Wesele

Mój przekład nie jest (i nie może być) ostateczny. Nie staram się poprawiać poprzednich tłumaczeń ? gdyż nie były błędne. Oddawały one język czasów, w których powstały, były ówczesną interpretacją sztuk Czechowa i dały mu intensywną obecność w historii polskiego teatru. Od tamtego czasu zmieniła się jednak polszczyzna. Zmienił się także sposób gry aktorskiej. Pogłębiliśmy wiedzę na temat życia i twórczości autora. Natomiast nie zmienił się sam Czechow ? jest wciąż współczesny, aktualny w swej wymowie i języku. Niniejsze przekłady są wynikiem moich wieloletnich studiów nad jego twórczością i oddają Czechowa, jakim go słyszę, czuję, odbieram. Nie słyszę w nim praktycznie archaizmów (pojedyncze frazeologizmy), nie słyszę poetyzmów. Staram się też być jak najwierniejsza oryginałowi, który się nie zestarzał, gdyż język rosyjski przeszedł inną drogę rozwoju niż język polski, nie uległ tak głębokim zmianom. […] Pragnę, by polski Czechow przemówił językiem naszych czasów. Ale też w żadnym wypadku go nie uwspółcześniam, nie stylizuję, „nie podkręcam”, staram się oddać rytm i tempo współczesnej polszczyzny.Agnieszka Lubomira Piotrowska

Czasem prawdziwa siła płynie z naszych słabości.

Życie Katie, młodej, utalentowanej tancerki, przypomina sielankę. Kochająca rodzina, dobre oceny w szkole, czas na realizowanie swoich pasji… A jednak los bywa okrutny i potrafi bezlitośnie zadrwić z naszych marzeń. Kiedy w wyniku tragicznego wypadku ginie najbliższa Katie osoba, dziewczyna traci z dnia na dzień grunt pod nogami i zaczyna pogrążać się w rozpaczy. Wkrótce zerwie z tańcem, odwróci się od kochającej matki, a na koniec popadnie w szemrane towarzystwo, które pociągnie ją na samo dno. Gdy dotrze do niej, ile straciła, raz jeszcze spróbuje zawalczyć o swoje szczęście. Czeka ją najtrudniejszy w życiu egzamin – z macierzyństwa. Aby go przejść, będzie musiała stanąć oko w oko ze wszystkimi swoimi lękami…

– Doktorze! Co z moją córką?!
– Początkowo nie wyglądało to dobrze, ale jej stan jest już stabilny. Operacja się udała, jednak Katie musi przejść rehabilitację, aby wrócić do pełnej sprawności. Ma lekki paraliż lewej nogi. Jeżeli wszystko potoczy się po naszej myśli, to za miesiąc, góra dwa odzyska całkowitą sprawność.
– Czy grozi jej wózek?
– Trudno powiedzieć. Proszę być dobrej myśli. Miała dużo szczęścia. Przy większej prędkości mogło się to skończyć znacznie gorzej.
– Dziękuję. Czy mogę teraz do niej pójść?
– Tak, ale tylko na chwilę. Katie musi odpoczywać, dostała silne leki. Aha, proszę jeszcze później do mnie zajrzeć. Moim zdaniem będzie potrzebna konsultacja psychologa.
– Jasne, jeszcze raz dziękuję.
Wchodząc do sali, Sara nie mogła powstrzymać łez, widząc swoje słoneczko.

Karolina Trochimiak - Stypendystka Prezesa Rady Ministrów, studentka Akademii Pedagogiki Specjalnej, wolontariuszka. Od wielu lat udziela się charytatywnie, lubi tańczyć, słuchać muzyki i oczywiście czytać. Jej ulubionym autorem jest Nicholas Sparks.

