Droga do zatracenia

Był osobowością fascynującą. Harmonijnie łączył temperament warszawiaka z manierami długoletniego mieszkańca Londynu; wielbiciel Żeromskiego współżył w nim zgodnie z entuzjastą Wellsa, którego po wojnie wyparł Orwell. Patriota i kosmopolita, socjalista i liberał, liryczny poeta i autor felietonowych dowcipów. Niepodległość Polski, sprawiedliwość społeczna, wolności i prawa człowieka oraz odwaga i humor ? ten stop cech i wartości składał się na duchowe wyposażenie Słonimskiego. Bardzo świadom swej tożsamości, obrońca tradycji narodowych szedł z duchem czasu. Pozwalało mu to zrozumieć nowy sens społecznej misji Kościoła, ale także wiersze poetów mojej generacji ? Barańczaka, Krynickiego, Zagajewskiego. Głosił zasadę partnerskiego kompromisu z władzą, ale w sytuacjach granicznych bywał twardy jak skała. Patos przeplatał ironią, a przyrodzoną kąśliwość języka łączył z wielką ludzką dobrocią. Był jednym z ostatnich przedstawicieli wspaniałego plemienia niepokonanej polskiej inteligencji, którzy deklarowali za Kantem, że „niebo gwiaździste nade mną, a prawo moralne we mnie”. Jeśli wszakże przyjrzeć się uważnie dokonaniom tych ludzi, to łatwo spostrzec, że postępowali tak, jakby ? wedle określenia Pana Antoniego ? mieli prawo moralne ponad sobą, a niebo gwiaździste w sobie. Niebo gwiaździste, na którym szukam nieraz znaku, pozdrowienia, rady od Pana Antoniego.
Adam Michnik

„Zrzędnik”. Wierszowana opowieść dla dorosłych czytelników o przygodach zrzędliwej i pyszałkowatej kotki o uroczym imieniu Gracja, która zamiast docenić to, że zyskała prawdziwą, pełną i kochającą rodzinę w postaci rodziców i dziadków, dąsa się i złorzeczy, gdy tylko coś nie idzie po jej myśli. Wszelkie zawarte tu spostrzeżenia widziane są oczami Gracji, więc obiektywizmu raczej nie należy się spodziewać. A ona żali się na ciężkie (w jej mniemaniu) chwile, jakie przeżywała, kiedy rodzice wyjeżdżali i musiała zostać pod opieką babci. Owa charakterna kotka zupełnie zapomniała o wcześniejszym życiu w schronisku w myśl zasady – mnie się to po prostu należało!

Mózg to jest taki reaktor; małe słońce, w którym zachodzi ciągła synteza słów zwana myśleniem. Te słońca są różne: mniej i bardziej aktywne; zwyklejsze i więcej wyszukane; rozmaite gatunki syntez. Tkacz jest prawdziwą poetką, naturalną poetką, true poetess. Ona nie musi nic robić. Słowa wewnątrzgłowne samoczynnie układają się jej w wiersze. Na granicy stanów patologicznych, które robią na nas wrażenie zdrowej krzepy. (Najważniejsze, żeby sama sobie nie przeszkadzała). Skarb narodowy. Skąd poeci wiedzą, że ten, a nie inny splot słów jest przez domknięcie otwarty i przez otwarcie domknięty? Głęboko jej tego zazdroszczę. To jest piec tak dziwnie gorący, że poza wymiar temperatury gorąc ten wykwita, co podobne jest do zjawiska dowcipu. (Człowiek myśli buzią. Kiedy myśli nie mieszczą się w głowie, głowa parska ze śmiechu). Wittgenstein w Dociekaniach pisze: „Praca filozofa polega na gromadzeniu przypomnień w określonym celu”. (Nawiasem mówiąc, na gro- madzeniu przypomnień polega praca człowieka zajmującego się czymkolwiek). Tak czy owak, wiersze Tkacz pokazują, że ona świetnie sobie przypomina. Że właśnie tak. I to w czasie rzeczywistym. Cokolwiek to znaczy. Jej ojciec jest elektronikiem (między innymi). Jak była mała, miała w domu dużo kabli i innych elektrycznych części. Myślała, że jeśli zepnie ze sobą wystarczającą ilość drutów i innych tranzystorów, to prąd popłynie sam. – Piotr Bosacki, Posłowie

"Ballady" Adama Mickiewicza w najszlachetniejszej oprawie graficznej Jana Marcina Szancera, to książka po którą sięgną nie tylko uczniowie - dla nich jest to pozycja lekturowa. Świteź, Świtezianka, Lubię, Lilie, Pani Twardowska, Trzech Budrysów i inne, to perełki literackie naszego wieszcza, które z sentymentem przypomną sobie dorośli czytelnicy.

Ja feat Eminem

Zazdroszczę tym, którzy pisać potrafią,

przejrzałem miejsca urodzenia tych, co

wpływali na świat. Artykuł w Nature 2022,

June 09. Nie ma mnie w nim. Gówno wart

[They try to shut me down on MTV, but it

feels so empty without me]

Najsmutniejszy jest widok pustej butelki.

Tego, co na dnie. Świat schodzi na psy. Może

dlatego Vasarely malował bryły, a Monet

jakby rozmyty? Dzwonię, zapytać jak dzieci?

[Children, quiet down please. Brian, dont

throw that (shut up!)].

Moje miasto i ty w nim, vis maior. Vis a vis w

aucie ze mną. Nieczysty, dla kogoś, kto

kończył szkołę muzyczną, masz głos. Trochę

jak szept no, dalej, rozbierz mnie.

[I got the hotel room ready. What time are

you gettin off work?]

Ksiądz, jeszcze wczoraj udzielał nam ślubu,

przybity, dziś nowe siły zyskał. Szkoda, że

kazanie przepadnie, bo samograj. Nawet

babka, która jest tu co dnia, Jezu drogi,

[I walk on water. But I aint no Jesus I walk on

water. But only when it freezes (fuck)]

nie wierzy w to, co słyszy. I straszy ją maceba,

jak ciebie viola da gamba. Myślałem o tobie z

czułością wczoraj. Nagie masz palce, oczy

zielone, tańczysz, a ja

[Look out for my next single, its called My

Salsa :). ]

obok słabo kroczę. Gówno warty doktorat,

czy profesura (czcionka nieczytelna deszcz

zalał dyplom w piwnicy). Wiedziałaś, że będą

stąd latać samoloty? Ile waży twój bagaż dziś?

Beze mnie.

[Good, cause youre so fuckin beautiful when

"Chirurgiczne precjoza" łamią wszelkie zasady stylu, znaczeń i poetyckich zasad gry. Te wiersze są powidokiem klasycznych wersów, które zderzyły się betonowym blokiem, ukrytym wśród piany, dymu, mgieł i mrugnięć halogenów.