Les Rois De France. Biographie Et Généalogie De 80 Rois Et Régentes De France

Ta młoda kobieta w czerni, z bukietem fiołków, o głębokim spojrzeniu, którą Manet namalował w 1870, to Berthe Morisot. Jej twarz o dumnych rysach skrywa jakąś tajemnicę. Jedna z modelek? Nie: to jedyna kobieta w grupie impresjonistów. Berthe Morisot urodzona na francuskiej prowincji w 1841 r., córka prefekta, malowała i wystawiała wraz z tą grupą mężczyzn sprzeciwiających się sztuce oficjalnej, na razie głównie krytykowanych, bez publiczności. Byli wśród nich: Manet, Degas, Monet, Renoir. Żarliwa, ale tajemnicza, delikatna, ale namiętna, kochająca życie rodzinne, a jednocześnie modelka i przyjaciółka – a może, kto wie? ktoś więcej – Edourada Maneta, którego brata poślubiła: w milczeniu i cieniach Berthe Morisot kryje się zagadka.

Pełny obraz bogatej kultury Francji od Galii celtyckiej po dzień dzisiejszy!

Książka jest syntezą dziejów kultury francuskiej od początku kulturalnej, a zwłaszcza językowej ekspansji Rzymu do czasów współczesnych. Obejmuje obszar dzisiejszej Francji wraz z regionami, na których przeważał język francuski. Prezentuje kompleksowy obraz kultury we wszelkich jej przejawach duchowych i materialnych. Prezentuje także regiony kulturalne z ich specyfiką, odmiennością i ewolucją na przestrzeni wieków. Jest niezwykle cennym zbiorem informacji wychodzących poza stereotypy.

Książka:

omawia historię literatury, filozofii i idei, sztuk pięknych, architektury, teatru, kina, muzyki aż po kulturę życia codziennego;
ukazuje wielkie idee, instytucje państwa, Kościół, znaczące postacie historii i kultury Francji;
opisuje odrębności francuskiej tradycji regionalnej od Bretanii po Alzację, od Flandrii po Roussillon;
wskazuje na wpływ i znaczenie rewolucji francuskiej 1789 roku dla współczesnego świata;
zawiera tablice chronologiczne osiągnięć kultury francuskiej od 1789 roku do czasów obecnych.

Książka jest skierowana do osób zainteresowanych kulturą, która na przestrzeni wieków kształtowała tożsamość europejską.

Głównym tematem książki jest pokazanie wzajemnego związku między dwoma istotnymi problemami historii średniowiecznego królestwa Francji: jedenastowieczną apokryficzną legendą o karolińskiej translacji Korony Cierniowej do królestwa Franków i jej recepcją w literaturze XI-XIII w., a rekonstrukcją faktycznego kapetyńskiego kultu relikwii. W przekonaniu autora oba te fenomeny kultury duchowej kapetyńskiej Francji były ze sobą wzajemnie powiązane i kształtowały między stuleciem XI a XIII religijne podstawy ideowe monarchii kapetyńskiej.

Książka zainteresuje zwłaszcza tych, którzy chcą lepiej poznać estetykę francuskiego Oświecenia, szczególnie literaturę, dramat i operę. Francuska teoria sztuki ukazana zostaje jako kontynuacja starożytnych zasad retoryki, niezmiennych od czasów Arystotelesa, żywych w Średniowieczu, Renesansie i mających powszechne zastosowanie w „epoce filozofów”.

Teoria literatury, muzyki i teatru osadzona zostaje w kontekście retorycznym, który staje się źródłem nowożytnej poetyki. Tym samym nadrzędnym celem dzieła staje się artystyczne persuasio, które sztuka osiąga, dostarczając odbiorcy przyjemności, wzruszenia i wiedzy. Szczególne zainteresowanie retoryką i sztuką, które charakteryzują wysoko rozwinięte i wolne społeczeństwa, ma również na celu podkreślenie ich fundamentalnej roli w tworzeniu kultury i cywilizacji.

Emil Cioran (1911–1995), zaliczany dziś do najbardziej oryginalnych myślicieli XX wieku, większość życia spędził we Francji, którą wybrał na swoją nową ojczyznę – po Rumunii, kraju jego młodości. Osiadł we Francji jeszcze przed II wojną światową i niewiele później postanowił też pisać wyłącznie po francusku. Niniejsza książka jest jedną z dwóch ostatnich (obok Brewiarza zwyciężonych) napisanych po rumuńsku. Opublikowana została dopiero pośmiertnie w 2011 roku w Bukareszcie, 70 lat po jej powstaniu. Młody autor napisał ją pod wpływem określonych wydarzeń: w zajętym właśnie przez Niemców Paryżu, co dało mu okazję do refleksji nad francuską, a nawet całą europejską kulturą. Z perspektywy silnie prawicowych rumuńskich korzeni ocenia racjonalistyczną, oświeceniową Francję, interpretując jej dawną wielkość, a jednocześnie widomy upadek. Te błyskotliwe rozważania, zapowiedź późniejszych, bardziej aforystycznych dzieł, próbują uchwycić metafizycznego ducha Francji, a tym samym także pewnej formacji kulturowej, dla której ennui, egzystencjalna nuda, idzie w parze z pięknym pozorem. Oczywiście do formuł w rodzaju „Francuzi wolą celnie ujętą nieprawdę od prawdy źle sformułowanej” należy podchodzić z odpowiednim dystansem, nie sposób jednak nie dostrzec, że Cioran dokonał bardzo wczesnej analizy modernizmu z antymodernistycznej perspektywy.

Niniejsza książka jest fascynującą opowieścią o ekspedycji Napoleona Bonaparte w Egipcie. W lipcu 1798 roku do wybrzeża Egiptu przybiły statki wiozące armię Napoleona Bonaparte. Od dzieciństwa zafascynowany Wschodem, wielki wódz, który podbił już pół Europy, zapragnął zostać nowym Aleksandrem Wielkim. Wprawdzie nie osiągnął sukcesów militarnych na miarę Aleksandra, ale odkrył światu starożytny Egipt, "budząc go z głębokiego snu". W wyprawie Napoleona brało udział ponad stu uczonych i artystów (średnia ich wieku wynosiła 25 lat!), którzy "przeczesali Egipt wzdłuż i wszerz", dokonując odkryć na miarę stulecia.