W kręgu architektury narodowego romantyzmu w krajach nordyckich w XIX i na początku XX wieku

Monografia jest pierwszym tomem serii wydawniczej „Architektura i urbanistyka w badaniach młodych naukowców”.

Celem wydania I tomu publikacji z cyklu „Architektura i urbanistyka w badaniach młodych naukowców” poświęconego aktualnym sytuacjom kryzysowym w środowisku zbudowanym jest zaprezentowanie najnowszych badań doktorantów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej w tym zakresie. Główne obszary badawcze dotyczyły trzech wiodących tematów, odzwierciedlonych w odrębnych częściach monografii, czyli:

1. Urbanistyczne problemy współczesnego kształtowania miast.

2. Funkcjonalność mieszkalnictwa w Polsce w realiach pandemii.

3. Współczesne problemy dziedzictwa architektonicznego.

Od autorów

Przewody elektryczne stanowią podstawowy element każdej instalacji elektrycznej stanowiącej wyposażenie budynku. Od poprawnego doboru przewodów zależy również bezpieczeństwo osób użytkujących instalację oraz bezpieczeństwo pożarowe budynku. Zasady doboru przewodów są jednoznacznie określone w normach przedmiotowych, z których jednak projektanci elektrycy nie zawsze korzystają, co w konsekwencji powoduje, że projektowana instalacja może mieć wiele błędów.
Bardzo istotne jest dobranie właściwych zabezpieczeń przewodów i kabli. Problematyka doboru zabezpieczeń przeciążeniowych oraz zabezpieczeń zwarciowych przewodów i kabli niskiego napięcia jest związana z ich roboczą i zwarciową obciążalnością cieplną. Pierwszym krokiem jest ustalenie wartości spodziewanego prądu obciążenia IB, który stanowi podstawę doboru prądu znamionowego zabezpieczenia oraz wstępnego doboru obciążalności długotrwałej Iz przewodu. Drugim krokiem jest dobór prądu znamionowego i/lub nastawczego zabezpieczenia nadprądowego w taki sposób, aby wytrzymały prąd IB spodziewanego obciążenia oraz prądy załączeniowe, będące prądami normalnego użytkowania. Trzecim krokiem jest dobór przekroju przewodu w taki sposób, aby spełniał on wymagania w zakresie wytrzymałości mechanicznej, obciążalności cieplnej długotrwałej i zwarciowej, dopuszczalnego spadku napięcia oraz warunki ochrony przeciwporażeniowej zgodnie z wymaganiami normy PN-HD 60364-4-41:2009 Instalacje elektryczne niskiego napięcia. Część 4-41: Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa. Ochrona przed porażeniem elektrycznym.
Osobnym problemem jest dobór przewodów do zasilania urządzeń ppoż., które muszą funkcjonować w czasie pożaru, kiedy występuje wysoka temperatura powodująca znaczny wzrost rezystancji przewodów zasilających. Zagadnienia te nie zostały dotychczas objęte normalizacją, w związku z czym często projektanci nieświadomie popełniają podczas projektowania instalacji wiele błędów, mimo że pozornie dobór przewodów został wykonany zgodnie z obowiązującymi przepisami i normami.
Generalnie w obwodach bezpieczeństwa, do których należy zaliczyć urządzenia ppoż., takie jak np. oświetlenie awaryjne, pompy pożarowe, pompy tryskaczowe, DSO oraz windy dla ekip ratowniczych, a także obwody bezpieczeństwa w ruchu lotniczym, kolejowym, drogowym i wodnym oraz w obwodach kontroli dostępu, nie należy stosować wyłączników różnicowoprądowych oraz zabezpieczeń przeciążeniowych. W obwodach tych w celu wyeliminowania przypadkowych zadziałań, prądy znamionowe lub nastawcze zabezpieczeń zwarciowych należy zawyżyć o jeden lub dwa stopnie w porównaniu z zwartością wynikającą ze zwykłych zasad ich doboru. Przy doborze zabezpieczeń należy również pamiętać o zachowaniu wybiórczości ich działania z zabezpieczeniami usytuowanymi na niższych stopniach zabezpieczeń.
Niniejsze opracowanie w zamierzeniu autorów ma być podręczną „ściągą” dla projektantów i wykonawców, z której będą mogli zawsze skorzystać w warunkach budowy. Zostało ono wydane z okazji jubileuszu 10-lecia istnienia na rynku wydawniczym miesięcznika „elektro.info”. Czytelników, którzy chcieliby pogłębić swoją wiedzę w zakresie doboru przewodów i kabli nn zachęcamy do lektury książki pt. „Ochrona przeciwporażeniowa oraz dobór przewodów i ich zabezpieczeń w instalacjach elektrycznych niskiego napięcia”, naszego autorstwa, wydanej w ramach serii wydawniczej „Zeszyty dla elektryków”.

