Meta-Design

„Ale jeszcze inaczej można patrzeć na fotografie Nahorskiego: jeśli tylko powiązać je z „retoryką wędrowania”, wówczas możemy skonstatować, że budynki, które oglądamy na pożółkłych slajdach albo już nie istnieją, albo uległy dewastacji w świadomym lub bezmyślnym wandalizmie. Dlatego pokazują się nam już tylko jako obrazy-widma, które w swej widmowości operują typowym schematem utopijnym: konwencją podróży i odwołaniem do pamięci - jako ślad, odcisk czasów nieodległych przecież, ale możliwych dzisiaj do percypowania jako przede wszystkim obraz fotograficzny.” fragment tekstu prof. PAN dr hab. Marta Leśniakowska Instytut Sztuki PAN, Warszawa Henryk Nahorski (1939-2012) urodził w Ozieryszczach koło Wilna. W listopadzie 1945 roku rodzina Nahorskich w ramach repatriacji osiedliła się w Małej Kloni w gminie Gostycyn. W latach 1960-1969 studiował na UMK w Toruniu, gdzie uzyskał tytuł magistra geografii w zakresie hydrografii. W tym czasie samodzielnie zdobywał wiedzę z zakresu fotografii. Po ukończeniu studiów współpracował z „Gazetą Toruńską” jako fotoreporter. Relacjonował m.in. etapy budowy kampusu Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pomimo sukcesów w fotografice potwierdzonych przyjęciem do Bydgoskiego Towarzystwa Fotograficznego, nie poświęcił jej całego życia. W 1973 roku zamieszkał w Bydgoszczy i podjął pracę w Wydziale Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego. W kolejnych latach, aż do 2002 roku pracował, w instytucjach związanych z informacją turystyczną i promocją regionu kujawsko-pomorskiego, gdzie zaangażował się z oddaniem w wydawnictwa turystyczne. Był redaktorem, a często również inicjatorem licznych folderów turystycznych, dziesiątek map i planów miast. Stał się niekwestionowanym specjalistą i autorytetem w tym zakresie. Bydgoszcz zawdzięcza mu aż 11 wydań planów miasta. Odznaczony srebrną odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki”.

Ta książka powstała ze złości – pisze autorka we wstępie, złości na to, że kobietom jest w tym zawodzie trudniej, są mniej doceniane i rzadziej nagradzane. I to nie dlatego, że są niewystarczająco dobre.
Ale też z potrzeby pokazania kobiecych wzorców w branży architektonicznej i tego, że jest wiele architektek, urbanistek i związanych z kreowaniem środowiska architektonicznego ekspertek, zasługujących na to, by świat zobaczył ich osiągnięcia. Z ambicją sfeminizowania dyskursu architektonicznego i otwarcia go dla kobiet. Dziewiętnaście rozmów z 24 kobietami autorka podzieliła na cztery główne części: Miasta, gdzie prezentuje urbanistki, ale też zamieszcza rozmowę z socjolożką, Budynki – gdzie rozmawia z kobietami, które na co dzień zajmują się projektowaniem architektonicznym, w części trzeciej Obok - przedstawia bohaterki, które nie mieszczą się w prostym podziale na architekturę i urbanistykę i które mają w ramach architektury bardzo konkretne, wykraczające poza standard, zainteresowania i wreszcie część czwarta Słowa to rozmowy z architektkami, które rzeczywistość kształtują raczej za pomocą zdań, badań i edukacji niż samodzielnie wykonywanych projektów.

The venerable brick is one of the oldest and most sustainable building materials in the world. It is simple yet versatile, modest yet resilient, global in usage yet local in appearance.

Recently, young architects have been rediscovering the circular use of brick and embraced its warm, aesthetic appeal to design some of the most exciting buildings of the day.

Brick by Brick showcases the best examples of modern brick applications, with a focus on residential buildings and interiors. These forward-looking projects from around the globe push the boundaries of brick architecture and design. Brick by Brick reveals how traditional forms are revitalized and made contemporary, and how this LEGO block of human civilization can help build our future

Climate change is the biggest challenge facing our planet. There has never been a more important time to understand how to make the best use of local natural resources and to produce buildings that do not rely on stripping the environment or transporting materials across the globe.

