Sztuka Wojenna

There is in Athens a rather plain ruin; a simple courtyard lined with fragments of wall. Yet, this little patch of land has a claim to be the most significant place in human history. It is the Lyceum, site of Aristotle's school: here the philosopher wandered, discussing his life's work with students, proposing answers to the mysteries of the human condition.

Today, it can be difficult to fully comprehend the staggering influence of these lessons. Aristotle's observations about the world around him and his reflections on the nature of knowledge laid the foundations for all empirical science. His study of rational thought formed the basis of formal logic, the cornerstone of philosophical investigation. His examination of Greek city-states gave us political science, while his analysis of drama remains a mainstay of literature courses around the world.

In lucid prose, acclaimed philosopher John Sellars takes us on a journey through Aristotle's thought, vividly bringing to life the key ideas, and demonstrating that the famous philosopher's capacity for curiosity continues to offer us all a vision of more fulfilled lives. Aristotle has lessons still to teach.

C.S. Lewis (1893-1963), pisarz, filozof, oksfordzki wykładowca uniwersytecki, autor słynnych „Opowieści z Narnii”. W tomie esejów „Cztery miłości” Clive Staples Lewis, wyróżnia cztery rodzaje miłości: przywiązanie, przyjaźń, miłość erotyczną i caritas. Ta ostatnia, jako miłość Boga i bliźniego, jest z nich najważniejsza. Lewis pokazuje jak płynne są granice między poszczególnymi rodzajami miłości. Bowiem jedna może przechodzić w drugą tak, abyśmy w rezultacie lepiej mogli zrozumieć, kim i po co jesteśmy.
Prowokująca, oryginalna opowieść o tym, czym jest prawdziwa Miłość.

Clive Staples Lewis, profesor literatury średniowiecznej w Oksfordzie. Najszerzej znany jest czytelnikom jako autor siedmioczęściowego cyklu książek dla dzieci Opowieści z Narnii. Tajemna kraina ukryta za drzwiami starej szafy w posiadłości na angielskiej prowincji. Stała się ona miejscem przygód czworga rodzeństwa, które w tym domostwie znalazło schronienie przed drugą wojną swiatową. Mimo popularności narnijskiego cyklu Lewis większą część swojego czasu i twórczości poświęcił poważnym rozprawom naukowym oraz rozważaniom o Bogu i wierze chrześcijańskiej. „Cztery miłości” to jeden z kilku zbiorów esejów C.S. Lewisa opublikowanych przez wydawnictwo Media Rodzina. Wraz z takimi książkami jak „Chrześcijaństwo po prostu”, „Listy starego diabła do młodego” i „Podział ostateczny” ukazuje się w nowej szacie graficznej.

Praca prof. Kojkoła rzetelnie informuje o zróżnicowanym charakterze prezentowanych poglądów na zagadnienia związane z filozoficznymi, naukowymi i religijnymi podstawami wychowania. Przybliża refleksję polskich filozofów, tych znanych i tych dzisiaj wręcz zapoznanych, w sposób jasny i wyraźny.

z recenzji prof. dra hab. Leszka Gawora



Recenzowana praca stanowi ciekawą publikację syntetyzującą problemy z pogranicza filozofii, edukacji i religii. Odwołanie do uczonych, jeśli nie zapomnianych, to jednak mniej obecnych we współczesnej kulturze jest bardzo cennym zabiegiem, szczególnie w dobie współczesnej „ucieczki do przodu” części badaczy. [...] Jest to najlepszy moment, aby ukazać nasz – w sensie narodowy – dorobek, a jednocześnie wyeksponować oryginalność czy swoistą wyjątkowość polskiej myśli filozoficznej i pedagogicznej.

z recenzji dra hab. Sławomira Sztobryna, prof. Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej

