Komentarz Do Ewangelii Według Św. Jana

Bóg w niebie nie przestanie być miłosierny… Namiętna miłość Boga do swojego ludu — do człowieka — jest zarazem miłością, która przebacza. Jest ona tak wielka, że zwraca Boga przeciw Niemu samemu, Jego miłość przeciw Jego sprawiedliwości (…). Bóg tak bardzo miłuje człowieka, że sam stawszy się człowiekiem, przyjmuje nawet jego śmierć i w ten sposób godzi sprawiedliwość z miłością. Benedykt XVI Dariusz Piórkowski SJ na podstawie przypowieści o synu marnotrawnym przypomina, że naszym prawdziwym problemem jest niewiara w to, że Bóg kocha nas jako grzeszników. Pokazuje zarazem, że nawet gdy grzeszymy, nie tracimy godności syna i córki Boga. Bo grzech nigdy nie będzie miał większej mocy niż Jego miłość i wierność. Wydanie trzecie, zaktualizowane i poszerzone. *** Dariusz Piórkowski- jezuita, duszpasterz, doświadczony kierownik duchowy i rekolekcjonista. Autor publikacji poświęconych duchowości, rozwojowi osobistemu i Biblii, . O duchowości z krwi i kości, Spodziewaj się Dobra, Nie musisz być doskonały. Chrześcijański sposób na perfekcjonizm, Nie bój się zmiany oraz Po co nam spowiedź. Publikuje w „Przewodniku Katolickim”, „W drodze” i na Facebooku.

Większość z nas nie jest aż tak dobra, żeby bezpośrednio po zgonie – wzorem wszystkich świętych – trafić do nieba, ani tak zła i zdeprawowana, żeby znaleźć się w piekle… Miejscem, w którym większości z nas przyjdzie przez pewien czas przebywać, będzie czyściec… Dusze pokutujące tam za swoje winy nie mogą zdobywać żadnych zasług, które mogłyby wpłynąć na złagodzenie odbywanej kary. Dlatego też modlą się i wstawiają za nie Maryja oraz święci w niebie. Wielkie wsparcie zapewnić im możemy również my, wciąż żyjący na tym świecie. Nie ma zaś lepszego sposobu pomocy duszom czyśćcowym niż ofiarowanie w ich intencji Mszy Świętych, przede wszystkim gregoriańskich lub wieczystych.

„Gdyby Bóg stworzył nowy program nauczania dla ludzkiej rasy – taki, który zapewniłby kontynuację naszego życia na tej planecie – zapewne Nadzieja byłaby lekturą obowiązkową. Mądra i radosna proza Andrew Harvey'a wyjaśnia niezbędny związek pomiędzy duchową praktyką a radykalnym działaniem. Jest jednak czymś więcej. Sprawia, że chcemy zakasać rękawy i wziąć się do pracy. Namawia, by zmiana pochodziła z naszego wnętrza lub – jak powiedział Ghandi – byśmy byli pokojem, który pragniemy ujrzeć w świecie. Prorocy na przestrzeni dziejów mówili o tym, o czym mówi Andrew Harvey, ale nigdy językiem tak pasującym do naszych czasów. W swoim marzeniu o pokoju na świecie Harvey dołącza do szeregu wielkich mędrców i radykałów”. Elizabeth Lesser, współzałożycielka Omega Institute i autorka książki pt. „Masz w sobie siłę” „Andrew Harvey jest jednym z najbardziej ujmujących myślicieli i pisarzy zajmujących się mistyczną świadomością na naszej planecie. Święty Aktywizm jest nowym – najbardziej duchowym – globalnym przejawem religijności. Jego założenia zawierają w sobie, a nawet usuwają na drugi plan, społeczny i moralny aktywizm. Nowe pokolenie widzi, czuje i poszukuje w ramach nowych Działań Pokojowych, programu opartego na miłości i radykalnym włączeniu, którego podstawy są doświadczane w najgłębszych zakamarkach duszy i poprzez nie wyrażane. Praktyczna, skuteczna i kluczowa rozprawa i wezwanie; zaiste, jest to lektura obowiązkowa! To nie tylko nadzieja, ale także pomoc i zdrowie przyszłej ludzkiej rasy!” Biskup Carlton D. Pearson, autor książki pt. „The Gospel of Inclusion”, „W czasach dobrobytu możesz przespać całe życie, wyobrażając sobie, że odpowiedzialnością Boga jest utrzymywanie nigdy niekończącej się zabawy i usługiwanie ci na wszelkie możliwe sposoby. W obliczu prawdziwego zagrożenia, nie ma nadziei na utrzymanie tego typu samozadowolenia i poczucia uprawnienia. Kończy się fantazja, że Boskość istnieje po to, być dać ci to, czego pragniesz. Powoli, boleśnie, ale z coraz większą prawdziwą nadzieją i prawdziwą radością zaczniesz podejrzewać, że nie jesteśmy tu, by pławić się w boskiej miłości, lecz aby – ochoczo, dobrowolnie i z podobną miłością – oddać wszystko transformującej pracy Miłości, tak by Miłość przeobraziła wszystko, co mamy, oraz wszystko, czym jesteśmy, w złoto. „ Andrew Harvey, autor książki „Nadzieja. Święty aktywizm”.