The culmination of years of specialist research, this once-in-a-generation publication gathers together an international team of over one hundred leading experts across a diverse range of disciplines to examine what the traditions of vernacular architecture and its regional craftspeople around the world can teach us about creating a more sustainable future. Organized by the five major climate zones, covering polar, temperate, tropical, desert and continental, and more than 80 countries worldwide, it reveals how people and cultures have adapted to their environment to make the best use of indigenous materials and construction techniques, and stresses the importance of preserving disappearing craftsmanship and local knowledge before it is too late.

Including contextual essays on issues ranging from climatology, to anthropology and economics; detailed reference section; specially commissioned maps and infographics; and a wealth of illustrations, this landmark publication is a celebration of humankind's resilience and ingenuity in a rapidly changing world, and an invaluable resource document for the future generation who will shape our built environment.

"Zmarnowałem dzieciństwo i młodość. Nie słuchałem Stonesów ani Depeche Mode. Moimi rockmanami byli graficy. Do domu architekta, Piotra Wichy, nie mają wstępu kapcie, pufy ani meblościanki. Po podłodze stukają drewniaki, zdobyte cudem odrzuty z eksportu. Plakaty Świerzego, klocki Lego, deska kreślarska ojca i rubryka „Wybraliśmy dla Ciebie” w piśmie „Ty i Ja” to pilnie strzeżone przyczółki w wojnie z peerelowską brzydotą. Potem syn architekta zostaje projektantem. W kraju zmienia się system. Wróg jednak pozostaje ten sam, jest tylko bardziej krzykliwy. „Nasze logoski są za małe!” - denerwują się klienci. W mediach emocje wypierają fakty, a rozmowy o kolorach wciąż przyprawiają grafików o zawał serca... „Zakochaj się w designie” – zachęcają ekrany w warszawskich tramwajach. Starannie zaprojektowane wnętrza dyscyplinują gości skuteczniej niż ochrona przy wejściu. Ktoś kiedyś mówił, że design miał zmieniać świat na lepsze?

Te krótkie, finezyjne teksty są jak obrazki z kalejdoskopu – przegląda się w nich estetyczne oblicze Polski ostatnich czterdziestu lat. Łączą je poczucie humoru, erudycja i literacki talent autora. Marcin Wicha pokazuje, że design nie jest tak niewinny, jak by się mogło zdawać. Ale że choć w projektowaniu zdarzają się groteskowe sytuacje, nie przestaje ono być fantastycznym zajęciem."

Koniec ery calvadosu to książka o polskich biurach, będąca w miarę kompletnym kompendium wiedzy na temat problemów z przestrzenią, dostępnych sposobów ich rozwiązywania oraz tego, jak są one stosowane w praktyce. Planowanie i aranżowanie wiążą się dziś z koniecznością uporania się z trzema źródłami niepewności: kłopotami z nadmiarem, tożsamością i wiedzą. Wykorzystywane dotychczas modele przestrzeni biurowej przestają się sprawdzać. Dlatego wraz z końcem ery calvadosu polscy projektanci i menedżerowie zaczynają poszukiwać innych rozwiązań i tworzyć biura w nowy sposób, który ma odpowiadać na wyzwania współczesności. Czerpią przy tym zarówno z najnowszych katalogów rozwiązań, jak i z dawnych pomysłów, o których zdążono już zapomnieć. W ten sposób z tego, co stare, i z tego, co nowe, powstaje współczesne polskie biuro. Z realizacją każdego projektu związana jest unikalna historia, ale jednocześnie dają się wyodrębnić powtarzalne etapy tego procesu.

"Książka powinna być, jeżeli nie obowiązującą, to przynajmniej polecaną lekturą dla studentów architektury, architektury wnętrz i zarządzania. Jestem przekonany, że uważna jej lektura może zaoszczędzić projektantom wielu kłopotów, a inwestorom – wiele pieniędzy". (prof. Jarosław Szymański)