Krwawa chmura przynosi odpowiedź na pytanie, skąd się wzięli w wojskach bolszewickich Chińczycy. Główny bohater po po-pełnieniu wielu zbrodni znajduje w końcu bezpieczne schronienie w Moskwie, gdzie po wybuchu rewolucji wstępuje w szeregi krasnoarmiejców. Bierze udział w wielu wydarzeniach, m.in. burzeniu pomników, paradzie z okazji 1 maja, w akcjach na różnych frontach, a także w ekspedycjach po zboże na rosyjską wieś, w trakcie których dochodzi do aktów niesłychanego bestialstwa, morderstw, gwałtów, a nawet znęcania się nad dziećmi. Główny bohater, jak wielu z jego towarzyszy, nie walczy z pobudek ideowych, lecz zachłystuje się niespodziewaną swobodą i możliwością bezkarnego popełniania okrucieństw.

Orestes to tragedia Eurypidesa – w mitologii greckiej syn Agamemnona i Klitajmestry, który pomścił ojca, zabijając matkę (jego morderczynię) i jej kochanka. Czy to z rozkazu Apollina, czy to z własnej woli, Orestes musiał pomścić śmierć ojca, zabijając jego morderców. Wraz z Pyladesem i (w niektórych wersjach) swoim wychowawcą z dzieciństwa wrócił do ojczyzny, gdzie złożył ofiarę na grobie ojca. Po pukla włosów, który zostawił w ofierze na grobie, rozpoznała go Elektra. Według wersji Eurypidesa przybył do ojczyzny incognito, przedstawiając się parze królewskiej jako posłaniec, przynoszący wiadomość o śmierci Orestesa. Z poparciem Elektry lub z jej czynną pomocą zabił Ajgistosa i Klitajmestrę, mimo że matka błagała o darowanie jej życia. (Za Wikipedią).

Akcja powieści dzieje się w Rosji,
podczas I Wojny Światowej w środowisku polskich uchodźców

Po ukazaniu się Zbiorów poetyckich Wincentego Ignacego Marewicza nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego w 2018 roku ta sama oficyna drukarska wydaje kolejne utwory autora, tym razem – dramatyczne: trzy komedie i dwie dramy, sztuki skupiające w sobie różne tendencje literacko-estetyczne. Ten literat drugiego planu nie przestaje pobudzać do badań i refleksji naukowej, jakby dopominając się o usytuowanie go we właściwym miejscu na mapie literackiej czasów stanisławowskich.
Obecne wydanie krytyczne dramatów Marewicza spełnia wszelkie wymogi edytorstwa naukowego z zakresu wydań utworów oświeceniowych. [...] Sposób opracowania o ujęciu analityczno-interpretacyjno-problemowym poszerza wiedzę o epoce, a w szczególności odsłania ciekawe obszary życia teatralnego końca XVIII wieku. Można sądzić, że wydobyte z annałów bibliotecznych utwory sceniczne Marewicza trafią do rąk badaczy okresu, a w szczególności do teatrologów, jak też do nieprofesjonalistów zainteresowanych kulturą literacką XVIII wieku.
Z recenzji prof. dr hab. Krystyny Maksimowicz
Opiniowany tom, który powstał dzięki wielkiemu nakładowi pracy i akrybii twórczej, jest jedyną edycją naukową poświęconą utworom dramatycznym Wincentego Ignacego Marewicza. [...] Służy nie tylko pogłębieniu wiedzy na temat jego dorobku literackiego, zastosowanych przez Marewicza rozwiązań literackich i estetycznych, mechanizmów i technik opisu świata, podejmowanych motywów czy sposobu prezentacji bohaterów. Krytyczne opracowanie utworów wzbogaca powszechną wiedzę o literaturze i kulturze polskiego wieku świateł.
Publikacja jest dowodem tego, że twórczość Wincentego Ignacego Marewicza trafiła do rąk Edytora o wysokich umiejętnościach warsztatowych, wrażliwego na słowo, rzetelnego i skrupulatnego w poszukiwaniu prawdy o tekście / prawdy tekstu.
Z recenzji dr hab. Aleksandry Norkowskiej, prof. UKW