Igły i szpilki

Strefa głębinowa, do której zaprasza nas Marzena Orczyk-Wiczkowska w swojej książce, tym różni się od rzeczywistej, że nie mieści się w żadnej ze stref głębokościowych mórz, oceanów czy głębokich jezior. Tam strefę abysalną cechują: ubóstwo pokarmowe, brak światła i niskie temperatury. Poetycką przestrzeń Abisalu należałoby natomiast przedstawiać zgoła odmiennie – tutaj ciemne, wątłe światło skanuje obszary o bardzo wysokim współczynniku ciepłoty, co – w połączeniu z niezwykłym, przekraczającym skale i normy emocjonalnym ciśnieniem – daje efekt piorunujący.
Człowiek strefę abisalu osiągnął po raz pierwszy w roku 1953. W roku 1960 Jacques Piccard oraz Don Walsh w batyskafie „Trieste” dotarli do najgłębszego zmierzonego wówczas miejsca na Ziemi. W roku 2022 Marzena Orczyk-Wiczkowska zdaje się schodzić jeszcze głębiej, będąc wyposażona przy tym zaledwie w edytor tekstu lub pióro, które dają jej czytelnikom jedynie złudne poczucie bezpieczeństwa.
Kto sięgnie po książkę Orczyk-Wiczkowskiej, niech uważa po jej lekturze. Myśli, które się wynurzają z Abisalu, eksplodują ponad powierzchnią tekstu.
Paweł Lekszycki

Choć Autorka zabiera nas w najgłębsze strefy mórz czy oceanów, to jednak – zapewniam – żadnego tu lania wody.
Grzegorz Olszański

Publikacja powstała dzięki wsparciu finansowemu Instytutu Literatury w ramach Tarczy dla Literatów

Zapraszam do wygodnego, relaksującego miejsca. Miejsca umeblowanego Ciszą, Spokojem i Radością. Do Tego Miejsca Wewnątrz.

„Bombonierka” to zbór pięćdziesięciu wierszy o miłości. Znajdują się w niej utwory „czekoladki”, które przedstawiają miłość szczęśliwą i „dodającą skrzydeł” oraz wiersze przesiąknięte realiami codzienności, bądź nawet miłosnymi rozterkami i zwątpieniem, czy tęsknotą. Szczęśliwie w „Bombonierce” przeważają pełne namiętności i słodyczy „czekoladki”, dlatego czytając ją możemy wierzyć w miłość prawdziwą, niemal idealną…

Bartosz Suwiński nie ustaje w wędrówkach. Jest podróżnikiem zachłannym, ciekawym świata, zapatrzonym w niego zapalczywie, gorąco, ekstatycznie. To wędrowiec przez strony książek, ale przede wszystkim pasjonat chodzenia po lesie, po polach i łąkach, po ulicach miast i bezdrożach wsi oraz poza nimi. Z chodzenia bierze się myślenie i pisanie. Z chodzenia bierze się spokój. Z łazęgi bierze się refleksja, interpretacja, poznanie siebie. Kiedy myślę: Bartosz, widzę Włóczykija, tę arcypostać z arcyopowieści, tego fascynującego gościa, przemierzającego moją pamięć. Suwiński jest jak "Snusmumriken" – mądry i pełen empatii, to brat łata, chłop na schwał i przyjaciel od serca, gotów od razu przybyć z pomocą, z rozmową, z plecakiem, w którym zawsze ma rozgrzewającą przygodę, historię, namysł, zainteresowanie Tobą. "Bura" to fascynująca proza, wyściełana skórą, to monolog człowieka, który kreśli nam przed oczyma wspaniałą relację z obserwacji kawałka tej "nieobjętej ziemi". Kiedy myślę: Bartosz, widzę Bartoliniego Bartłomieja, herbu Zielona Pietruszka, tę niezwykłą postać z cudnego animowanego serialu, wyruszającego w poszukiwaniu niestraconego czasu. Z chodzenia, z podróży, z włóczykijstwa biorą się chwile afirmacji.
Paweł Tański

Seks, miłość, narkotyki. Krew, pot i łzy. A co facet, to chujek. Jak długo jeszcze tak jeszcze można? Dominika Dymińska mówi nam wszystkim wielkie „Danke”. Druga książką laureatki Nagrody Warszawskiej Premiery Literackiej, to pełna ironii i przenikliwości obserwacja życia dwudziestoletniej mieszkanki stolicy. Spod błyskotliwej, plastycznej frazy powieści-poematu, wyziera głębia doskonałej, psychologicznej historii. Liryzm, posunięty aż do okrucieństwa, sprawia, że słusznie porównywano Dymińską do Herthy Müller czy Agłai Veteranyi. Takiego poematu jeszcze nie było. Czy jesteście gotowi przyjąć te podziękowania? Jak można dziś napisać poemat romantyczny?! Właśnie tak. Danke, Dominiko! Kinga Dunin O autorce Dominika Dymińska (1991) - zawodowo: pisarka, tłumaczka kilku języków, w tym polskiego na polski, feministka i jeździec. Debiutowała w 2012 książką „Mięso” (Wydawnictwo Krytyki Politycznej). Prywatnie: dobry, szczęśliwy, uczciwy człowiek. Ontologicznie: księżniczka. Zainteresowania: ciało i język, siła i miłość, tańczenie i życie na krawędzi. I wygrywanie. I dobre uczciwe techno. W kwestii marzeń: w większości spełnione.

Cykl wierszy miłosnych Daremne piękna - Beauties in vain to pierwsza książka poetycka Eryka Ostrowskiego od 2004 roku.