Trzymaj się Cukierku

Zbiór utworów satyrycznych Janusza Szpotańskiego z tytułową "Banią w Paryżu" na czele, wzbogacony o przekłady i zdjęcia wybranych rękopisów.

Jak prawidłowo założyć koszulkę z krótkim rękawkiem?
Jak ziewać, leżeć czy pić wodę?
Co zrobić, aby stąpać twardo po ziemi?
Na te i wiele innych intrygujących pytań znajdziesz odpowiedź wewnątrz.

Instrukcje rzeczy łatwych Piotra Nowickiego to żartobliwe vademecum, dotyczące elementarnych wyzwań ludzkiej egzystencji, takich jak picie wody, otwieranie drzwi czy mruganie oczami. Książka rozbija schematy myślowe, ukazując złożoność rzeczy najprostszych.

Wielu osobom leżenie wydaje się łatwe. Nic bardziej mylnego. Leżenie jest wyjątkowo trudne, ponieważ wymaga powstrzymywania się od innych, często równie ciekawych rzeczy, na przykład: siedzenia, pływania czy strugania wariata.By leżeć, należy położyć się i wytrwać w tej pozycji przynajmniej przez czas potrzebny do wyobrażenia sobie siedmiu nieistniejących gatunków grzybów.

Po raz pierwszy w jednym tomie meneliki prawie wszystkie! Krzysztof Daukszewicz od ponad dwudziestu lat zapisuje swoje spotkania ze smakoszami win regionalnych, które nigdy nie zdążą poleżakować. Koneserzy soczyście i bezpardonowo punktują naszą polską rzeczywistość. Czyż spostrzeżenia ludzi, którzy nigdy nie trzeźwieją, nie obnażają czasem w bezlitosny sposób także naszych wad i przyzwyczajeń, do których nawet przed sobą nie chcemy się przyznać?
Drogi czytelniku, po ukazaniu się książki "Meneliki nowe, czyli wina Tuska i logika białoruska" na spotkaniach z czytelnikami proszono mnie o wznowienie wcześniejszych menelików. Tak też i czynię; starsze meneliki uzupełniają najnowsze, a także opowieści o murkowcach i epitafia, których sporo przybyło. Przyjemnego czytania.
Krzysztof Daukszewicz

Lekarz do pacjenta mocno sponiewieranego przez alkohol i życie: - Za dużo pan pije, a za mało je. - Cóż zrobić, na wszystko nie wystarcza.
Czas płynie tak szybko, że ledwie człowiek wytrzeźwieje po Sylwestrze, już trzeba ubierać choinkę.
Tu na Wawelu spoczywa Jarosław Kaczyński. Wspólnie z demokracją rozstał się z nami. Leży też z ochroniarzami. Wawel - obojętnie, czy upał czy też siarczyste mrozy - otoczony jest przez radiowozy. A tak naprawdę, nim wieści rozejść się zdążą, nie jest pochowany na Wawelu, tylko się schował pod Łomżą.

Krzysztof Daukszewicz (ur. 1947) - satyryk, felietonista, poeta, piosenkarz, gitarzysta i kompozytor. Działalność estradową rozpoczął w Szczytnie. Po przeprowadzeniu się do Warszawy bardzo szybko zdobył popularność. Z Januszem Gajosem współtworzył kabaret Hotel Nitz, od 1986 do 1990 roku występował w kabarecie Pod Egidą. Przez wiele lat realizował swoje programy satyryczne w telewizji. Od 2005 roku stały gość programu publicystyczno-satyrycznego "Szkło kontaktowe" w TVN24.

Cześć! Jestem Karolek i wszyscy pytają: dlaczego jesteś ko-szmar-ny, Karolku?!

Doskonale wydaję pieniądze, ale fatalnie idzie mi ich zdobywanie. To okropnie niesprawiedliwe!

Mam genialny plan, jak stać się obrzydliwie bogatym: szykuję prawdziwy napad na bank i skarb piratów. Tylko Wredna Wandzia jak zwykle chce mi pokrzyżować plany.

Miarka się przebrała i Kapitalny Karol zaraz zrobi porządek z tą przebrzydłą jędzą.

Żegnaj, kwaśna mino! A jak to nie pomoże, to wydam własną gazetę „Gorący grom”: skandale, szkolne plotki, sensacje. Każdy zapłaci za te bulwersujące sekrety!


Kolekcja arcydożartych żartów i niecnych podstępów, które każde dziecko chciałoby zrobić, ale wystarczy, jak o nich poczyta lub ich posłucha.

Najbardziej koszmarny bohater literatury dziecięcej powraca! Seria o „Koszmarnym Karolku” bawi od prawie 30 lat, a jego postać i arcydożarte żarty są wciąż aktualne dla kolejnego pokolenia czytelników. Szalony humor, niegrzeczny bohater, krótkie, łatwe w lekturze opowiadania – to jest to, co dzieci (i dorośli też) lubią najbardziej.

Mam wątpliwość i jestem pewna tylko tego. Oto ona, Radomska, kobieta przeciętnie nieprzeciętna. Zaskakująco błyskotliwa, choć czasem nadrabia bezczelnością. Szydera i kpina to jej drugie imię. Mimo że nie może rzeczywistości napluć w twarz, to przynajmniej sprzeda jej kopniaka. Bywa to męczące, a kondycji do walki z życiem wyrobić się nie da, więc regularnie zwija się w kłębek i czeka aż znów zachce jej się żyć. Zabiera nas w podróż po życiowych przystankach, w którą wyruszamy z plecakiem pełnym cudzych przekonań i oczekiwań. Opowiada, jak zweryfikowała je rzeczywistość i z czego przyszło jej śmiać się w głos, choć często przez łzy. To zapis z dziennika pokładowego kogoś, kto bardzo się zdziwił, ale w przeżywaniu obowiązkowych punktów życiorysu po swojemu odnalazł masę frajdy. Radomska obnaża hipokryzję, dostrzega niezauważalne, czwarty raz wypłukuje zapomniane w pralce pranie i dzieli się tym, co rośnie w niej jak pleśń w kubku po kawie – wątpliwościami. W zalewie lukrowanych obrazów i treści przypomina, że paleta kolorów jest dużo szersza i ciekawsza, a szary to też kolor. I jedyny skuteczny filtr to perspektywa dystansu i przymrużenie, nawet zezowatego oka. Idealnie nie jest. Ale jest dobrze.

Spora dawka czarnego humoru i szczypta czułości – oto przepis Adelki na to, jak przeżyć w świecie, w którym nikt nie traktuje dzieci poważnie! Adelka próbuje przejąć kontrolę nad chłopakami! Obrywają tata, wymyślony przyjaciel, a najboleśniej – zakochany w Adelce Gotfryd. Jaki dziewczynka ma plan na ich wytresowanie? Chłopcy są dziwni, ale okazuje się, że bywają też użyteczni! Na jakie eksperymenty zgodzi się zadurzony w Adelce chłopak? Jak naukowo udowodnić, że dziewczyny są najmądrzejsze? I jak sprawić, aby tata już nigdy, przenigdy nie ośmielił się o nic jej prosić? Spokojnie – nie tylko chłopcy będą pod obstrzałem! Są jeszcze lalki Barbie… Fenomen we Francji – ponad 4 miliony sprzedanych egzemplarzy!