Międzynarodowe porozumienia polskiego samorządu terytorialnego w świetle prawa międzynarodowego

Podstawowym celem książki jest kompleksowe zbadanie zagadnienia współdziałania organów administracji w postaci zajęcia stanowiska, a także odpowiedzialności za tego rodzaju akty administracyjne.

O ile w doktrynie prawniczej problematyka współdziałania jednostek samorządu terytorialnego o charakterze ustrojowym była przedmiotem licznych opracowań, o tyle współdziałanie materialne w stosowaniu prawa administracyjnego i stanowieniu prawa administracyjnego nie jest zbyt często przedmiotem rozważań. Ostatnie opracowanie monograficzne pochodzi z lat 80. XX w. Zagadnienie to jest jednak bardzo doniosłe z perspektywą dalszego rozwoju współpracy organów administracji publicznej, ponieważ współcześnie administracja prowadzi coraz bardziej skomplikowane i wymagające specjalistycznej wiedzy postępowania. Zauważyć można także tendencje do wypracowywania w praktyce przez organy administracji niesformalizowanych form współdziałania. Jeśli wywołują one skutki wobec podmiotów trzecich, stron postępowań, można się w takim przypadku zastanawiać nad gwarancjami sprawiedliwej procedury administracyjnej.

Konieczność współdziałania organów jest nieunikniona ze względu na podział zadań, właściwości i kompetencji pomiędzy organami, a także ze względu na globalizację i transgraniczność postępowań administracyjnych. Współdziałanie staje się instytucją nie tylko wewnątrzpaństwową, ale także o znaczeniu międzypaństwowym – w ramach organów państw członkowskich UE i państw oraz organów unijnych. Wciąż jednak wiele organów rozstrzygających obawia się współdziałania, bowiem kojarzą to z oddawaniem własnych kompetencji innym organom, za których działanie ponoszą w całości odpowiedzialność.

W polskim porządku prawnym wciąż brakuje klarownej koncepcji dla instytucji zajścia stanowiska, a niekonsekwencja prawodawcy nadającego różne znaczenia i charakter tożsamym formom współdziałania materialnego sprawia poważne w stosowaniu tej instytucji. Wpływa to na niekorzystnie na jej efektywność, a także na niechęć organów do instytucji zajęcia stanowiska, podobnie i stron postępowań, kojarzących współdziałanie z wydłużeniem czasu trwania postępowania i niewielką jego efektywnością. Nie bez znaczenia pozostają także problemy związane z podjęciem aktu współdziałania.

Celem monogra?i jest przedstawienie zaprojektowanego modelu referencyjnego zawierającego poszczególne etapy kontroli zarządczej w jednostkach sektora ?nansów publicznych, zapewniającego właściwą organizację procesów organizacyjno-zarządczych. W publikacji zaprezentowano podejście, że „dobrze prowadzona kontrola zarządcza nie stanowi dla jednostki kosztu, lecz wnosi wartość dodaną”. W monogra?i przyjęto, że kontrola zarządcza to działania zarządczo-organizacyjne mające na celu poprawę funkcjonowania jednostki oraz zwiększenie efektywności jej funkcjonowania, poprzez eliminację nieprawidłowości wynikających z nienależytej analizy funkcjonowania poszczególnych obszarów działania oraz eliminacji czynników ryzyka występujących w tych obszarach.

W drugim wydaniu monogra?i uwzględniono zmiany zgodne z Dz.U. 2019 poz. 869. Od 1 stycznia 2010 r., czyli od momentu rozpoczęcia obowiązywania ustawy do sierpnia 2019 r., wykaz jednostek wchodzących w skład sektora ?nansów publicznych uległ zmianie. W 2015 r. uległ zmianie punkt 13 i otrzymał brzmienie „państwowe i samorządowe instytucje kultury”, w 2016 r. został dodany punkt 2a „związki metropolitarne”, następnie w 2019 r. uległ zmianie punkt 14 i otrzymał brzmienie „inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, instytutów działających w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz, banków oraz spółek prawa handlowego.

