Janos

Adam Myjak ur. 1947 – rzeźbiarz i pedagog, profesor sztuk plastycznych. Od 1971 roku związany z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie, wybrany na stanowisko jej rektora trzykrotnie na podwójne kadencje. Stał się liczącym w Polsce rzeźbiarzem w wieku niespełna 30 lat. Dziś jest klasykiem polskiej rzeźby współczesnej. Funkcjonują dwie jego autorskie galerie – w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach i Ośrodku Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. W 2019 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, został też laureatem Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii „Dzieło życia”. Jego sztuka mówi o zdeterminowanym do istnienia i styranym walką człowieku, który wciąż ma nadzieję i podnosi się niczym Feniks z popiołów. Rzeźbi głowy, torsy, figury. Posiada pełną świadomość psychicznej, duchowej i moralnej kondycji człowieka w pełnym zdarzeń świecie. Na jego potężny dorobek składają się obiekty własnej autonomicznej ekspresji artystycznej (do wnętrz i plenerowe) oraz realizacje (na temat/zadanie) pomnikowe, architektoniczne, plenerowe, medalierskie, a nawet scenograficzne. Zachwyca warsztatową biegłością. Album podsumowuje 50-letni dorobek artysty.

Fragmenty lustra Moniki Osieckiej to fascynujący zapis kobiecego doświadczenia i autorefleksji artystki. Intymny dziennik zbudowany ze słów, prac rzeźbiarskich i autorskich fotografii.

Nowy minialbum w serii poświęconej najwybitniejszym polskim rzeźbiarzom przedstawia twórczość Władysława Hasiora (1928–1999), uznanego i niezwykle wszechstronnego artysty związanego z Podhalem. Uważany był za prekursora pop-artu i asamblażu, ponieważ jego prace powstawały na styku różnych gatunków sztuki: malarstwa, rzeźby i rzemiosła. Skonstruowane z rozmaitych przedmiotów dzieła Hasiora, pełne ekspresji i symboli oraz łączące w sobie równocześnie tradycjonalizm i nowoczesność, zawsze budziły skrajne emocje. Minialbum będzie liczył niemal 60 fotografii z najciekawszymi realizacjami artysty.

Książka jest podsumowaniem wystawy i konferencji naukowej zorganizowanych w 2014 roku w Domu Urodzenia Fryderyka Chopina i Parku w Żelazowej Woli poświęconych najciekawszej i najoryginalniejszej koncepcji XX-wiecznego pomnika zadedykowanego Fryderykowi Chopinowi, którego autorem jest Krystian Burda. Książka jednocześnie jest szczegółowym studium niezrealizowanego projektu, jest też hołdem złożonym Krystianowi Burdzie, artyście, projektantowi, którego twórczość powinna znaleźć swoje należne miejsce w historii sztuki.
Projekt Droga do Żelazowej Woli - studium czasoprzestrzeni zwieńczył kilkuletnie studia Krystiana Burdy nad zagadnieniem rytmów w czasie i przestrzeni, prowadzone w pracowni Oskara Hansena i Janusza Jarnuszkiewicza na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Burda zaprezentował koncepcję pomnika-drogi w 1961 roku podczas obrony swej pracy dyplomowej. Pokazał wtedy film, makietę z fragmentem pomnika, okrągły relief ukazujący ideę percepcji form w ruchu, plansze ilustrujące ideę pomnika w przestrzeni i zdjęcia pejzażu mazowieckiego. Awangardowy pomysł zakładał umieszczenie abstrakcyjnych form rzeźbiarskich wzdłuż drogi do Żelazowej Woli na odcinku 10 kilometrów, które widz miał oglądać z okien samochodu jadącego z prędkością 60 kilometrów na godzinę.
Dzieło nigdy nie zostało zrealizowane, jednak jego założenia są wciąż aktualne. Pomimo upływu czasu zadziwia rewolucyjnym podejściem do kwestii pomnika, rzeźby, przestrzeni publicznej, odczuwania i odnajdywania rytmu, zwraca uwagę na udział i rolę przestrzeni w dziele sztuki. I nieustannie inspiruje kolejne pokolenia.

Lubomir Tomaszewski (ur. 1923) – polski rzeźbiarz, projektant ceramiki i pedagog, od 1966 roku mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Jako pracownik warszawskiego Instytutu Wzornictwa Przemysłowego współtworzył porcelanowe przedmioty codziennego użytku, które cieszyły się dużym zainteresowaniem. Znany jest przede wszystkim dzięki zaprojektowaniu serwisów kawowych „Dorota” oraz „Ina”, a także figurek zoomorficznych, takich jak „Śpiewaczka”, Arabka”, czy „Dama z lustrem”. Po wyjeździe do USA Tomaszewski zajął się pracą dydaktyczną na Uniwersytecie w Bridgeport. Ponadto poświęcił się rzeźbiarstwu i malarstwu, poszukując nowych form artystycznego wyrazu. Inspirując się naturą, jako narzędzie malarskie, zaczął wykorzystywać ogień, co dało początek nowatorskiej technice malarskiej. Jest także współtwórcą grupy artystycznej „In tune with Nature”, która z biegiem czasu stała się formacją o zasięgu międzynarodowym.

Maria Anna Potocka – filozof sztuki, dyrektor Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, była założycielką czterech galerii autorskich (1972–2010). Ponadto jako kurator wielu wystaw dysponuje w tej dziedzinie ogromnym doświadczeniem, które zaowocowało książkami: Malarstwo (1995), Rzeźba (2002), Estetyka kontra sztuka (2007), To tylko sztuka (2008), Fotografia (2010), Nowa estetyka (2016), Zofia Posmysz. Szrajberka 7566 (2018), 150 lat malarstwa polskiego (2019). Jest też prozatorką i eseistką: Wypadek polityczny (2010), Skuteczność prawicy (2020).
Niniejszy tom obejmuje poddane znacznym rewizjom i modyfikacjom teksty Malarstwo i Rzeźba. Doświadczenia artystyczne autorki mają źródło w konceptualizmie, analizie mediów i postmodernizmie. Dzieło oglądane z tych perspektyw jest „mądrzejsze” niż dzieło interpretowane według tradycyjnych zasad historii sztuki. Nowe spojrzenie nie rozkoszuje się pięknem kształtu czy smakiem gier kolorystycznych. Podejście postkonceptualne traktuje dzieło jako trop poznawczy. Szuka w nim sensu tamtego czasu i obrazu człowieka, który je stworzył. Ten model interpretacyjny pozwala zrozumieć, jak ważnym narzędziem cywilizacyjnym jest sztuka. Obie książki do pewnego stopnia kierują się chronologią, Malarstwo ma jednak narrację absolutnie swobodną, Rzeźba bardziej ulegle podąża za faktami. Bohaterami są przebieg zdarzeń i narastanie refleksji, nie indywidualni artyści. W obu książkach głównemu tekstowi towarzyszy równoległy wątek komentarzy o charakterze filozoficznym, psychologicznym i kulturoznawczym.