Pejzaż Rozmowy Z Mają Komorowską Dawne I Nowe

„10.04.10 – Na Własne Oczy” to zbiór relacji operatorów, którzy 10 kwietnia 2010 r. byli w Smoleńsku. Wśród rozmówców jest m.in. Sławomir Wiśniewski, który był jedynym, naocznym
świadkiem katastrofy i który jako jedyny zrealizował zdjęcia na miejscu katastrofy. Fragmenty tych relacji zostały wykorzystane w filmie dokumentalnym „Smoleńsk 2010 – Na Własne Oczy”.

Fragment relacji Sławomira Wiśniewskiego:
„Wyłączyłem nagrywanie i trzymając kamerę w rękach, słyszę najpierw dziwny dźwięk «wyjącego» silnika. Patrzę i widzę, jak bardzo nisko leci jakiś samolot, potem zgrzyt, huk – jakby coś wybuchło – i widzę słup ognia. No i konsternacja. Jestem niekompletnie ubrany, a tuż obok coś się rozbiło. Już mam biec na miejsce zdarzenia, ale myślę sobie, że to jest rosyjskie lotnisko wojskowe, kurde, pójdę z kamerą, to mnie odstrzelą”.

Jacek K. Kruczkowski – operator filmowy, dokumentalista, autor i realizator filmów i programów telewizyjnych, m.in.: „Smoleńsk 2010 – Na Własne Oczy”, „Egzekutorka”, „Tajemnice Układu Warszawskiego – broń atomowa w PRL-u”.

Autorzy: Bolesław Prus, Edward Słoński, Maria Helena Szpyrkówna, Ferdynand Ossendowski, Wanda Mazanowska, Zdzisław Kleszczyński, O.P. [dziennikarz „Tajnego Detektywa”], Helena Boguszewska, Stefania Zahorska, Bernard Singer, Arkady Fiedler, Jerzy Rogowicz, Józef Kisielewski, Roman Fajans, Stanisław Nogaj, Jan Dąbrowski, Zofia Petersowa, Jerzy Pytlakowski, Rachela Auerbach, Kazimierz Koźniewski, Kazimierz Dziewanowski, Lesław Gnot, Klemens Krzyżagórski, Jerzy Ambroziewicz, Olgierd Budrewicz, Monika Warneńska, Andrzej Brycht, Maria Osiadacz, Bogdan Szczygieł, Wiesława Grochola, Helena Kowalik, Ewa Szumańska, Wiktor Osiatyński, Jakub Kopeć, Wojciech Adamiecki, Romuald Karaś, Joanna Siedlecka, Jacek Snopkiewicz, Teresa Torańska, Stanisław Stanuch, Jerzy Szperkowicz, Radosław Sikorski, Piotr Pytlakowski, Wojciech Górecki, Olga Stanisławska, Magdalena Grochowska, Elżbieta Kotarska, Włodzimierz Kalicki, Cezary Łazarewicz, Katarzyna Surmiak-Domańska.

Antologia to hołd złożony polskiej szkole reportażu, zbiór prezentujący jej najlepszych twórców, tych najsławniejszych i tych niesłusznie zapomnianych, a wspólnie tworzących reporterską historię XX wieku.

…wysiłek badawczy związany ze sprecyzowaniem terminu bezpieczeństwa publicznego wykorzystuje wiodącą w nauce metodę empiryczną i wnioskowanie indukcyjne, przechodzące od rozpoznania tego, co elementarne, do tego, co syntetyczne i uogólnione, by antycypować wysiłki na rzecz usprawnienia systemu bezpieczeństwa. Analityczne rozpoznanie badanego systemu Autor książki, ze wszech miar zasadnie, rozpoczyna od uwarunkowań formalno-prawnych, wyodrębniając dyrektywy Unii Europejskiej, standardy i wymagania Sojuszu Północnoatlantyckiego oraz zarówno krajowe uregulowania formalno-prawne, jak i regulacje Wojewody Pomorskiego. Te ostatnie umieszcza w kontekście analitycznego opisu geografii województwa pomorskiego i powiatu kościerskiego. Z recenzji wydawniczej: dr hab. Janusz Świniarski, prof. WAT

Autor pisze o swoim pierwszym zafascynowaniu radiem, gdy w czasie studiów trafił do Studenckiego Studia Radiowego Bielany Radio w Toruniu, opisuje swoją pracę w radiowej Jedynce, Trójce i Czwórce oraz szok jakiego doznał, gdy zobaczył od środka małe amerykańskie radio Waltera Kotaby – WSSY 1330 AM – i poznał kształt amerykańskiego rynku radiowego, na którym działało mnóstwo takich małych lokalnych stacji. Istotną część książki stanowi też wątek telewizyjny – Wojciech Reszczyński był w tym czasie prowadzącym najpierw „Teleexpress”, a później „Wiadomości” w telewizyjnej Jedynce – a także wyborczy… Przy okazji przedstawiania swojej drogi autor ujawnia kulisy działania ówczesnych mediów. Wspomina m.in. jak po przyznaniu pokojowej Nagrody Nobla Lechowi Wałęsie z anten Polskiego Radia zniknęła muzyka z krajów popierających tę kandydaturę – nie można było usłyszeć utworów urodzonego w Bonn Beethovena, ale kompozycje jego kolegów po fachu, którzy urodzili się na terenach należących po II Wojnie Światowej do NRD, były już prezentowane. Pisze też o niespełnionych nadziejach, gdy już po Okrągłym Stole miał być podwładnym tych samych osób, które szefowały mu w stanie wojennym. Książka ukazała się w roku 1991.

Bronisław Wildstein, autor „Cieni moich czasów”, uczestnik i obserwator najnowszej historii Polski, opowiada o swoich doświadczeniach od wczesnego dzieciństwa po chwilę obecną, koncentrując się głównie na ostatnim ćwierćwieczu losów naszego kraju. Książka jest więc także rodzajem eseju, w którym autor próbuje się zmierzyć z dziejami III RP oraz pokazać Polskę na tle gwałtownie zmieniającej się cywilizacji Zachodu. Historia oglądana jest z bliska poprzez losy konkretnych ludzi i wydarzenia, w których sam Wildstein brał udział, a pokazywana jest w wielu wymiarach: od anegdotycznej warstwy wydarzeń przez szkice biograficzne jej głównych aktorów po historiozoficzną refleksję.

„Dialog i uprzedzenie…” podejmuje bardzo nośną ostatnimi czasy problematykę obecności islamu w Polsce. Popularność tego tematu nie znajduje jednak odzwierciedlenia w jakości publikacji. Dominują pozycje, które w celu przyciągnięcia uwagi czytelników eksponują przykłady ekstremalne. W konsekwencji kreowane są i utrwalane stereotypy dotyczące wyznawców tej religii. Niestety powielane są one także przez przedstawicieli środowisk akademickich, którzy w imię popularności i koniunkturalnych korzyści uwiarygadniają swoimi tytułami naukowymi ksenofobiczne treści. Książka pióra Grzegorza Tokarza na pewno do nich nie należy. To logicznie spójny i uporządkowany przekaz na temat wybranych aspektów funkcjonowania ludności muzułmańskiej w krajowej przestrzeni społecznej. Książka mogąca pretendować do miana podręcznego vademecum dla osób pragnących zgłębiać tę kwestię. Lektura obowiązkowa nie tylko dla studentów i adeptów nauki, lecz i wielu doświadczonych badaczy…… Z recenzji wydawniczej dra hab. Piotra Kwiatkiewicza, prof. UZ