Dux fabulosus

Wśród autorów książki „966. Narodziny Polski” znajdują się wybitni naukowcy oraz dziennikarze POLITYKI. Dowiemy się z niej co istniało przed państwem Mieszka I, jak doszło do chrztu tego władcy i wejścia Piastów w krąg cywilizacji łacińskiej, jaki obraz państwa wyłania się z przekazów z epoki, jak wyglądała chrystianizacja i ewangelizacja Polaków, co się właściwie wydarzyło się w Gnieźnie w 1000 r. Te tematy uzupełnia panorama życia codziennego Piastów – ich ubiory, kuchnia, język, broń, religia. Poznany też najbarwniejsze postaci z pocztu dynastii piastowskiej.
Książka jest bogato ilustrowana, zawiera wiele pomocnych haseł, kalendarium oraz mapy. 

Wyjątkowa pozycja na temat procesów czarownic w Polsce!

Profesor Jacek Wijaczka, autorytet w dziedzinie historii polowań na czarownice, ukazuje osiem przypadków poświęconych procesom o czary w XVI-XVIII wieku. Zrelacjonowane na podstawie źródeł archiwalnych, dostarczają nowych informacji o prześladowaniach czarownic w naszym kraju.

W książce poznajemy dosyć burzliwe, a dotychczas nieznane, koleje życia Doroty Paluszki, mieszkanki Gniezna, oskarżonej o czary i spalonej na stosie w 1619 roku. Dowiadujemy się także, jakie lęki i obawy związane z wiarą w diabła i czarownice dręczyły mieszkańców Kaszub w końcu XVIII wieku. Co ciekawe, autor obala również rozpowszechniony mit, że ostatni stos w Europie, na którym spłonęła rzekoma czarownica, został rozpalony w Reszlu na początku XIX wieku.

Wydarzenia bardziej i mniej znane. Niekiedy przyjmujące zaskakujący obrót, zawsze kontrowersyjne. „Czarownicom żyć nie dopuścisz” to książka, która w pasjonujący sposób przybliża procesy o czary w Polsce w czasach, gdy były najbardziej powszechne.

"Edycja dotyczy listów książąt, duchowieństwa, szlachty, miast i mieszczan polskich od najstarszych, pochodzących jeszcze z XIV stulecia, aż po rok 1497, który poprzez zakończenie tzw. wojny popiej, zamykał pierwszy okres funkcjonowania Gdańska i całych Prus Królewskich w ramach Królestwa Polskiego, co zapoczątkowane zostało inkorporacją z roku 1454, a potwierdzone drugim pokojem toruńskim z 1466 r. Zgodnie z założeniami projektu edytorskiego dotyczącego źródeł epistolarnych nie zostały natomiast edycją objęte dokumenty polskich niekoronowanych wystawców, które muszą jeszcze poczekać na wydanie. Choć warto podkreślić, że ich liczba nie jest bardzo duża, a chodzi głównie o dokumenty biskupów i oficjałów włocławskich" (ze wstępu)

Inkwizycja - to słowo od lat wywołuje ogromne kontrowersje. Część osób widzi w inkwizytorach bezlitosnych strażników władzy i wpływów Kościoła katolickiego. Natomiast inni są przekonani o uświęconej roli inkwizytorów, dzięki którym udało się utrzymać względny ład społeczny i religijny w okresie średniowiecza. Ocenę Autor pozostawia Czytelnikom, zaś sam skupia się na opisie walki Kościoła z ruchami heretyckimi, zadaniach pierwszych inkwizytorów na ziemiach polskich, procesach tajemniczych grup heretyckich na Śląsku, prześladowaniu beginek w Świdnicy, ściganiu biczowników. Opisuje proces przywódcy flagellantów, tropienie begardów i ludowych kaznodziei, procesy inkwizycyjne we Wrocławiu i Krakowie, zwalczanie wpływów husytów na Śląsku (w tym ich procesy i egzekucje). Przypomina procesy inkwizycyjne przeciwko uczonym i duchownym, działalność inkwizytorów w Wielkopolsce i w północnych diecezjach Polski, a także zaangażownie duchownych w postępowaniach o czary. Księżkę zilustrowano kilkudziesięcioma rysunkami i sztychami z epoki.

Od autora: "Bardzo się starałem aby książka, „Szelągi Zygmunta III Wazy” odzwierciedlała wspomnianą wyżej różnorodność. Zarówno jeśli chodzi o formę, jak i o treść. Jedno z moich podstawowych założeń przy pisaniu książki było następujące: „czytanie ma być przyjemnością, a nie przedzieraniem się przez hermetyczny język numizmatyki”. W konsekwencji dominuje tu felietonowa forma artykułów, w których język jest prosty, a treść łatwa w odbiorze. Teksty dłuższe przeplatane są krótkimi tworząc różnorodną mozaikę, która w założeniu powinna dawać urozmaicony, a jednocześnie szeroki i maksymalnie pełny obraz całości. Pracując nad „Szelągami …” próbowałem uchwycić otoczkę wąsko rozumianej numizmatyki. Kolekcjonerstwo koncentrujące się wyłącznie na analizie odmian jest w pewnym sensie kalekie. Przy takim podejściu umyka bowiem coś bardzo cennego – kontekst: kulturowy, polityczny, gospodarczy. Pozwala on w sposób pełniejszy zrozumieć badane zjawisko. (…) Książka, która trzymacie Państwo w ręku nie jest katalogiem. Służy „do czytania”, a nie do identyfikacji odmian. (…) Zostały tu poruszone kwestie podstaw prawnych, organizacji mennictwa, technologii produkcji, czy też zagadnień teoretycznych, np. pojęcie „monety bilonowej”. Niniejsza praca to także opowieść o ludziach, takich jak Stanisław Cikowski, Herman Rüdiger, Jakub Jacobson, Hanusz Sztypel, Hanusz Trylner oraz o innych wybitnych postaciach mennictwa czasów Zygmunta III. „Szelągi …” to książka popularnonaukowa. Jej celem jest więc przede wszystkim prezentacja wyników badań i dokonań wybitnych numizmatyków. Niemniej, przy kilku zagadnieniach praca wykracza poza zarysowany w ten sposób cel. Np. ustalenia dotyczące pojedynczego haka menniczego na szelągach bitych w mennicy poznańskiej w latach 1595-1596 można – jak sądzę – zaliczyć do moich drobnych odkryć. Podobnie polemika z mocno ugruntowanymi w polskiej numizmatyce poglądami na temat szelągów malborskich z lat 1613-1614, albo szelągów z datą 16(00) wykracza poza relacjonowanie aktualnego stanu wiedzy."

Staropolskie bezkrólewia stanowiły okres wzmożonej aktywności obywatelskiej szlachty, przejęcia przez nią pełnej odpowiedzialności za losy państwa, ale też lokalnych wspólnot. Szczególną wagę miały dla szlachty ziemi bielskiej na Podlasiu, świeżo włączonej do Korony i niejako na nowo kształtującej swoją tożsamość. Północna część przedrozbiorowego województwa podlaskiego jest to niezwykle interesujący teren badawczy o zróżnicowanym tle społecznym: z mnóstwem drobnoszlacheckich rodów gniazdowych, ale jednocześnie ze sporymi kompleksami majątków królewskich i magnackich. Monografia Emila Kalinowskiego stanowi całościowy obraz funkcjonowania lokalnego samorządu szlacheckiego w dobie bezkrólewi w XVI-XVII w. Pokazuje, że sprawność lokalnej elity przywódczej w radzeniu sobie z przejmowaniem odpowiedzialności za wspólnotę wzrastała z każdym następnym interregnum.