Zajęcia twórcze w szkole Część 2

Książka "…I nigdy nie chodziłem do szkoły" André Sterna opowiada o szczęśliwym dzieciństwie, przepełnionym zaufaniem, wolnym od rywalizacji i ocen. To opowieść o dziecku, dla którego entuzjazm i zachwyt stanowiły naturalne i niewyczerpalne źródło inspiracji oraz motywacji do działania.

Stern dzieli się swoją historią – doświadczeniem człowieka, który nigdy nie uczęszczał do szkoły. Jego opowieść to niesamowita, pełna plastycznych opisów i interesujących anegdotek podróż do przeszłości. To również prawdziwe świadectwo dziecięcego entuzjazmu, który w odpowiednich warunkach, może stać się podstawą wszechstronnego rozwoju.

"…I nigdy nie chodziłem do szkoły" przeczy wcześniejszym poglądom, które życie z dala od szkoły utożsamiały z dzikimi, aspołecznymi analfabetami. Stern dowodzi, że zachwyt dziecka, niczym nieskrępowana możliwość podejmowania różnych aktywności oraz brak ograniczeń czasowych i presji stanowią sedno poznania świata.

Książka ta nie stanowi pochwały konkretnej metody, poradnika dla nonkonformistów, czy też krytyki szkoły. Jest świadectwem, źródłem inspiracji, zaproszeniem do różnorodności oraz wezwaniem do zachwytu.

"To, o czym mówię, to nie metoda, tylko postawa życiowa. Postawa zaufania. Ukułem sobie takie pojęcie: ekologia dzieciństwa. To zaproszenie do stawiania pytań, ale zamiast pytać, czego ja mogę nauczyć dziecko, trzeba pytać, czego mogę nauczyć się od dziecka. Dzieci nie uznają hierarchii wartości, rasizmu, seksizmu, są otwarte na innych ludzi, nie patrzą na religię, stan posiadania, kolor skóry, nie trzeba ich uczyć tolerancji, bo nie wiedzą, co to jej brak. Otwartość, brak stereotypów – oto droga do lepszego świata. Dzieci są otwarte, szukają różnorodności, intuicyjnie czują, że to je wzbogaca, współpracują z innymi, umieją wykorzystywać wiedzę innych, by razem stworzyć to, czego w pojedynkę nie dadzą rady".

André Stern

Kolejny tom wydawnictwa ciągłego „Z Teorii i Praktyki Dydaktycznej Języka Polskiego” został podzielony (już tradycyjnie) na trzy części. Część I nosi tytuł: Edukacja literacka i kulturowa, część II: Edukacja językowa i część ostatnia zawiera trzy recenzje dotyczące prac, które niedawno ukazały się na rynku wydawniczym, a dotyczą szeroko rozumianej dydaktyki. W części poświęconej dydaktyce literatury znalazły się teksty dotyczące: świadomości nowoczesności w polonistycznej edukacji, polonistycznych lekcji wrażliwości, archetypu baśni, motywów mitologicznych w Psyche H.Ch. Andersena i Iselin i wilkołaku T.T. Haugera. W części poświęconej dydaktyce języka analizie zostały poddane dziecięce konceptualizacje pojęć ,,strach” i „radość”, przedstawiono sposób definiowania przez młodzież gimnazjalną leksemów „chłopak” i „chłopiec”, jedna z autorek rozważyła pojęcie hipertekstu i przeniosła rzecz na płaszczyznę praktyki nauczania. Dwa ostatnie teksty, zgromadzone w tej części, dotyczą: tematów lekcji języka polskiego (z perspektywy nauczyciela i ucznia) oraz wykorzystywanej na lekcjach języka polskiego metody Marii Montessori.

Niniejsza praca jest próbą przedstawienia aspiracji, jakie przejawiała pochodząca z rodzin objętych pomocą socjalną młodzież po ukończeniu gimnazjum w momencie startu na kolejny etap swojej ścieżki edukacyjnej. Celem pracy jest poznanie uwarunkowań i całokształtu okoliczności, które w początkowym okresie towarzyszyły podejmowaniu decyzji o wyborze szkół ponadgimnazjalnych, a następnie o nim zdecydowałyvopierając się na wieloletnim doświadczeniu zawodowym i bezpośredniej obserwacji życia rodzin potrzebujących pomocy oraz skupiając się na poszukiwaniu teoretycznych koncepcji i uwarunkowań w przedmiocie nierówności edukacyjnych.

poleca ImpulsW pracy zaakcentowano z jednej strony ograniczenia młodzieży ponadgimnazjalnej warunkami ekonomicznymi i kulturalnymi najbliższego otoczenia, a z drugiej strony – rysującą się u niej podmiotowość (istotną przesłankę rozwoju osoby), dążenie do autonomii w decyzjach, stawianie sobie wartościowych celów. Mimo funkcjonowania w bardzo trudnych okolicznościach młodzież całkowicie nie poddaje się środowisku, ma swoje ambicje i pragnienia.

