Rywalizacja totalna

Nowe wydanie podręcznika zawierającego najważniejsze aktualne informacje na temat wpływu wysiłku i treningu na ustrój zdrowego człowieka. W książce omówiono główne zasady i formy treningu oraz metody oceny wydolności fizycznej. Znalazły się w niej także rozdziały poświęcone wysiłkowi: dzieci i młodzieży, osób w starszym wieku, kobiet (z uwzględnieniem okresu ciąży i menopauzy), osób niepełnosprawnych ruchowo i cierpiących na różne choroby, a także wysiłkowi w różnych temperaturach otoczenia, w warunkach wysokogórskich oraz podczas nurkowania. W publikacji omówiono również problematykę: treningu zdrowotnego, wpływu niedoboru aktywności ruchowej na organizm, dopingu, żywienia sportowców oraz genetyki w sporcie. Podręcznik, przygotowany przez zespół doświadczonych nauczycieli akademickich, jest adresowany do studentów wychowania fizycznego, fizjoterapii, turystyki i rekreacji, a także do lekarzy specjalistów w dziedzinie rehabilitacji medycznej, trenerów sportowych, nauczycieli wychowania fizycznego oraz osób zajmujących się rekreacją.

Pełny obraz dziejów światowego sportu!
Fascynująca publikacja obejmująca dzieje sportu, wychowania fizycznego, turystyki i rekreacji, od starożytności, przez średniowiecze, epokę odrodzenia, oświecenie, wiek XIX, do aktualnych wydarzeń sportowych z pierwszej dekady XXI wieku. Opowieści o grach sportowych starożytnego Bliskiego Wschodu, starogreckich igrzyskach olimpijskich, wpływie ludów stepowych na rozwój sportu europejskiego, średniowiecznych grach piłkarskich czy powstaniu nowożytnego ruchu olimpijskiego są tylko niektórymi z przytoczonych przez Autora. Jest to historia żywa, pełna epizodów, przybliżająca najbardziej odległe dyscypliny sportowe, ale niepomijająca także współczesnych problemów i zagadnień związanych ze sportem, jak doping, korupcja, igrzyska paraolimpijskie czy fenomen biegającego na protezach Oscara Pistoriusa. Treść książki urozmaicają barwne anegdoty, interesujące ilustracje oraz aneks z zestawieniami różnych zawodów sportowych.

Wojciech Lipoński (ur. 1942), profesor dwóch dyscyplin naukowych – filologii angielskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza i humanistyki sportu na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Wykładowca wielu uczelni zagranicznych. Ekspert UNESCO ds. sportu i gier tradycyjnych. Autor m.in.: Narodziny cywilizacji Wysp Brytyjskich (2001), Dzieje kultury brytyjskiej (2003). Jego Encyklopedia sportów świata (2001) została wydana w 4 językach obcych pod auspicjami UNESCO w 2003. W latach 60. XX wieku uprawiał lekkoatletykę. Laureat licznych nagród Ministra Edukacji Narodowej.

Czym „mierzyć” sportową wartość zawodniczki lub zawodnika? Wiadomo, osiągnięciami. Ale jak oceniać osiągnięcia? Z tym już trudniej. Medale olimpijskie? A jeśli dany sport nie jest reprezentowany na igrzyskach... Jeszcze bardziej skomplikowana jest kwestia popularności. Sportowcy lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych mieli znacznie mniej możliwości, żeby zaistnieć w zbiorowej wyobraźni niż sportowcy współcześni. A jednak zaistnieli! Każdy wie, kim byli Pele czy Ali. Współczesne media oferują o wiele więcej możliwości promocji i tym samym szans, aby zaistnieć w masowej wyobraźni.
Popularność sportowca zależy od wielu czynników. Można być mistrzem w dyscyplinie, którą mało kto się pasjonuje. Można skończyć karierę i żyć zwykłym życiem z dala od blasku fleszy. Można, często jeszcze w trakcie kariery, dbać o swoją popularność i występować w każdym możliwym show. Ale najlepiej łączyć w sobie cechy prawdziwego zwycięzcy: chęć i wolę walki, upór w dążeniu do celu i niezwykłe umiejętności.

Jeden z najbardziej podziwianych sportowców w historii – Andre Agassi – od wczesnego dzieciństwa nienawidził tenisa. Nakłaniany do machania rakietą od wieku przedszkolnego, nie pogodził się z nieustanną presją nawet wtedy, gdy dotarł na szczyt.

Opowiedział o tym w znakomitej autobiografii, opisując
w niej swoje życie tenisisty balansujące miedzy autodestrukcją i perfekcjonizmem. Samotny, przerażony chłopak rzuca szkołę w 9. klasie i buntuje się: farbuje włosy, przekłuwa uszy i ubiera się jak punk, stając się wkrótce ikoną młodych buntowników. Kiedy w wieku szesnastu lat przechodzi na zawodowstwo, zarówno jego wygląd na korcie, jak i błyskawiczna kontra zapowiadają rewolucyjne zmiany w światowym tenisie. Tymczasem Agassi wciąż zmaga się ze sobą. Czuje zwątpienie, gdy przegrywa z największymi gwiazdami tenisa, i jest jeszcze bardziej niepewny, kiedy w końcu zaczyna z nimi wygrywać. Zaskakuje cały świat, wygrywając Wimbledon w 1992 r.

