Jeden taniec

Andromacha – tragedia grecka napisana przez Eurypidesa w V wieku p.n.e. Jest to jedno z 18 jego zachowanych do dzisiaj dzieł. Fabuła koncentruje się wokół losów Andromachy po upadku Troi. Andromacha – w mitologii greckiej, córka Eetiona, króla Tebe w Cylicji, żona Hektora. Miała z nim syna Astyanaksa. Po upadku Troi, stała się niewolnicą syna Achillesa – Neoptolemosa. Urodziła mu 3 synów: Pergamosa, Pielosa i Molossosa. Wzbudziło to zazdrość żony Neoptolemosa, Hermiony, która zgładziła Molossosa i pozbyła się Andromachy. Historia ta stała się właśnie tematem tragedii Eurypidesa Andromacha. (Za Wikipedią).

Utwór Calderóna de la Barca oparty jest na żywocie świętych męczenników chrześcijańskich Chryzanta i Darii. Chryzant był jedynym synem egipskiego patrycjusza o imieniu Polemius lub Poleon, który żył za panowania Numeriana. Jego ojciec przeprowadził się z Aleksandrii do Rzymu, gdzie Chryzant odebrał staranne wykształcenie. Rozczarowany światem pogańskim, zaczął czytać Dzieje Apostolskie. Następnie został ochrzczony i wykształcony w wierze przez kapłana o imieniu Carpophorus. Jego ojciec był niezadowolony z nawrócenia Chryzanta i zaaranżował małżeństwo z Darią, rzymską kapłanką Minerwy. Chryzant zdołał jednak nawrócić żonę, a po jakimś czasie za wyznawanie zakazanej religii oboje ponieśli śmierć męczeńską.

William Shakespeare to wybitny pisarz, aktor i reformator teatru z przełomu XVI i XVII wieku. Wiele z jego dramatów jest znanych i wystawianych na całym świecie, on sam zaś jest jednym z najczęściej tłumaczonych pisarzy anglojęzycznych w historii. Romeo i Julia, to, obok Hamleta i Makbeta najbardziej znana tragedia Shakespeare’a. Motyw dwóch skłóconych rodzin i dwojga kochanków, którzy mimo przeciwności losu pragną być razem, na stałe wszedł do kanonu popkultury. Oprócz tego jednak, Romeo i Julia to głębokie i wciągające dzieło, które porusza zarówno problem skutków nieopanowanej nienawiści, jak i nierozsądnej miłości. Dogłębne, psychologiczne ujęcie bohaterów, tragiczne sploty okoliczności, śmierć, miłość, wina i odkupienie – to wszystko co tak charakterystyczne dla Shakespeare’a znalazło swoje miejsce w tym jakże słynnym dziele.

Ten tzw. komediodramat to satyryczne odbicie w krzywym zwierciadle polskiej rzeczywistości minionych lat, ukazującej w knajackiej, dość frywolnej rozmowie dwóch typowych prostackich prowincjuszy, komentujących swe osobiste przeżycia, które w rzeczywistości są wplecionymi wątkami autobiograficznymi autora. Siermiężność, zaściankowość i dystans, jakie dzieliły nasz kraj od świata postępowej zachodniej cywilizacji, tak bliskiej, a jednocześnie tak odległej, wskutek zniewalającego totalitarnego systemu, charakteryzującego się głównie totalnym dziadostwem. Jedynym pocieszeniem w tej szarzyźnie życia, w otoczonym granicznymi zasiekami obozie – było to, że w naszym polskim „baraku” było trochę weselej.

Pod koniec czerwca 2021 roku w centrum Oslo, dochodzi do zuchwałego napadu na bank. Sprawca zostaje ujęty, ale norweska policja nie potrafi ustalić jego tożsamości. Śledztwo zyskuje międzynarodowy zasięg i dopiero po kilku tygodniach, okazuje się, że bandyta jest obywatelem polskiego pochodzenia. Mężczyzna jednak odmawia składania jakichkolwiek wyjaśnień i rezygnuje z usług obrońcy, który został mu przydzielony z urzędu. Dochodzi do rozprawy sądowej, a wyrok brzmi - osiem lat pozbawienia wolności.
Z początkiem jesieni, przyjeżdża do Norwegii Jolanta Ossakowska, niezależna producentka niszowych programów paradokumentalnych oraz telewizyjnych reportaży. Urodziwa kobieta o przebojowym charakterze ma nadzieję, że nakłoni przestępcę do zwierzeń i dzięki temu, będzie miała okazję nakręcić interesujący materiał dokumentalny...

Ignacy Krasicki (1735-1801) jest autorem ośmiu komedii, z których trzy - Solenizant, Statysta, Łgarz zostały opublikowane za jego życia (1780) pod nazwiskiem jego sekretarza Michała Mowińskiego. Pozostałe to: Krosienka, Pieniacz, Frant, Mędrzec, Satyryk (niedokończone). Ich akcja ustytuowana jest na prowincji, prawdopodobnie w okolicach rodzinnych stron autora, którego uważą sie za twórcę polskiej komedii dworkowej. Problematyka i budowa tych utworów jest zgodna z poglądami teoretycznymi na temat teatru, przedstawionymi wcześniej przez Krasickiego na łamach "Monitora"; można je też zaliczyć do typu komedii dydaktycznej reprezentowanej u nas przez dzieła Franciszka Bohomolca.