Od Mitu Do Ekologii Poezja W.s. Merwina

Antologia liryki hellenistycznej dopełnia serię książek Jerzego Danielewicza poświęconych liryce greckiej. Na gruncie polskim jest to praca pionierska, przynosząca szeroką panoramę zachowanych tekstów autorów zarówno tych znanych z nazwiska, jak i anonimowych.
Książka odzwierciedla aktualny stan wiedzy i przynosi nowe interpretacje utworów i fragmentów również mniej znanych i dotychczas w tej skali niekomentowanych. Bezprecedensowe jest zamieszczenie tekstów greckich, przeważnie trudno dostępnych, między innymi niedawno odkrytych na papirusach, w nowym opracowaniu autora obok przekładów na język polski. Czytelnik znajdzie tu ponadto wprowadzenia do poszczególnych utworów ze wskazaniem źródeł przekazu tekstu, aparat krytyczny, odnośniki do bogatej literatury przedmiotu, przywołania innych autorów starożytnych, komentarz językowy, literacki i rzeczowy, a także zarys dotychczasowych interpretacji.
Atrakcyjnie opracowana, znakomita i przełomowa praca prof. Jerzego Danielewicza mieści się w najnowszych światowych trendach badawczych.
Książka jest przeznaczona zarówno dla młodych adeptów filologii klasycznej, jak i doświadczonych praktyków tej nauki, wykładowców historii starożytnej i badaczy kultury śródziemnomorskiej oraz miłośników literatury starożytnej nieznających języka oryginału. Książka będzie pełniła również rolę podręcznika, zwłaszcza że zawarta w niej poezja zdecydowanie wymaga wprowadzenia i pomocy w lekturze. Studenci i pracownicy filologii klasycznej skorzystają ze wszystkich jej elementów, pozostali odbiorcy – z części adresowanych do osób nieznających języka oryginału (monograficzny wstęp, wprowadzenia do utworów, komentowane przekłady).

W książce pod redakcją profesora Marka Paryża autorzy - właściwie wszyscy polscy znawcy twórczości DeLillo - opisują i przybliżają polskim czytelnikom pisarstwo amerykańskiego klasyka. DeLillo (ur. 1936) należy do pokolenia pisarzy, którzy w zasadniczym stopniu ukształtowali literaturę amerykańską ostatnich pięciu dekad. Dotychczas wydał piętnaście powieści i jeden zbiór opowiadań. Jest również autorem kilku sztuk teatralnych. Uhonorowany został prestiżowymi nagrodami literackimi, m.in. National Book Award, PEN/Faulkner i PEN/Bellow.

Rozprawa poświęcona jest historii retoryki w pierwszym romantyzmie francuskim. Autorka skupia się na dziełach Charlesa Nodiera, jednego z ojców francuskiego romantyzmu, który był zarazem teoretykiem retoryki i mówcą politycznym podczas rewolucji francuskiej. Myśl i dzieła Nodiera inspirowały Victora Hugo, Alfreda de Vigny’ego i Alfreda de Musseta, którzy debiutowali w salonie literackim Nodiera, mieszczącym się w paryskiej Bibliotece Arsenału. Rozprawa analizuje wpływ Nodierowskiej wizji romantycznej elokwencji na młodych romantyków oraz ukazuje, jak na romantyczną praktykę mieszania gatunków literackich wpłynęło retoryczne rozumienie gatunkowości.

Rewolucja francuska położyła kres nie tylko pewnym formom życia politycznego i społecznego, lecz także literatury. Wraz z nastaniem dziewiętnastego wieku kończy się klasycystyczny paradygmat belles-lettres i nastaje epoka nowoczesnej literatury, która była uważana przez krytyków, inspirujących się Victorem Hugo, za głęboko skonfliktowaną z retoryką. Monografia podważa tę utartą opinię o nieobecności retoryki w romantyzmie francuskim, biorąc za przedmiot analiz dzieła Charlesa Nodiera, teoretyka romantycznej elokwencji, oraz pisarzy z kręgu Nodierowskiego salonu literackiego, mieszczącego się w paryskiej Bibliotece Arsenału. Lektura pism Nodiera, Hugo, Musseta i Vigny’ego pozwala zrozumieć, w jaki sposób przejście od klasycystycznej retoryki do romantycznej elokwencji otworzyło drogę do modernité littéraire.

Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Wandzioch:
„Książka napisana jest pięknym, literackim językiem […], jest to pozycja wybitna, wypełniająca lukę w badaniach nad retoryką okresu romantyzmu”.

Wielki uczony - wciąż spragniony wiedzy o sensie istnienia - zawiera pakt z diabłem. Chce absolutnego poznania i doskonałego szczęścia - jeśli zazna chwili, o której powie „trwaj, jesteś piękna!”, szatan będzie mógł wziąć jego duszę do piekła. Mefistofeles ochoczo zgadza się na to - wszak sprawdzić wiarę Fausta pozwolił mu sam Bóg. „Faust” to dzieło życia Goethego, dramat o możliwościach ludzkiego poznania i sensie istnienia świata.

Szczegółowe i obszerne streszczenie, dokładna analiza.
Charakterystyka postaci: Charles Marlow, Kurtz, Rosjanin, narzeczona Kurtza.
Przynależność gatunkowa – nowela o tematyce marynistycznej.
Problematyka utworu – diagnoza cywilizacji europejskiej i kolonizacji w XIX wieku, problem rodzącego się zła.
Charakterystyczne motywy, analogie do innych utworów – motyw piekła, pieniędzy, chciwości oraz motyw podróży.
Istotne cytaty.
Słowniczek, pojęcia takie jak: archetyp, impresjonizm,atawizm.
Pomoc w przygotowaniu do lekcji, testów sprawdzających i matury.
Konsultacja merytoryczna z nauczycielami języka polskiego z wieloletnim doświadczeniem zawodowym.

Zamieszczone w niniejszym tomie eseje pochodzą z trzech książek W.G. Sebalda: Die Beschreibung des Unglücks (1985), Unheimliche Heimat (1991) i Logis in einem Landhaus (1998). Obiektami dociekań i interpretacji albo bohaterami esejów niemieckiego autora są m.in. Arthur Schnitzler, Franz Kafka, Elias Canetti, Thomas Bernhard, Joseph Roth, Jean Améry, Jean-Jacques Rousseau, Gottfried Keller, Robert Walser, a do grona pisarzy dołącza Jan Peter Tripp, malarz i szkolny kolega Sebalda; osobny szkic został poświęcony fenomenowi pierwszych autorów żydowskich tworzących w języku niemieckim, takich jak Leopold Kompert i Karl Emil Franzos.

W pierwszej części tomu Sebald przygląda się głównie literaturze austriackiej, potem przechodzi do omawiania literackich indywidualności Szwajcarii. W swojej pracy korzysta na równi z kompetencji filologa i z licencji eseisty. Jako badacz, jako krytyk i jako pisarz jest bowiem przede wszystkim namiętnym czytelnikiem. Czyta uważnie, z bliska – wybiera z potoku narracji pojedynczą frazę i skupia się na jej szczególnym i złożonym znaczeniu. Porusza się po mapie literatury własnym szlakiem.

Opis nieszczęścia to tytuł zapożyczony od pierwszego zbioru esejów pisarza. Formuła celnie uwydatnia to, co autora najbardziej interesuje w literaturze. W przedmowie do książki z 1985 roku Sebald pisał: Ci, którzy obierają zawód pisarza, z reguły nie zaliczają się do ludzi najbardziej niefrasobliwych. Jakże inaczej gotowi byliby wdawać się w niemożliwe zajęcie, polegające na poszukiwaniu prawdy? […] Opis nieszczęścia zawiera w sobie możliwość jego przezwyciężenia.