Czyż to nie wesoła śmierć, kiedy się umiera ze sztywną kusią? Nasz przeor bardzo lubi białe mięso z kapłona... mówi brat Jan Łomignat, czyniąc w ten sposób aluzję do poglądu, że trafia się to po śmierci tym, którzy posiedli za życia mniszkę.
Tak. To zuchwała powieść. A zarazem jedna z najzabawniejszych w dziejach literatury. Nawet dziś czyta się ją z podziwem dla śmiałości autora, a zarazem bogactwa jej języka, dla wszechstronnej erudycji i szyderczego dystansu do współczesnych autorytetów. Pierwsze, czyli odwaga, wyraża się w tezach, którego mogły wówczas Rabelaise’go zaprowadzić na stos, choć kto wie czy rubaszne drwiny z ważnych tamtego świata nie były dlań jeszcze groźniejsze. Drugie, czyli język, możemy podziwiać w prawdziwej erupcji ciętego dowcipu, jego dosadności, wręcz sprośności i prawdziwej rewii twórczych, a zarazem zabawnych neologizmów, które kongenialnie spolszczył Tadeusz Boy-Żeleński.

Tak oto opowieść François Rabelais o dwu dobrodusznych olbrzymach, opojach i obżartusach, a zarazem domorosłych filozofach i teologach, stała się dla wszystkich pokoleń czytelników niezastąpioną pozycją, która przednio bawiąc, uczy przy okazji krytycznego dystansu do świata i – przede wszystkim – do samego siebie.

Wznowiona po 30 latach książka Stephena M. Johnsona nie traci na swojej aktualności. Czym różni się od innych książek opisujących problematykę narcystycznego stylu? Nie było i nie ma autora, który piękniej opisuje i rozumie to, co się układa w naszą narcystyczną wrażliwą strukturę.

Ogromną wartością tej książki jest obszerny materiał kliniczny, który pokazuje krok po kroku sposoby pracy terapeutycznej z pacjentami ze stylem narcystycznym . Autor korzysta z wiedzy opartej na teorii relacji z obiektem, terapii Gestalt, pracy z ciałem, terapii Ericksonowskiej i behawioralnej.

„Humanizowanie narcystycznego stylu jest jedną z serii książek Stevena Johnsona poświęconych problematyce charakteru. Johnson przedstawia w niej czytelnikowi narcystyczny styl charakteru, odzwierciedlający trudności emocjonalne, z jakimi przyszło sobie radzić ludziom, których problemy biorą początek z urazów doznanych we wczesnym dzieciństwie, w okresie, kiedy jednostka nawiązuje pierwsze relacje z innymi. Przybliżając czytelnikowi sposób przeżywania siebie i innych osób z narcystycznym stylem, wyjaśniając naturę i przyczyny ich postaw i zachowań i przede wszystkim – ukazując ich cierpienie i samotność, autor pozwala czytelnikowi empatycznie zrozumieć osobę z rysem narcystycznym, zobaczyć w niej ludzką istotę, wbrew pozorom spragnioną głębokiej, znaczącej i satysfakcjonującej relacji z drugim człowiekiem.”

Anna Czownicka

Jon jest zazwyczaj zaliczany do zbioru wczesnych dialogów Platona – tych, które określa się mianem sokratycznych ze względu na ich zarówno czasową, jak i przedmiotową bliskość wobec historycznego Sokratesa. Jego wyjściowy problem można wydobyć ze słów, które w pierwszej części rozmowy z tytułowym bohaterem wypowiada Sokrates: „[…] dobrym rapsodem nigdy nie mógłby zostać ten, kto nie rozumie słów poety, bo rapsod powinien być dla słuchaczy tłumaczem myśli poety. A nie mógłby tego robić dobrze, gdyby nie rozumiał, co mówi poeta”.

Ostatni przekład tego dialogu na język polski, którego autorem był Władysław Witwicki, ukazał się w 1921 roku. Nowy, przygotowany przez Ewę Osek przekład został wydany przez Teologię Polityczną i Państwowy Instytut Wydawniczy w niemal sto lat po poprzednim.