Julian Wiatr
Marcin Orzechowski

Publikacja wprowadza nowe pojęcia oraz horyzonty myślenia o mieście w kontekście systemów złożonych oraz ontologii. Zawarte w niej teksty przybliżają pojęcie emergencji, w kontekście badań nad złożonością, odnoszą się do nieprzewidywalnego procesu transformacji miejskiej. Zamieszczone w książce fragment badań z zakresu socjofizyki i symulacji zachowań zbiorowych pokazują możliwości symulacji ruchu pieszych w określonej przestrzeni architektonicznej jako narzędzia wspomagającego diagnozę i optymalizację zarządzania infrastrukturą miejską.

Tom I serii Monografii Naukowych Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej „Gospodarka Przestrzenna”
Monografia jest poświęcona polityce przestrzennej miasta, przedstawionej na tle doświadczeń autorów przy opracowaniu projektu „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Krakowa”. W pracy wyjaśniono umocowanie Studium w systemie planowania przestrzennego w Polsce oraz dylematy towarzyszące realizacji polityki przestrzennej. Autorzy zaprezentowali modelowy układ dokumentów Studium – zarówno w jego warstwie tekstowej, jak i graficznej - dzięki czemu opracowanie może być przydatne osobom zajmującym się polityką przestrzenną w praktyce.
Z uwagi na poruszaną problematykę praca ma charakter podręcznika, wyjaśniającego instrumenty polityki przestrzennej, przeznaczonego dla studentów wielu kierunków studiów (m.in. architektura i urbanistyka, gospodarka przestrzenna, administracja).

WSTĘP (fragment)

Rezydencje przemysłowców tworzą ważny element
zabytkowej spuścizny Łodzi z okresu przemysłowego
rozwoju w XIX i pierwszych dziesięcioleciach
XX wieku. Były świadectwem bogactwa i pozycji
społecznej ich właścicieli, widomym znakiem ekonomicznego
sukcesu i awansu ludzi, którzy swoją karierę
zaczynali często od kilku warsztatów tkackich, by
w ciągu dziesiątek lat wytężonej pracy dorobić się
znacznych majątków. Budowa okazałej willi czy pałacu
stawała się wyrazistym tego potwierdzeniem. Było
to zgodne z obyczajem ukształtowanej w ciągu XIX
wieku nowej klasy społecznej: bogatej burżuazji, do
której należeli fabrykanci, kupcy i bankierzy, wznoszący
sobie w całej Europie siedziby na wzór arystokratycznych,
choć z reguły o mniejszej skali i bardziej
funkcjonalne1. Rozmiary i zróżnicowana forma tego
typu budowli wyrażały potrzeby oraz upodobania
estetyczne właścicieli, a jednocześnie stanowiły znak
przynależności do określonego kręgu kulturowego
i klasy społecznej. Kształt architektoniczny był również
pokazem inwencji twórcy pragnącego zaspokoić
oczekiwania swojego klienta i prezentacją jego
biegłości w operowaniu bogactwem form stylowych
charakterystycznych dla tego czasu. W przypadku
Łodzi zrodziło to na przestrzeni ponad stu lat wielką
różnorodność rozwiązań, znamiennych dla następujących
po sobie w tym czasie konwencji stylowych:
późnego klasycyzmu, historyzmu, secesji, wczesnego
i dojrzałego modernizmu oraz sztuki art déco. Bogactwu motywów architektonicznych odpowiada bardzo
zróżnicowany i prezentujący często wysoki poziom
artystyczny wystrój wnętrz. Sprawia to, że łódzkie
rezydencje fabrykanckie, czy też szerzej burżuazyjne,
tworzą – mimo ubytków i strat będących wynikiem
powojennych przekształceń – unikatowy na skalę europejską
zespół o wielkiej wartości historycznej i artystycznej.
Pierwsze obiekty o charakterze rezydencji wznoszone
były przez łódzkich fabrykantów w końcu lat
dwudziestych i w latach trzydziestych XIX wieku.
Jednak rozkwit tego typu budownictwa przypada na
późniejszy okres rozwoju miasta, zwany wielkoprzemysłowym,
obejmujący ostatnią ćwierć XIX wieku
i początek wieku XX, zamknięty wybuchem I wojny
światowej. Z tego czasu pochodzi największa liczba
pałaców oraz willi, również te najbardziej efektowne.
Znacznie mniej tego rodzaju budowli wzniesiono
w latach międzywojennych. Końcową cezurę czasową
stanowi data wybuchu II wojny światowej, która zamknęła
definitywnie epokę „dawnej” Łodzi i związanego
z jej dziejami budownictwa rezydencjonalnego.
Wśród rezydencji fabrykanckich istotną grupę
tworzą wille – obiekty, którym poświęcona jest niniejsza
publikacja: budynki mieszkalne mniejszej
skali, położone zazwyczaj pośród ogrodu, o zróżnicowanej
architekturze przyciągającej uwagę elegancją
i bogactwem form. Są to budowle położone zarówno
w centrum miasta, pośród gęstej zabudowy, jak i na
jego obrzeżach, czy też na terenach dawniej podmiejskich,
a obecnie znajdujących się już w granicach
Łodzi. Powstawały one często w pobliżu zabudowań
fabrycznych, tworząc charakterystyczne dla przemysłowej
Łodzi zespoły fabryczno-rezydencjonalne.

