, ale to już zależy od wolnej interpretacji czułego odbiorcy.

Książka Andrzeja Pytlaka to zbiór wierszy, który przyobleka się w szatę narodowego modlitewnika, by za chwilę rozbrzmiewać gromkim głosem zawiedzionego proroka, stawiającego przez całe swoje dorosłe życie surowe diagnozy polityczne. One jednak niezmiennie – i w czasach PRL-u, i „Solidarności”, wczesnej i poakcesyjnej III RP – pogłębiają przygnębienie światopoglądowo-polityczne poety. Tu w procesie naturalnej erupcji emocji rodzi się tomik – w którym przemiany w Polsce od 80 lat suną nie po torze, lecz po bezdrożach, i trudno się dziwić, że w obrazkach rodzajowych malowanych słowem autora jawi się ponura rzeczywistość współczesnego obywatela Zjednoczonej Europy. Tak jest np. w wierszu bez tytułu [*** Ojciec pcha wózek] „Tatuś dobrze sobie radzi (...) / Pali czyta i wózek prowadzi / Za nimi mamusia / Z czarnym psem na smyczy / Przy uchu komórka / Plotkuje wesoło / I minut nie liczy / Żuje sobie gumę / W plecaczku trzy piwa / Tak wraca ze spaceru / Rodzina szczęśliwa.”

Daniel Odija – pisarz, autor powieści, dwukrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike – debiutuje jako poeta.

„ale” to zbiór świeżych, pełnych słońca i życia wierszy. Autor w swojej pierwszej książce poetyckiej bada relacje pomiędzy podmiotem a otaczającym go światem. W codzienności i jej rekwizytach szuka fundamentalnych praw, emocji i wzruszeń. Podmiot obserwuje ludzi, dostrzega zmiany uczuć i pór roku. Spór o uniwersalia toczy się tu na ławce w parku, a bohaterkami są dziewczyny śmiejące się jak mewy. Oraz same mewy. Może one też się śmieją?

Daniel Odija w centrum swojego poetyckiego uniwersum stawia jedno słowo z podsłuchanej rozmowy, światło, gdzie czai się coś niepokojącego, i przeczucia prowadzące nie tam, gdzie powinny. To poezja o rozmowie i czasie, o miejscach, w których nas nie ma, wojnie toczącej się blisko i zarazem daleko, i niesprawiedliwości.

Nie dowiemy się z tej książki, czy „prócz krwi i mięsa mamy też inne składniki siebie”. Ale możemy mieć na to nadzieję.

Arkansas Live - powstał na ponad rok przed pojawieniem się tomu poetyckiego. Projekt ten przybrał formę syntetycznej prezentacji łączącej literaturę, muzykę i sztuki wizualne. W jego skład wchodzą teksty Krystiana Ławreniuka i Kamila Osękowskiego, a także zdjęcia oraz podkład muzyczny wykonany przez Radosława Wiśniewskiego na gitarze elektrycznej, z pomocą przesterów i looperów.

Agnieszka Płonka niczym w “Niebie nad Berlinem” zaprasza do swoich wersów anioły. Na tym się jednak nie kończy, bo zaprosiny na ten kolorowy i zadziwiający spektakl otrzymują także reprezentanci zła. I zaczyna się liryczny pojedynek, w którym filozoficzne rozważania i ciężkie strofy zderzają się chwilami rubaszności i puszczania oka do czytelnika. Jakie będą skutki tej batalii? Tego dowiedzą się już ci, którzy odkryją tajemnicę, zaklęta na kartach “Bitew Anielskich”.

Lunapark
Dostałam bilet do lunaparku
O, jak będzie wesoło
Będziemy się bawić i jeść watę cukrową
Trochę było drogo
Mama wydała kilka tysięcy
Musieli sprawdzić moje DNA
Żebym miała zdrowe nerki
No bo waty się nie da jeść jeśli są chore
Ale byłam zdrowa
Więc to mnie wybrali i pojadę
O, jak będzie wesoło
Tyle smaków lodów do wyboru
I wszystkie są w porządku
Więc każdy ma rację
I dobrze się razem bawimy
Raz ktoś powiedział, że to nieprawda
Co za smutny głupek
Po co przychodził do lunaparku
Jeśli nie chce, żeby było fajnie
Tyle rzeczy tu można robić
Jest kolejka i dom strachów
I samochodziki, i strzelanie do balonów
Gra w kulki i te świecące pałeczki
Co robią „łuuu” kiedy robi się za cicho
Jak wesoło się bawić
Jest tu mama, i tata, i brat, i pies, i babcia
I można robić co się chce
Tylko babcia nagle powiedziała, że coś ją boli
I że się źle czuje
Jak to
Przecież nie po to tyle zapłaciliśmy za bilet
Żeby teraz coś kogoś bolało
Co to w ogóle ma znaczyć
Zaraz pójdziemy z reklamacją
Będziemy żądać wyjaśnień, ale się potargujemy
Patrz, tam w okienku siedzi jakiś facet w pince-nez, już my mu…
No dobra, w kasie pokazali
Że małym drukiem było coś o złym samopoczuciu
Ale kto by to czytał
Nie tak się zaprezentowali, niech zmienią marketingowca
Powiedzieli, że jak chcemy się bawić
To możemy babcię wysłać do domu
No okej
Tak zrobimy
Zaraz
Dokąd?

Body art to czwarty tomik wierszy Olgi Kubińskiej, a drugi – po Życiu. Wydaniu drugim poprawionym – opracowany graficznie przez Jana Rośka. W czterech cyklach (body art, Kontrapunkt, Historia języka polskiego 2016 i martwa natura) przeplatają się wątki osobiste, intymne, z uniwersalnymi. Zwraca uwagę dbałość o precyzję języka, lapidarność poszczególnych, epigramatycznych wierszy i wplatanie w teksty ciszy. O ciszy i milczeniu zresztą – zwerbalizowanych lub obecnych przez niedopowiedzenie – traktuje wiele zawartych w tomiku wierszy. Język w Body art jest najistotniejszy; można dostrzec wsłuchiwanie się w wiązki znaczeń ostrożnie wyjmowanych ze spłowiałych metafor. Odświeżanie znaczenia dokonuje się tu szeptem, w niemal medytacyjnym rytmie.