Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera Studium przypadku

Część monograficzna tomu 1/2017 „Chowanny” pod redakcją Krzysztofa Maliszewskiego zatytułowana Niebezpieczna humanistyka – wywrotny wymiar pedagogiki i edukacji to projekt pomyślany jako namysł nad optyką humanistyczną w pedagogice i jako próba wygenerowania w przestrzeni publicznej ważkich głosów o wywrotowym charakterze humanistyki w sytuacji, gdy ona sama zdaje się współcześnie nader wywrotna. Sugerowany w tytule subwersywny potencjał humanistyki poujmowany jest dwojako.
Po pierwsze, chodzi o niebezpieczeństwo stwarzane przez nauki humanistyczne i edukację humanistyczną dla – używając terminu Charlesa Taylora – imaginariów społecznych; rewitalizacja humanistyki grozi wywróceniem samooczywistości wielu praktyk współczesnych. Warto więc przemyśleć rebelię wpisaną w humanistykę, rozważać tezę Hansa-Georga Gadamera, że o naukowości humanistyki decyduje bardziej tradycja kształcenia niż nowoczesna metodyczność, ponownie (a dla wielu po raz pierwszy) zastanawiać się nad przełomem antypozytywistycznym oraz kontekstem relacji między naukami humanistycznymi i naukami społecznymi; wreszcie istotnie pomyśleć hermeneutykę, nie tyle jako jednego z narzędzi, jakie mamy do wyboru, ale jako źródła humanistyki (w tym pedagogiki).
Po drugie chodzi o niebezpieczeństwo, jakie humanistyka stanowi dla egzystencji, mogąc ją nagle (lub z wolna) wywrócić, podcinając dotychczasową pozycję jednostki, niekiedy jedną myślą, słowem, dźwiękiem, obrazem, dotknięciem… Tu ważnym staje się badanie biograficznej perspektywy uchwytywania komplikacji życia, rolą literatury i sztuki w poszerzaniu egzystencji czy dostrzeganie psychoanalitycznego potencjału humanistyki.
Część tekstów rozporoszonych tomu 1/2017 tematycznie odnosi się m.in. do statusu nauk społecznych, kontekstów pedagogiki zdrowia, zagadnienia wypalenia zawodowego, poziomu stresu wśród nauczycieli, kompetencji społecznych.

Książka jest analizą dotychczas podejmowanych badań poświęconych samotnemu rodzicielstwu oraz analizą procesu socjalizacji jako istotnego czynnika warunkującego rolę kobiety-matki w rodzinie. Ponadto prezentuje ona wyniki badań przeprowadzonych przez autorkę publikacji drogą wywiadu wśród samotnych matek znajdujących się w różnych sytuacjach życiowych. W efekcie przeprowadzonych badań wygenerowana została teoria klasyfikująca i opisująca przyczyny, które sprawiają, że wiele samotnych matek nie usamodzielnia się ekonomicznie oraz mieszkaniowo i coraz mocniej uzależnienia się od szeroko zakrojonych działań pomocowych. Dokonano także typologizacji samotnych matek korzystających obecnie bądź w przeszłości ze zróżnicowanych świadczeń systemu pomocowego oraz opisano strategie działania kobiet w życiu codziennym. Istotne było także wskazanie czynników umożliwiających kobietom samotnie wychowującym dzieci uzyskanie jednostkowej niezależności oraz pełne uczestnictwo społeczne. Interpretatywny charakter badań jest swoistym novum w odniesieniu do podjętej w publikacji tematyki i tym samym z innej niż dotychczas perspektywy ukazuje kwestię samodzielności życiowej samotnych matek lub też ich zależności od szeroko pojmowanych form pomocy i wsparcia. Tak ujęte i zrealizowane badania wpisują się w problematykę pedagogiki społecznej i przyczyniają się do jej rozwoju.
Specyficzne ujęcie samodzielności życiowej kobiet samotnie wychowujących dzieci w kontekście ich dostępu do zasobów oraz umiejętności i wykorzystania pozwoliło wyłonić czynniki umożliwiające podjęcie działań zmierzających do maksymalnego usamodzielnienia tej grupy społecznej.
Publikacja skierowana jest przede wszystkim do: naukowców podejmujących problematykę wychowania dzieci i młodzieży w środowisku rodziny niepełnej, naukowców wykorzystujących w badaniach teorię ugruntowaną jako metodę zbierania i analizy materiału badawczego, pracowników szeroko rozumianych służb pomocowych pracujących z nie w pełni samodzielnymi matkami wychowującymi dzieci, pedagogów szkolnych, kuratorów, a także studentów kierunków pedagogicznych.

