The Gulag Archipelago

Zbiór jest unikalnym świadectwem zabiegów władz międzywojennej Polski o istnienie Kościoła rzymskokatolickiego i mniejszości polskiej na obszarach, które po upadku caratu znalazły się pod władzą bolszewików. Sto sześć unikatowych dokumentów przybliża realia życia codziennego wspólnot Kościoła rzymskokatolickiego pod władzą sowiecką, sytuację prześladowanych duchownych oraz politykę władz komunistycznych wobec katolików i mniejszości polskiej, ale także wyznawców prawosławia czy wspólnot żydowskich. Jednostkowe przykłady oraz syntetyczne raporty, podparte danymi statystycznymi, pomogą nam lepiej zrozumieć sytuację wyznaniową za wschodnią granicą Rzeczypospolitej w okresie międzywojennym.

Hanna Krall, jako korepsondentka "Polityki", napisała na przełomie lat 60. i 70. serię reportaży ze Związku Radzieckiego. W czasach peerelowskiej cenzury, reportaże te zostały uznane przez recenzentów za wydarzenie. Od kolegów z tygodnika reporterka usłyszała: "Na zebraniach redakcyjnych pani teksty, koleżanko, są wysoko oceniane”. Te reportaże są przeciwieństwem ówczesnych propagadnowych tekstów o ZSRR. Książka była hitem, czytelnicy wyrywali ją sobie książkę z rąk: między wierszami tropili urkyte przez Krall znaczenia.
Mariusz Szczygieł: "Na wschód od Arbatu" nie należy dziś czytać jako książki o Związku Radzieckim, ale jako książkę o sposobie pisania o Związku Radzieckim.

Sowieci to najbardziej antykomunistyczna książka w Polsce.
Druga po bestsellerowych Żydach książka z obrazoburczego cyklu autora Obłędu ’44 i Paktu Ribbentrop–Beck. Stawia on w niej szokującą tezę: bolszewizm był gorszy od nazizmu, a Stalin gorszy od Hitlera. I na potwierdzenie tej tezy ma mocne argumenty.
Piotr Zychowicz opisuje zapomniane bestialskie zbrodnie popełnione przez Sowietów oraz wojnę wywiadowczą między II RP a ZSRS. W Sowietach znalazły się też opowieści o wielkich prowokacjach KGB i krwawych wewnętrznych czystkach. O gwałcicielach z Armii Czerwonej i kanibalach z łagrów GUŁagu. Autor rozprawia się również z mitami „wielkiej wojny ojczyźnianej”, które stanowią fundament polityki historycznej współczesnej Rosji.

If anyone could be considered a Russian counterpart to the infamous British double-agent Kim Philby, it was Oleg Gordievsky. The son of two KGB agents and the product of the best Soviet institutions, the savvy, sophisticated Gordievsky grew to see his nation's communism as both criminal and philistine. He took his first posting for Russian intelligence in 1968 and eventually became the Soviet Union's top man in London, but from 1973 on he was secretly working for MI6. For nearly a decade, as the Cold War reached its twilight, Gordievsky helped the West turn the tables on the KGB, exposing Russian spies and helping to foil countless intelligence plots, as the Soviet leadership grew increasingly paranoid at the United States's nuclear first-strike capabilities and brought the world closer to the brink of war. Desperate to keep the circle of trust close, MI6 never revealed Gordievsky's name to its counterparts in the CIA, which in turn grew obsessed with figuring out the identity of Britain's obviously top-level source. Their obsession ultimately doomed Gordievsky: the CIA officer assigned to identify him was none other than Aldrich Ames, the man who would become infamous for secretly spying for the Soviets. Unfolding the delicious three-way gamesmanship between America, Britain, and the Soviet Union, and culminating in the gripping cinematic beat-by-beat of Gordievsky's nail-biting escape from Moscow in 1985, Ben Macintyre's latest may be his best yet. Like the greatest novels of John le Carré, it brings readers deep into a world of treachery and betrayal, where the lines bleed between the personal and the professional, and one man's hatred of communism had the power to change the future of nations.

Niniejsze opracowanie jest studium historyczno-geograficznym o migracjach przymusowych w ZSRR, dokony­wanych z upoważnienia władz państwowych zarówno w obrębie Związku Radzieckiego, jak i poza jego granicami.

Wewnętrzne migracje przymusowe, począwszy od deportacji Kozaków w 1919 r., po deportację „pasożytów” w połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku stanowią wielkie zjawisko historyczne, które dotknęło około 6 mln ludzi. Były one częścią totalitarnego państwowego systemu migracji w ZSRR, uwarunkowaną skomplikowanym połączeniem czynników politycznych i ekonomicznych.
fragment Wstępu