Marianna Zieleńska
Mechanizmy reprodukcji i zmiany w administracji publicznej na przykładzie wdrażania otwartej metody koordynacji
Idzie, w największym skrócie, o to, że tzw. otwarta metoda koordynacji miała – ma zresztą nadal – stanowić taką formułę budowania „Europy socjalnej”, która nie narzuca – poprzez jurydyzację rozmaitych standardów socjalnych – podstaw tej budowli, lecz prowadzi do tego, że wyłania się ona w toku konstruowania serii wzorców wskazywanych jako godne naśladowania, poszukiwania tzw. dobrych praktyk. (…)
Sądzę, że powinien przeczytać tę książkę każdy, kto chce zrozumieć procesy europejskiej – więc także i polskiej – „governance” (…).
Prof. dr hab. Kazimierz W. Frieske

Europa i jej struktura instytucjonalna przeżywają okres niepewności. Aby zrozumieć jej źródła, aby w ogóle zrozumieć funkcjonowanie europejskich struktur, potrzebna jest konkretna wiedza, oparta na dobrych teoriach i analizach empirycznych. Takiej wiedzy w Polsce wciąż jest mało. Dlatego ta książka jest potrzebna. W moim przekonaniu stanowi dowód na to, że polskie studia nad administracją publiczną w kontekście europejskim stają się coraz bardziej profesjonalne i oparte na solidnych podstawach akademickich. Liczyć można, że praca ta znajdzie czytelników zarówno wśród praktyków administracji, jak i wśród osób zainteresowanych bardziej aspektami akademickimi.
Prof. dr hab. Andrzej Rychard

Marianna Zieleńska (ur. 1981), socjolożka, związana z Instytutem Socjologii UW. Jej zainteresowania skupiają się wokół problematyki funkcjonowania sektora publicznego, a w szczególności administracji publicznej. Prowadzi szereg badań w obszarze polityki rynku pracy, pomocy i integracji społecznej oraz edukacji. Jest krajową korespondentką European Foundation for the Improvement of Living and Working Conditions (Eurofound) z ramienia Instytutu Spraw Publicznych.

Procesy i zdarzenia obserwowane w ostatnich latach na świecie wymagają adekwatnej odpowiedzi naukowej. Jedną z jej form jest redefiniowanie, dostosowywanie wcześniejszych koncepcji teoretycznych. Dotyczy to również wyzwań, wobec których stają miasta i polityka miejska. Coraz bardziej zauważalne zmiany klimatyczne i pandemia skłaniają do pogłębionej refleksji w tym zakresie. Jednym z jej punktów odniesienia jest koncepcja prawa do miasta. Zaproponowana wiele lat temu, wciąż stanowi przedmiot szerokiej międzynarodowej dyskusji (a także działań wdrożeniowych). Celem monografii jest próba dostosowania koncepcji prawa do miasta do aktualnych wyzwań miast polskich. Zadania podjęli się autorzy reprezentujący zróżnicowane dyscypliny i różne punkty widzenia: Maciej Cesarski, Paweł Churski, Jerzy Hausner, Hubert Izdebski, Tomasz Kaczmarek, Tomasz Komornicki, Tadeusz Markowski, Rafał Matyja, Maciej J. Nowak, Krzysztof Simon, Robert Simon, Marek S. Szczepański, Przemysław Śleszyński, Anna Śliz.

W książce poruszono problematykę interoperacyjności, czyli właściwości urządzeń i systemów do automatycznego współdziałania z innymi urządzeniami i systemami. Podkreślono znaczenie roli człowieka, który projektuje te urządzenia i systemy, jak również inicjuje oraz organizuje ich współdziałanie.
W pracy przyjęto dwie perspektywy: podmiotu wprowadzającego do eksploatacji urządzenie oraz system, jak również organu administracji publicznej oceniającego stan techniczny tego urządzenia i systemu, a także wydającego zgodę na jego eksploatację. Porównano zakres ochrony interesu publicznego związanej ze stosowaniem poszczególnych rodzajów urządzeń i systemów, które są stosowane w kilku obszarach, w tym: transportu kolejowego, transportu lotniczego oraz publicznych systemów teleinformatycznych.
Badano w szczególności dopuszczenie do stosowania tych urządzeń i systemów oraz ingerencję organów administracji publicznej w ich eksploatację.

Zarządzanie Publiczne 4 (54) 2020