Konflikty przestrzenne i specyficzne problemy rozwojowe małych miast w Polsce, zwłaszcza położonych w strefach podmiejskich, skłoniły autorkę do podjęcia badań. Wiodącym celem naukowym jest analiza kierunków przekształceń, jakie nastąpiły w tych ośrodkach od 1939 roku, a w szczególności przez ostatnie 30 lat (po transformacji ustrojowej). Szczegółowa analiza badanych miast została zamieszczona w pierwszej części monografii, a w prezentowane opracowanie zawiera studium wybranych ośmiu małych miast położonych w strefie podmiejskiej Warszawy: Błonie, Górę Kalwarię, Karczew, Mszczonów, Radzymin, Serock, Tarczyn i Zakroczym. Wszystkie te ośrodki położone są w odległości 20−40 km od Warszawy, przy dawnych traktach handlowych. Cztery z nich mają 4 do 7 tys. mieszkańców, a cztery inne około 10 tysięcy. Są też dziś często zmarginalizowane, a ich liczba ludności (w kilku przypadkach) zmniejszyła się od 1939 roku, co świadczy o ich stagnacji czy nawet upadku. Stanowią jednak świadectwo historycznego rozwoju regionu podwarszawskiego, a ich wartości kulturowe wnoszą wkład do naszego dziedzictwa.

Monografia ma osiem rozdziałów, każdy poświęcony jednemu z badanych miast. Poprzedzone są one wprowadzeniem, zawierającym uzasadnienie tematyki oraz opis celu i metodyki badań. Zakończenie to wnioski końcowe z podsumowaniem diagnozy stanu zagospodarowania.

Każde zaprezentowane miasto badano według jednakowych kryteriów, w kolejnych etapach rozwoju, obrazujących stan ich zagospodarowania. Przyjęto 5 etapów, co około 15 lat (do 1939 roku, 1945–1960, 1960–1985, 1985–2000 oraz 2000–2017). Badane kryteria to: etapy rozwoju przestrzennego miasta (przyrosty terenów budowlanych i zmiany układu przestrzennego w kolejnych etapach rozwoju); struktura demograficzna i rynku pracy (zmiany struktury zatrudnienia i społecznej); struktura funkcjonalna (rozmieszczenie usług i miejsc pracy, zmiany funkcji dominującej, rola centrum, przestrzenie publiczne); krajobraz miejski (fizjonomia zabudowy i terenów zielonych); morfologia tkanki miejskiej (w tym: działek, układów ulic, typów i form zabudowy). Tak postawione warunki pozwoliły stworzyć wielokryterialną analizę porównawczą kolejnych przekształceń struktury przestrzennej badanych miast jako typowych dla małych ośrodków położonych w strefach podmiejskich.