Nas dwoje i… stanowi znakomity przewodnik dla osób przygotowujących się do dorosłego życia oraz dla narzeczonych i małżonków pragnących budować rodzinę na solidnych fundamentach. Jest wynikiem wieloletniego doświadczenia autorów zaangażowanych w pracę duszpasterstwa rodzin, którzy na nowo podjęli się opracowania zawartych w niej zagadnień. Publikacja przybrała formę pytań i odpowiedzi. Pytania dotyczą spraw podstawowych oraz bardziej praktycznych – obok pytań o istotę miłości i sakramentu małżeństwa, pojawiają się pytania o zwykłe formalności, które trzeba załatwić przed ślubem, czy o przygotowanie uroczystości weselnej. Odpowiedzi, jakich udzielają autorzy Czytelnikom, mają na celu wzmocnienie i obudzenie w nich naturalnego pragnienia tworzenia trwałego związku opartego na prawdzie i miłości, ale także ułatwią im uporządkowanie wiedzy dotyczącej małżeństwa i rodziny oraz pomogą ustosunkować się do mitów na ten temat, często nieświadomie przez nich przyswajanych. Cała rozmowa osadzona jest w nauce Kościoła.

Autor przedstawia tu swoje spostrzeżenia dotyczące szczególnie ważnej kwestii swoich nauk, jaką jest Bóg. Zauważa, że nasz obraz Boga najczęściej pochodzi od naszych projekcji i lęków, indywidualnych i zbiorowych. Wyjaśnia na czym polega prawdziwa religia oraz świętość i że nie mają one nic wspólnego z symbolami, koncepcjami – czyli po prostu z myślą. Nie da się pojmować tego, co nieznane przy pomocy tego, co znane. Problematyczne jest również samo poszukiwanie. Według autora możemy jedynie pogłębiać poznawanie tego, co już znamy, a prawdziwe odnalezienie Boga będzie wymagało zaniechania wszelkich poszukiwań przy pomocy intelektu. Dopiero wtedy będziemy mogli doświadczać Boga, Prawdy, Jedynej Rzeczywistości, Oświecenia, czy jakkolwiek nazwiemy ów stan, za którym tęsknimy. Religijny umysł to taki, który bezpośrednio postrzega świętość, a nie taki, który podąża za jakimkolwiek dogmatem. Autor pisze: „Myślicie czasami, że życie jest wyłącznie procesem mechanicznym, lecz kiedy ogarnia was smutek i pogrążacie się w chaosie, zwracacie się ku wierze i oczekujecie, że jakaś wyższa istota pokieruje wami, że wam pomoże. Nigdy nie wybieracie ostatecznie jednego z tych przeciwstawnych sobie poglądów, podczas gdy naprawdę wyzwolilibyście się ze wszystkich ograniczeń tylko dzięki zrozumieniu, że obydwa są iluzją.” Krishnamurti nigdy nie starał się zostać guru, zwykle umniejszał swoją rolę jako przewodnika, czy nauczyciela. Jego wykłady bardziej przypominały rozmowy przyjaciół. Podróżował z nimi po całym świecie, spotykając się z ludźmi żyjącymi w różnych kulturach, wyznającymi różne religie i filozofie. Trafiał do nich ze swoim przekazem, którego największą zaletą była bezpośredniość i autentyczność. Z pewnością trafi również do Ciebie i będzie inspiracją dla pełniejszego doświadczania świata z tolerancją i otwartością wobec jego bogatej różnorodności. Cytaty z ksiązki: Istnieje świętość niestworzona przez myśl, niebędąca uczuciem wzbudzonym przez myśl. Myśl nie jest w stanie jej rozpoznać ani wykorzystać. Myśl nie potrafi jej wysłowić. Jest to świętość nietknięta żadnym symbolem ani słowem. Nieprzekazywalna. Jest ona faktem.

Jedną z najświętszych w klasztorze benedyktyńskim praktyk jest lectio divina ? modlitewne czytanie słowa Bożego. Określam ją w taki lakoniczny sposób, jednak ciężar i potencjał lectio są niezmierzone. Wyobraźmy sobie, że mamy okazję porozmawiać z kimś niezwykle potężnym. Jak w takiej sytuacji będziemy się zachowywać? Oczywiście chcielibyśmy „z pokorą i szacunkiem”. A jeśli naszym rozmówcą jest sam Bóg? Co wtedy?W praktyce wiemy, że różnie bywa. Czasem mamy dużo sił i ochoty, jesteśmy otwarci i pojętni, czytanie Pisma Świętego cieszy nas jak nic innego na świecie, daje dużo światła i pokoju. Obok tych, nielicznych przecież, chwil bardzo często naszym udziałem jest zgoła odmienny stan. W najlepszym przypadku jest zwyczajnie ? bez uniesień, ale i bez trudu, po prostu czytamy i mniej więcej rozumiemy, co Autor miał na myśli; ale bywają i chwile, w których jest nam naprawdę trudno wytrwać nad otwartą Księgą i wszystko w nas krzyczy, że powinniśmy ją zamknąć i wreszcie zrobić coś konkretnego. Czasem przysypiamy, bądź to, co właśnie przeczytaliśmy, budzi nasz głęboki sprzeciw.Wszystkie te sytuacje są normalne. Żyjemy w świecie i jesteśmy podatni na jego falowanie. Nasze emocje i pragnienia też czasem dają się mu ponieść, daleko od brzegu, którym jest Bóg. Cóż mamy czynić? Po prostu czytać. Orygenes radził, że bez względu na wszystko nie wolno zaniechać lektury Pisma, bo my czasem go nie pojmujemy, ale złe duchy wobec Bożego słowa pierzchają w popłochu. Biblia przemienia nas, sprawia, że serce ludzkie dojrzewa i otwiera się jak kwiat. Ten proces ukryty jest przed naszymi oczami.