Praca ma charakter empiryczny. Jej podstawą teoretyczną była wiedza o współczesnych zagadnieniach dotyczących rodziny, dojrzewania młodzieży, zmian społecznych.

W każdej prowadzonej działalności, bez względu na jej charakter, formę czy zakres, istnieje ryzyko narażenia człowieka na czynniki szkodliwe, uciążliwe lub niebezpieczne w środowisku pracy. Niestety wraz z postępem techniki rośnie też skala zagrożeń, jednak należy pamiętać, że decydujący wpływ na bezpieczeństwo pracy ma zachowanie pracownika i jego postępowanie. W procesie zarządzania bezpieczeństwem pracy obowiązuje zasada, że „każdy odpowiada za bezpieczeństwo własne i współpracowników”. Jednym z podstawowych elementów skutecznego zarządzania bezpieczeństwem pracy, a zarazem trudnym do przeprowadzenia, jest więc motywowanie pracowników do pracy bezurazowej.

Obecnie coraz więcej uwagi poświęca się zagadnieniom: promocji bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, komunikacji, motywacji, kształtowania zachowań, edukacji oraz kulturze organizacji i bezpieczeństwa pracy. Niniejsza praca przeznaczona jest dla studentów kierunków technicznych i ekonomicznych, pracowników i menedżerów służb bhp oraz dla wszystkich zainteresowanych problematyką bezpieczeństwa i higieny pracy. Jej celem jest przekazanie czytelnikom niezbędnych informacji dotyczących wybranych elementów systemu zarządzania bhp w przedsiębiorstwie, z uwzględnieniem praktyk przedstawionych na przykładzie wybranego przedsiębiorstwa z branży przemysłu lotniczego w dobie pandemii COVID-19.

Pojawiające się do tej pory różnego rodzaju książki, podręczniki czy poradniki dotyczące rozwoju zdolności, talentu czy geniuszu człowieka miały – oczywiście nie wszystkie – jedną zasadniczą wadę: kur

„Trzeba znać własną wartość, ale też umieć słuchać. Nie można zawsze kierować się tym, co inni mówią o tobie, ale jeżeli ktoś uważa o tobie coś innego niż ty, warto pomyśleć o tym, dlaczego tak się dzieje” – mówi Wiktor Dżaman, uczeń LO im. Stefana Batorego w Warszawie, współorganizator konferencji Warsaw Model United Nations, która uczy słuchania, ale też przedstawiania własnego stanowiska. Przeczytajcie, dlaczego warto brać udział w symulacjach obrad ONZ, i wpadnijcie
9 listopada na tegoroczne WawMUN. To również będzie okazja do poznania fantastycznych ludzi i tworzenia własnej sieci znajomych. O tym, jak ważne są znajomości w świecie nauki, opowiada kosmiczna dziewczyna, Julia Stankiewicz, która jest na praktykach w NASA. Jaka jest Jej dewiza życiowa? „Jeśli coś jest skomplikowane, to dla mnie dodatkowa motywacja, żeby próbować to rozgryźć”.
W tym numerze na świat nauki patrzymy również okiem etyka. GMO, komórki macierzyste i genetyczne modyfikacje… Sprawdźcie, co na ich temat sądzi Jakub Zawiła-Niedźwiedzki, doktorant w Zakładzie Etyki Instytutu Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Możecie się z naukowcem nie zgodzić i macie do tego prawo. Nasz rozmówca zresztą zachęca do uważnego przyglądania się światu.
Myślenie grupowe jest dobre, ale nie w każdej sytuacji, o czym przekonacie się, czytając tekst wybitnych psychologów w rubryce Wokół psyche. Nie bójcie się zatem myśleć samodzielnie i działać inaczej niż ludzie wokół Was. Nie bagatelizujcie niepokojących sygnałów, sięgnijcie po pomoc, możecie w ten sposób uratować sobie i komuś życie.