#Wrzenie. Lewaczka, Ksiądz I Polski Kocioł

Czy Jarosław Kaczyński miał rację? „…Tylko radykalne zmiany w administracji i budowa elitarnego aparatu specjalnego mogą zahamować postępujący rozkład państwa…” / z książki / Lektura oddawanej do rąk czytelników książki i osobiste doświadczenia każdego czytelnika z ostatnich dwudziestu kilku lat pozwolą każdemu ocenić trafność dokonanej przez Jarosława Kaczyńskiego analizy i słuszność, zarówno wyciągniętych z niej wniosków, jak i wizji przyszłości. Poglądy Jarosława Kaczyńskiego wyrażane w połowie 1993 roku wciąż są aktualne. W publikowanej rozmowie jawi się on jako analityk i wizjoner. Uderza jego przenikliwość przy sondowaniu postsolidarnościowych i postkomunistycznych środowisk władzy u początków trans-formacji. (…) Pokomunistyczna gospodarka interesuje go prawie wyłącznie w aspekcie uwłaszczenia nomenklatury, czyli kapitalizmu politycznego – a ten odciska się tymczasem na relacjach władzy – i, jak celnie pokazuje Kaczyński – deformuje i korumpuje państwo. (…) . A dostęp do informacji (…) pozwolił zarobić miliony krajowym i zagranicznym cwaniakom ulokowanym blisko węzła przenikającego się układu postkomunistów i post... nie do końca wiadomo kogo, co Kaczyński sygnalizuje. / Rok 2014 J.Staniszkis z przedmowy / PC uzyskało w wyborach 1993 r. zaledwie 4,4%, rozważanie więc władzy tej formacji to radykalny wariant historii alternatywnej, niemniej wydaje mi się, że gdyby jednak do tego doszło, udałoby się zmienić w Polsce tak dużo i nadrobić wskazane niedostatki na tyle, by nasze dzieje potoczyły się szczęśliwszym torem / Rok 2014 J.Kaczyński ze Wstępu / „Okrągły stół” przebiegał w atmosferze dwuznaczności i niejasności moralnej. Nie rozdzielono starych i nowych czasów, PRL i niepodległej Polski. Zabrakło elementu inauguracji. Nie zburzono Bastylii. „Okrągły stół” na pewno tym nie był, dzień 4 czerwca 1989 roku też nie. Zaciążyło to w istotny sposób na świadomości społecznej. Cały czas istnieje element kontynuacji. Nie wiadomo, gdzie się kończy PRL, a zaczyna wolna Rzeczpospolita. Nie powiedziano ludziom wyraźnie, czym było powojenne pięćdziesięciolecie: formą protektoratu, obcą okupacją czy ułomnym państwem polskim? /Jarosław Kaczyński/

Badanie preferencji politycznych, mechanizmów ich powstawania, stabilności i zmiany – to królewski temat politologii i socjologii. Poważne jego traktowanie wymaga kosztownych i wieloletnich badań empirycznych. Autorzy tej książki – jak nikt w Polsce – ten warunek spełnili. Przedstawiana praca opiera się na materiale empirycznym przez nich zgromadzonym w ramach kolejnych fal Polskiego Generalnego Studium Wyborczego. Tym razem uwagę badaczy przykuły nowe zjawiska, które ujawniły się w wyborach parlamentarnych 2011 roku, w szczególności fenomen sukcesu wyborczego Ruchu Palikota.

Trzon monografii stanowią jednak dwa inne zagadnienia. Pierwsze, to wielce skomplikowany problem stosunku Polaków do partii politycznych, podjęty w perspektywie porównawczej i analizowany w ramach paradygmatu identyfikacji partyjnej, gdzie udało się daleko wyjść poza banalną tezę o powszechnej w społeczeństwie polskim niechęci do partii. Drugim, gruntownie zbadanym tematem jest kwestia głosowania ekonomicznego. Mamy dowód: w Polsce tego rodzaju determinanty preferencji wyborczych też mają znaczenie. Problem ten dał też Autorom okazję podjęcia prawdziwie ważkiej i ogólnej kwestii związków między polityką a gospodarką – problematyka klasyczna, ale rzadko empirycznie badana.
Oddawana do rąk Czytelników książka z pewnością wejdzie na trwale do kanonu lektur politologów, socjologów, psychologów społecznych i ekonomistów. Znaczenia ujawnionych prawidłowości nie pomniejszą takie czy inne wyniki przyszłych wyborów, bo to nie jest rzecz o marketingu politycznym i doraźnych społecznych nastrojach.

Wydawnictwo 2 kolory ujawnia „Taśmy prawdy” z 2003 roku. Dlaczego wydarzyła się katastrofa smoleńska? Dlaczego mogło dojść do sfałszowania wyborów samorządowych w 2014 roku? Lech i Jarosław Kaczyńscy, Bogdan Borusewicz, Andrzej Gwiazda, Antoni Macierewicz, Jan Olszewski, Jan Rokita, Ryszard Bugaj, Lech Dymarski, Maciej Zalewski– naoczni świadkowie i uczestnicy transformacji w rozmowach z Jerzym Zalewskim przeprowadzonych do filmu pt. „Dwa Kolory” odsłaniają kulisy polskiej transformacji. Rozmówcy autora to wybitni politycy, którzy w trakcie realizacji filmu opisują dwa nurty polskiej opozycji, które można by nazwać niepodległościowym i rewizjonistycznym, a także oceniają okres transformacji i przedstawiają warunki brzegowe III RP. Ponieważ ich losy są (były) bardzo różne, odmienna też jest interpretacja i pamięć, stąd książka ma charakter historycznego świadectwa. Wydaje się również, że przedstawiony przez nich opis świata polskiej polityki - opozycji w PRL- u i III RP - wyjaśnia bądź przybliża do wiedzy, dlaczego IV RP, która miała lada moment nadejść, nie była trwale możliwa i dlaczego mogło dojść do katastrofy smoleńskiej. Jednocześnie, ponieważ rozmówcy autora opowiadają tę samą historię, dotyczącą tych samych wydarzeń, a każda rozmowa jest integralną częścią książki, kolejnym jej rozdziałem, strukturalne Dwa kolory przypominają film Akire Kurosawy Rashamon, w którym to samo wydarzenie opowiada kilkoro świadków, pamiętając je inaczej i wyciągając z niego odmienne bądź różniące się wnioski. Ponieważ autor Jerzy Zalewski jest wrogiem rewizjonizmu w naturalny sposób wśród rozmówców przewagę mają politycy z nurtu patriotycznego.

