Bytom Przełomu Wieków Xix/xx. Opowieść O Życiu Miasta

Fascynująca, napisana ze znawstwem opowieść o Poznaniu i Wielkopolsce w czasach „najdłuższej wojny nowoczesnej Europy”, o ludziach, którzy te czasy kształtowali, o ich pasji, którą była troska o polskość, a przede wszystkim o ich największym marzeniu: niepodległości. To właśnie to marzenie wybija się we wszystkich ich działaniach – nie tylko (i wcale nie przede wszystkim) politycznych, lecz także ekonomicznych, edukacyjnych, społecznych.

W serii Poznaj Poznań ukazały się publikacje: Ratusz, Zamek, Twierdza, Na szagę, Ach, ten gorset
Patroni: TVP Historia, TVP3 Poznań, Mówią wieki, Przewodnik Katolicki, Radio Poznań

Tadeusz Bułharyn to jedna z kluczowych postaci pozwalających zrozumieć polsko-rosyjskie stosunki w I poł. XIX w. oraz dynamikę rozwoju literatury rosyjskiej w okresie od kongresu wiedeńskiego do wojny krymskiej. Służył najpierw w armii rosyjskiej, później zaś wspólnie z Napoleonem walczył przeciw Rosjanom. W obu armiach został odznaczony za męstwo. W 1819 r. osiadł w Petersburgu, gdzie w ciągu dziesięciu lat został uznany za najpoczytniejszego pisarza w Rosji. Współpracował z III oddziałem, wydawał najpopularniejszą gazetę w Cesarstwie Rosyjskim – „Siewiernają Pczełę”.

Jest to pierwsza biografia Tadeusza Bułharyna, mimo iż w ciągu ostatnich 25 lat napisano o nim 400 artykułów, a dotyczące go źródła są publikowane od blisko 150 lat. Książka wyjaśnia, dlaczego Aleksander Puszkin i Nikołaj Gogol przez wiele lat zaciekle go zwalczali, Aleksander Gribojedow uważał za najbliższego przyjaciela, Kondratij Rylejew przekazał mu swe utwory, a Adam Mickiewicz dziękował za pomoc i uważał za „męża uczciwego i nieskazitelnego”.



„Był dla mnie długo Bułharyn stereotypem renegata na usługach zaborcy. Właśnie dlatego sądzę, że warto przeczytać jego biografię będącą próbą spokojnego, opartego na źródłach, spojrzenia na blaski i cienie życia tego bezsprzecznie utalentowanego pisarza i publicysty”.

prof. Wiktoria Śliwowska (Instytut Historii PAN)



„Ten twórca nowoczesnej powieści rosyjskiej, którego fenomenalna popularność masowa w pewnym okresie przyćmiła sławę Puszkina, został wyparty z rosyjskiej pamięci i nauki w wyniku splotu pewnych okoliczności, które teraz znajdują sumienne wyjaśnienia, przekonująco przedstawione przez Autora tej książki”.

prof. Aleksander Lipatow (Instytut Słowianoznawstwa RAN)

W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów. Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera

W serii powołanej dla uczczenia 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. oraz utrwalenia w polskiej świadomości zbiorowej wiedzy historycznej o genezie i przebiegu odbudowy państwa polskiego ukażą się monografie, biografie i źródła, dla których tematyczną klamrą będzie idea polskiej niepodległości oraz walki o jej urzeczywistnienie i kształt z uwzględnieniem zagadnień polskich i międzynarodowych; politycznych, społecznych i ekonomicznych; walki orężnej i działań dyplomatycznych; wreszcie przedsięwzięć na polu kultury.

Ostatnio ukazały się:
Joanna Sosnowska, Z dziejów opieki społecznej w Polsce międzywojennej. Półkolonie letnie w Łodzi
Niepodległa. Rozważania prawno-ustrojowe w 700. rocznicą odrodzenia suwerennego państwa polskiego, pod redakcją Aldony Domańskiej i Anny Michalak
Witold Jarno. Garnizon Wojska Polskiego w Tomaszowie Mazowieckim w latach 1918–1939
Konrad Banaś. Odrodzona Rzeczpospolita na rynkach zamorskich. Handel polsko-arabski w latach 1918-1939
Wkrótce:
Piotr Kędzia, Sport w Polsce międzywojennej. Działalność oświatowa stowarzyszeń sportowych w Łodzi
Małgorzata Łapa, Polska polityka handlu zagranicznego w latach 1918–1939

Tom drugi części pierwszej Wspomnień Jędrzeja Moraczewskiego obejmuje lata 1895–1900. Autor przenosi czytelnika na prowincję galicyjską, gdzie zamieszkał wraz z żoną Zofią z Gostkowskich. Pierwsze lata ich wspólnego życia byty okresem częstych przeprowadzek spowodowanych specyfiką pracy inżyniera Moraczewskiego przy budowie kolei państwowych. We Wspomnieniach Autor sportretował ludzi, których spotykał – zarówno wpływających na niego bezpośrednio, jak i powszechnie znanych w ówczesnej Galicji z racji sprawowanych funkcji bądź społecznej lub politycznej działalności. W porównaniu z poprzednim tomem przeważają tu relacje z życia młodego, inteligenckiego małżeństwa, zmagającego się z codziennymi problemami. Nie zabrakło też opisów prowincjonalnych rozrywek i sposobów spędzania wolnego czasu – wycieczek rowerowych i krajoznawczych, spotkań towarzyskich, przedstawień amatorskich teatrów oraz prób aktywizacji środowiska lokalnej śmietanki towarzyskiej, do której państwo Moraczewscy byli zaliczani.

Kazimierz nad Wisłą zawsze zachwycał pejzażem i architekturą. Ich szczególne połączenie sprawiało, że miasteczko stawiane było na równi, a nawet wyżej wielu innych europejskich ośrodków znanych ze szczególnej malowniczości. Na wyjątkowość tego miejsca składała się jednak nie tylko unikalna przyroda i oryginalna architektura. Miasto było piękne także urodą żyjących tu społeczności i charakterystycznych postaci, które na trwałe wpisały się w tutejszy krajobraz i przydawały mu jeszcze większego kolorytu. Do galerii takich postaci należał kazimierski nosiwoda. Jego sylwetka pojawiła sie w scenerii kazimierskiego rynku w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku i pozostała tu na długie lata. Zamiarem niniejszej książeczki, napisanej na marginesie większej pracy, jest przybliżenie czytelnikowi tej postaci.

Pani na Złotym Potoku to biograficzna opowieść o Marii Beatrix z Krasińskich Raczyńskiej (1850–1884). W książce tej możemy przyjrzeć się życiu córki romantycznego poety Zygmunta Krasińskiego. Kobiety, obdarzonej dużą inteligencją, artystycznymi talentami, ale także niełatwym charakterem. Wraz z bohaterką przemierzamy Europę podczas jej licznych podróży, poznajemy kulisy planowanego w tajemnicy królewskiego mariażu, bywamy na balach, odwiedzamy siedziby polskiej arystokracji. Autorka sięgnęła nie tylko do listów i pamiętników z epoki, XIX-wiecznej prasy, ale przede wszystkim do materiałów archiwalnych. Stare, pokryte patyną czasu dokumenty odkryły dawny świat: pełen szczęścia, zabaw, ale także rozterek i tragedii. Świat, który przeminął…