Mówienie, chociaż czynność całkowicie naturalna dla zdrowego człowieka, wcale nie jest łatwą sztuką. Aby mowa była piękna, płynna i przede wszystkim wyraźna, musi być systematycznie ćwiczona. W książce omówiono pokrótce, jakie błędy popełniamy, mówiąc, opisano wady wymowy, które mogą być spowodowane złymi nawykami lub nieprawidłowościami budowy aparatu mowy, przedstawiono też kilka przykładowych ćwiczeń pomocnych w rozruszaniu narządów mowy. Główną część opracowania zajmują łamańce językowe będące doskonałym sposobem na poprawienie dykcji. Autorki przygotowały 50 takich zabaw słownych. Całość wzbogacają zabawne rysunki 5-letniej Poli.

Praca dotyczy funkcjonowania Politechniki Warszawskiej, Politechniki Lwowskiej i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w czasach II Rzeczypospolitej. Problematykę przedstawiono w sposób kompleksowy, wraz z analizą porównawczą. Przemiany strukturalne , programowe i środowiskowe zostały ukazane w kontekście procesów polityczno-społecznych zachodzących w kraju, z uwzględnieniem wkładu omawianych uczelni w modernizację i industrializację przemysłu polskiego.

Niniejsza praca jest wyrazem poszukiwań aktualnych zmian społecznych w polskiej pedagogice specjalnej.

Monografia może stanowić wartościową inspirację do przemyśleń i refleksji oraz podejmowania kolejnych inspiracji badawczych i wielu działań praktycznych. Jestem przekonana, że publikacja ta będzie stanowić istotny wkład w rozwój współczesnej pedagogiki specjalnej ze szczególnym uwzględnieniem aktualnych problemów codziennego psychospołecznego funkcjonowania człowieka z niepełnosprawnością.

Recenzowana monografia spełnia wszystkie wymagania, została bardzo solidnie przemyślana i przygotowana z wykorzystaniem bogatego materiału źródłowego i wielu aktualnych opracowań naukowych. Nie znalazłam w niej uchybień mogących obniżyć jej walory pod względem poznawczym. Rekomenduję ją jako wartościową i bardzo potrzebną na rynku pedagogicznym pozycję, wzbogacającą obszary współczesnego określania modelu niepełnosprawności w pedagogice specjalnej.

Z recenzji dr hab. Bernadety Szczupał, prof. ASP

„Terroryzm jest śmiercionośną chorobą społeczną zakażającą sfrustrowane środowiska, osłabione przez propagandę nienawiści i złudnych obietnic, doprowadzającą do ekstremalnie agresywnych postaw skutkujących zbrodniczymi tragediami. Terroryzm kaleczy cywilizację, osłabia rozwój demokratycznych wartości, antagonizuje ludzkość i dewaluuje człowieczeństwo”. Zjawisko to ma wymiar wieloaspektowy i ponadczasowy nakazujący podmiotom systemów bezpieczeństwa państw permanentne przeciwdziałanie wszelkim przejawom oraz skutkom aktywności terrorystycznej. Musimy efektywnie zapobiegać, przeciwstawiać się i neutralizować następstwa wywołane działalnością terrorystyczną. Terroryzm należy umiejętnie zwalczać poprzez: eliminowanie przyczyn jego powstawania, uświadamiające oddziaływanie na społeczeństwo (zniechęcające do terroryzmu i zwiększające bezpieczeństwo publiczne), wzmacnianie systemów ochrony potencjalnych obiektów ataku, adekwatne reagowanie na zaistniałe już akty terrorystyczne oraz neutralizowanie ich skutków. Nieodzownym elementem walki z terroryzmem jest ponadto ściganie i karanie osób zaangażowanych, w jakiejkolwiek formie i miejscu, w działalność terrorystyczną (zasada represji wszechświatowej). Trzeba ją jednak potrafić precyzyjnie identyfikować i wnikliwie rozpoznawać wykorzystując przy tym uznane (trafnie ujmujące zasadnicze, stałe i występujące łącznie, cechy zjawiska) definicje terroryzmu. Złożoność (interdyscyplinarność) oraz dynamika (aktywność i kierunki) omawianej przestępczości integrują środowiska decyzyjne, wykonawcze i naukowe w celu optymalnego dostosowywania zaradczych działań do „społecznych zagrożeń i edukacyjnych wyzwań” generowanych przez terroryzm.
W poszukiwaniu efektywnych, uniwersalnych i jednostkowych sposobów postępowania z symptomami i konsekwencjami terroryzmu Wyższa Szkoła Bezpieczeństwa z siedzibą w Poznaniu zainicjowała międzynarodową debatę, która zaowocowała niniejszą publikacją składającą się z dwóch tomów. Pierwszy tom zawiera wyniki badań charakteryzujące współczesny terroryzm w ujęciu wykorzystywanych ideologii, sposobów działania terrorystów oraz obiektów terrorystycznych zamachów. W drugim tomie usystematyzowano przekazaną wiedzę związaną z odpowiednim dla środowisk kształtujących krajowe i międzynarodowe bezpieczeństwo publiczne przeciwdziałaniem terroryzmowi.