W jednej chwili staje się ulubieńcem publiczności i mediów.
Agassi z fotograficzną dokładnością przywołuje każdy swój kluczowy mecz i każdą znajomość. Nigdy wcześniej gra na korcie, ale też i to wszystko, co dzieje się wokół, nie zostało tak precyzyjnie opisane. Ujawnia prawdę o niszczącej depresji i przygodzie z narkotykami, która mogła zniweczyć wszystko, do czego doszedł. Opisuje wreszcie swoje spektakularne odrodzenie, powrót, którego punktem szczytowym były heroiczne zmagania podczas French Open w 1999 r., oraz drogę powrotną na pierwsze miejsce rankingu ATP, kiedy to został najstarszym najlepszym tenisistą na świecie.

Prostymi, emocjonalnymi słowami Agassi opisuje swego lojalnego brata, mądrego trenera, wyrozumiałego opiekuna, wszystkich ludzi, którzy pomagali mu odzyskać równowagę i znaleźć miłość – Stefanie Graf. Wspierany przez nią walczy z obezwładniającym bólem kręgosłupa, by być groźnym graczem w 21. i zarazem ostatnim roku sportowej kariery. Udziałem w swoim ostatnim turnieju w 2006 r. przypieczętowuje zadziwiającą metamorfozę z bezkompromisowego buntownika w statecznego mężczyznę, z ucznia porzucającego szkołę w zwolennika starannego wykształcenia. W pamiętnym meczu podczas US Open stawia czoło dużo młodszemu przeciwnikowi, żegnając się z kibicami w najbardziej spektakularny sposób, o jakim słyszano w sporcie.

Dean Karnazes biegi maratońskie traktuje jak rozgrzewkę. Potrafi przebiec ponad 560 km w trzy dni bez przerwy, bez snu. Od gór Sierra Nevada, przez Dolinę Śmierci w środku lata, aż do bieguna południowego w temperaturze -40°C, dystanse pokonywane przez tego ultramaratończyka przekraczają wszelkie granice ludzkiej wytrzymałości. Zdarzają mu się jednak różne wpadki, jak choćby ta, gdy zasnął w biegu i obudził się pośrodku autostrady, zmierzając wprost na nadjeżdżającą ciężarówkę.

Ultramaratończyk to autobiografia długodystansowca, w której sam siebie przedstawia jako byłego karierowicza, zarabiającego grube pliki dolarów dla korporacji medycznej.
W dniu trzydziestych urodzin jakaś niewidzialna dźwigienka przestawia się w jego głowie i Dean postanawia skierować swoje życie na inne tory. Wraca do biegania po piętnastu latach od ostatniego treningu i robi stopniowe postępy. Najpierw jest popełniającym naiwne błędy, nieśmiałym truchtaczem, potem nabiera szlifów i coraz śmielej zaczyna poczynać sobie w świecie biegowym, by w końcu zrealizować kilka przepięknych i zarazem przerażających projektów na morderczych dystansach. Zabiera się za najdłuższe biegi – 160 km i więcej. Na pustyni, w górach, na biegunie.
Dean szczegółowo opisuje swoją walkę z bólem i zwątpieniem, wspomina kryzysy i halucynacje. Robi to barwnie i wiarygodnie (każdy, kto choć raz startował w ultramaratonie, pokiwa głową z uznaniem i stwierdzi: „coś mi to przypomina…”). Momentami jest zabawny, chwilę później wzniosły, bywa że wzrusza – na przykład gdy opisuje zakończenie Western States 100, biegu, w którym nie miał już siły trzymać się na nogach, więc się czołgał.
Te historie są szalenie inspirujące, zwłaszcza wtedy kiedy Dean przedstawia swoje podejście do życia. Wcale nie ma ochoty porzucać dla biegania rodziny czy ograniczać z nią kontaktów. Po prostu... mniej śpi. To gość z niesamowitą energią.
Czy książkę czyta się dobrze? Na pewno tak. Czy chce się pójść w ślady Karnazesa? Też. Wyjść na trening? W każdej chwili. Przeczytanie rozdziału działa lepiej niż kofeina. Jeśli oddajesz się tej lekturze w pociągu – żałujesz, że nie możesz wysiąść na najbliższej stacji i pobiec przed siebie.
Krzysztof Dołęgowski, ultramaratończyk, redaktor portalu napieraj.pl

To fascynująca książka o mistrzu dystansów ultra. Jego motto „biegaj sercem”, powinno zainspirować każdego biegacza (i nie tylko).
Henryk Szost, rekordzista Polski w maratonie (2:07:39); olimpijczyk z Pekinu 2008 i Londynu 2012

Władysław Osmólski - lekarz i pułkownik Wojska Polskiego, teoretyk wychowania fizycznego. Działacz niepodległościowy, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1926–1929 był dowódcą Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu. Doprowadził do powstania Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie i w latach 1929–1931 był jego pierwszym dyrektorem i wykładowcą.

Pełnił różne funkcje w organizacjach i urzędach sportowych. W 1924 roku był kierownikiem polskiej reprezentacji narodowej na Igrzyskach Olimpijskich.

Propagował sport i wychowanie fizyczne zarówno w wojsku, jak i wśród młodzieży, uważając, że jest to środek o wielkim znaczeniu wychowawczym.

W drugiej części zbioru jego prac, pragniemy zaprezentować:
? Lekka Atletyka (1920)
? Zaniedbane Drogi Wychowawcze (1928)