Fundacje artystyczne rodziny Paców "Lillium bonae spei at antiquitate consectarum"

Praca jest monografią jednej z najważniejszych polskich instytucji artystycznych ukazaną w okresie szczególnych politycznych przemian Polski. Ujęcie, jakie zaproponowała w swojej pracy autorka, potwierdza, że omijając spory artystyczne szczególnie gęsto wypełniające badany przez nią okres, interesuje ją przede wszystkim instytucjonalna tożsamość uczelni. Dzięki takiemu ujęciu możemy oświetlać owe spory w zaskakujący, ale jednocześnie niezwykle wiarygodny sposób.
Z Recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Włodarczyka

Rozprawa jest szczególnym wydarzeniem w zakresie historii, historii sztuki, ale też chyba pierwszym tak precyzyjnym i wielostronnym opracowaniem dotyczącym historii krakowskiej ASP w latach 1945–1956. Praca jest trafną i bardzo mądrze opracowaną dokumentacją, a także refleksją. Sprawozdaniem, ale i łączeniem historii z dramatem tamtych lat, i z nadzieją na ewolucyjne przemiany.
Z Recenzji prof. dr. hab. Stanisława Rodzińskiego

Podjęty przez Joannę Grabowską problem badawczy uważam za bardzo interesujący. Jego opracowanie jest ciekawą próbą ukazania sytuacji, w której najstarszej polskiej uczelni artystycznej przyszło funkcjonować w pierwszym dziesięcioleciu po zakończeniu II wojny światowej, czyli w okresie niezwykle burzliwych przemian politycznych, gospodarczych i społecznych.
Z Recenzji prof. dr. hab. Czesława Brzozy

Rozprawa dotyczy ważnego problemu – relacji sztuki i przemysłu w Polsce w drugiej połowie XX wieku. Jest to studium z zakresu życia artystycznego, którego autorka, opierając się na obszernej kwerendzie archiwalnej i prasowej, zarówno rekonstruuje podstawy całego procesu działań na styku sztuki i przemysłu, wychodząc od dyrektyw ideologicznych PZPR, poprzez uchwały ZPAP, a na konkretnych umowach z fabrykami kończąc, jak i odtwarza ze szczegółami przebieg poszczególnych akcji plenerowych, łącznie z różnego rodzaju niedogodnościami, wynikającymi z marnych warunków kwaterunkowych czy niedoborów materiałów, które miały być zapewniane przez konkretne zakłady. Dużo nowych faktów i ustaleń przynosi opracowanie dotyczące teorii i praktyki upowszechniania sztuki, a także działań plastyków zakładowych czy działań w zakresie humanizacji przestrzeni pracy.

„Dagerotyp. Studia z historii i teorii fotografii” [„Daguerreotype. Studies in history and theory of photography”] jest kontynuacją ukazującego się w latach 1993–2015 r. czasopisma „Dagerotyp”, wydawanego początkowo przez Stowarzyszenie Historyków Fotografii, a od 2000 r. wspólnie z Instytutem Sztuki Polskiej Akademii Nauk. W nowej odsłonie „Dagerotyp” pozostanie czasopismem naukowym, jednak poza problematyką z zakresu historii fotografii, pojawią się w nim kwestie związane z teorią fotografii, jej aspektami technologicznymi, artystycznymi, socjologicznymi, funkcjonowaniem, migracjami, różnymi formami jej materialności. Ponadto czasopismo poświęcone będzie samym obrazom i ich relacjom z tekstem, pamięcią i historią.
Czasopismo, zgodnie z poszerzoną koncepcją, stawia sobie za cel badanie, w możliwie najszerszym spektrum tego, w jaki sposób obrazy fotograficzne oddziaływały i oddziałują na człowieka i społeczeństwa, na odbiór świata, jego historii i aktualności. W związku z tym interesują nas zarówno kolekcje oraz archiwa fotograficzne, jak i funkcjonowanie fotografii w książkach oraz prasie, w przestrzeni prywatnej oraz publicznej, w tym w polityce, ale także jej obecność w sztuce jako samodzielny sposób wypowiedzi artystycznej i narzędzie pomagające w pełnej ekspresji artystom uprawiającym wszystkie dziedziny sztuki...

Przedstawiamy Państwu pierwszy tom monografii Dziedzictwo rzemiosła artystycznego – tradycyjne techniki oraz nowoczesna konserwacja i restauracja będącej zbiorem dziesięciu artykułów, napisanych przez uczestników I edycji Konferencji Naukowej pod tym samym tytułem. Stanowią one cenne źródło wiedzy. W poszczególnych rozdziałach prezentowanych jest wiele nowych rozwiązań zarówno materiałowych, jak i metodologicznych z zakresu badań oraz konserwacji i restauracji różnorodnych obiektów rzemiosła artystycznego, które nie były jak dotąd tak szczegółowo omawiane w literaturze. Tematyka monografii stanowi odbicie zainteresowań autorów i jednocześnie wpisuje się w aktualne trendy i zagadnienia podejmowane nie tylko w kraju, ale także na świecie.

W omawianym okresie zaistniało wyjątkowe zjawisko w sztuce książki nazywane polską szkołą ilustracji czy też złotym jej okresem. Wynikało to z faktu, że ilustracje dla dzieci zawsze projektowali profesjonalnie wykształceni twórcy, zatrudniani przez wydawnictwa, którzy w zamyśle ujmowali książkę jako indywidualną całość graficzną. Zatem w publikacjach dla najmłodszych obecna była autorska ilustracja.

Doświadczenie spotkania jest doświadczeniem osobistym i często egzystencjonalnym - w tych dotyczących twórczyń, twórców infantki Małgorzaty widać to bardzo wyraźnie. Oni kolejnymi interpretacjami udzielają jej życia, ona swoim autorytetem nie narzuca rozwiązań artystycznych i wymowy prac, pozwalając zachować autorkom i autorom prywatność i odrębność doświadczeń, swoją obecnością wprowadzając raczej pewną równorzędność pomiędzy pracami. Źródłowe obrazy Valezqeza, mogą uchodzić za kompletne, a w związku z tym za nie wymagające żadnej kontynuacji ani dopełnienia - historia portretów Małgorzaty mogłaby się na nich zakończyć. Wielokrotne przywoływanie jej w kolejnych pracach nie jest jednak próbą kierujących się nostalgią powtórzeń, ale wnoszeniem nowych seansów, które realizują się na wszystkich płaszczyznach rzeczywistości, które, dzięki mediującej Małgorzacie, stały się udziałem obrazów, rzeźb i instalacji.