Energia traktowana jest jako jedno z podstawowych obszarów aktywności państwa, stanowiąc jednocześnie o kształcie polityki energetycznej, a w dalszych etapach polityki gospodarczej. Intencją autorki jest zdefiniowanie rynku energii oraz ukazanie roli energii w gospodarce. Ponieważ rynek energii nie stanowi współcześnie rynku ograniczonego granicami państw, ważnym wydało się wskazanie na aspekty globalne i regionalne determinujące zmiany zachodzące na rynkach poszczególnych państw i na rynkach poszczególnych rodzajów nośników energii. Układ książki ma logiczny i spójny charakter, prowadząc czytelnika od pojęć ogólnych do szczegółów związanych z funkcjonowaniem rynku energii elektrycznej, ciepła, pierwotnych nośników energii i wreszcie paliw. Kolejne rozdziały zawierają omówienie specyfiki polskiego rynku energii, z uwzględnieniem warunków historycznych ich powstania oraz możliwości rozwoju.

ALERGIA NA ABSURD

Zebrane tu teksty są efektem moich spontanicznych reakcji na absurdy otaczającej nas rzeczywistości. Absurdy gospodarcze, społeczne, polityczne, a nawet sportowe. Nie ma tu jakiejś wyrafinowanej ideologii. Absurd nie ma barw partyjnych ani aksjologicznej proweniencji. Głupota jest transcendentna, wymykająca się zwykłemu ludzkiemu poznaniu. Świat zwierząt jest logiczny i uporządkowany. Świat homo sapiens jest wewnętrznie sprzeczny i zwariowany, często wręcz debilny.

Dlaczego rządzą nami także idioci i nieudacznicy, których sami wybraliśmy? Dlaczego grożą mi 3 lata więzienia za próbę wyrzucenia z własnego mieszkania kobiety, której wygasła umowa najmu, a i tak nie płaciła? Dlaczego od kilkudziesięciu lat kolejne rządy mówią o elektrowni jądrowej, zamiast ją zbudować? Dlaczego 500 plus dostają rodzice multimilionerzy? Dlaczego zakazuje się handlu w niedzielę, skoro ktoś chce sprzedawać, a ktoś kupować?

W swoich felietonach nie staram się znaleźć odpowiedzi na te pytania. Nie wyleczę rzeczywistości z chronicznej choroby absurdu. Mogę tylko diagnozować problemy, cynicznie zwalczając głupotę. Czy ograniczę jej rozmiary? Nie. Bo nie ma w Polsce mody na liberalne, zdroworozsądkowe myślenie. Poklask zdobywają za to socjalne fanaberie realizowane za kasę, którą Polacy wypłacają sami sobie w postaci kolejnych projektów typu „plus”.

Życzę miłej lektury, a zwłaszcza wyciągnięcia wniosków.

Jerzy Wysocki


O AUTORZE

Jerzy Wysocki - absolwent filozofii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. W latach 80. XX w. był działaczem opozycji demokratycznej i dziennikarzem prasy podziemnej (m.in. tygodnika „Wola”). Pracował jako reporter podczas strajków robotniczych. Był także sprawozdawcą obrad Okrągłego Stołu. Za działalność podziemną został odznaczony przez prezydenta Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).

W wolnej Polsce kojarzony z Forum Prawicy Demokratycznej i Kongresem Liberalno-Demokratycznym. Dziennikarz i publicysta tygodników: „Ład”, „Spotkania” i „Młoda Polska”. W latach 1990-1996 zastępca redaktora naczelnego dziennika „Życie Warszawy”, potem jeden z twórców i wydawca dziennika „Życie” oraz prezes Domu Wydawniczego „Wolne Słowo” i Agencji Reklamowej „Życie”. Od 2001 r. dyrektor generalny Business & Media Consulting, partner agencji AM Art-Media, ekspert w obszarze public relations.

Był amatorskim piłkarzem, nadal jest tenisistą, ale bez większych osiągnięć. Mieszka w Warszawie od 1962 r., czyli od urodzenia.

Hołownia nie należy do tych, co "patrzą na prawo, patrzą na lewo. A patrząc - widzą wszystko oddzielnie, że dom..., że Stasiek..., że koń..., że drzewo...". Hołownia pisze o bezdomnych, o dobrej zmianie, o ministrze Waszczykowskim, o papieżu Franciszku, księdzu Międlarze i biednych jak mysz kościelna księżach, o uchodźcach, misjonarzach, Helenie Kmieć, o tym, co ("oddzielnie") codziennie widzimy. Każdy felieton, jak zapis sejsmografu, pokazuje, że we wszystkich sytuacjach i sprawach zawsze jest miejsce na miłość. Książka absolutnie nie nabożna, jest ewangeliczną książką o miłości. ks. Adam Boniecki